Ze pakt enkel maar de sleutel van de kamer uit mijn broekzak schat

Heerlijk relaxed dagje gehad aan boord van de MS Concerto. Om half 9 zijn Franziska en Martin gisteren met 48 passagiers vertrokken naar Heidelberg en ik hield het fort onder controle.

Eindelijk begin ik al mijn passagiers te (her)kennen. Knap lastig als je met 30 begint en er na 5 dagen ineens 9 bijkrijgt. Het duurde even voor ik die 9 doorhad.
Deze groep draagt ook zijn “name tag” niet, extra lastig, want zo zat ik pas de hele middag te kletsen met 2 koppels waarvan ik dacht dat ze in de rode groep zaten maar die later in de gele groep bleken te zitten.
Gloria en haar man Sal, de kersverse opa en oma van de tweeling, zijn net als ik trouwe fans van the Bold & the Beautiful en meteen hadden we uuuuuuuren conversatie. Ze konden niet geloven hoe ver wij hier achterlopen. Zo is Taylor hier nog wel dood en Darla nog niet, Brooke is hier nog verliefd op Ridge en daar al lang op Nick, ze waren helemaal kapot van Dante, hier nog niet in beeld, en de lippen van Taylor komen na de zoveelste Botox behandeling gelukkig weer tot hun normale proportie. Ze kijken elke middag om half 1 tijdens hun lunch, al jaaaaren.

Deze cruise is echt een stuk rustiger dan de twee vorige en ik heb veel meer tijd voor iedereen. Zo is er het bijzonder charmante stel dat hun 30ste GCT cruise vaart, Marshall en Pauline. Hij heeft prachtig wit golvend haar en zij draagt het hare in een wrong. Supersjiek, ongelooflijk gekleed, altijd in het beige of gebroken wit met af en toe een beetje blauw, en altijd aan het lachen. Ze wandelen steeds giechelend door de gangen en hebben altijd pretlichtjes in de ogen. Hij doet me denken aan een generaal van een of ander oud leger. Hij kon zo uit “North & South” zijn gestapt.
En dan is er ook de grappenmaker “Hi, I am Stiff, Doug Stiff” uit de blauwe groep die zijn eigen naam zo grappig vindt (zijn vrouw Ellen heeft dat iets minder by the way). Of de eeuwig goedgezinde Earl Duffy met zijn (tweede) vrouw Janet die me het verhaal vertelde van zijn quadrupple bypass, galbladder-cancer en stroke met tranen in de ogen. “Every day is my birthday” zegt hij “Each day I am happy to be alive”.
De meest bewonderenswaardige is de rustige Wally Roth en zijn lieve vrouw Marlene.
Hij heeft 1 of andere zeldzame spierziekte en verliest langzaam de controle over zijn ledematen. Zijn rechterarm is zo goed als verlamd en nu begint de ziekte ook zijn nekspieren aan te tasten. Hij heeft een vreemde constructie om die zijn hoofd probeert recht te houden en daar maar gedeeltelijk in slaagt. Het is bovendien een beer van een man, en het is een zielig zicht hem door de gangen te zien sjokken met hangende schouders. Hij gaat niet meer mee op de optional tours, te gevaarlijk want als hij valt, steekt hij zijn handen niet uit. Zijn vrouw gaat dan maar alleen, maakt heel veel foto´s en laat die dan ´s avonds aan hem zien. Ik zat naast haar op de bus naar Marksburg en ze vertelde me het hele verhaal
Hij heeft anders geweldig veel humor en blijft lachen, knap hoor.
Gisteren wilde hij bijvoorbeeld even naar zijn kajuit en realiseerde zich toen hij voor de deur stond dat zijn sleutelkaart in zijn rechterbroekzak zat, vooraan. Hij kan zelf zijn hand niet meer gebruiken, en op dat moment stapte Martin, verkleed als Lorelei compleet met blonde pruik zijn kajuit uit.
Wally vertelde me grinnikend hoe de wereldberoemde Lorelei in zijn frontpocket graaide naar zijn sleutel en noemde het “the most embarrasing moment in my entire life”