donderdag 7 juni 2007

Dat moet een hele grote boom geweest zijn

Vandaag, 7 juni, waren we in Bamberg. Toevallig was het het katholiek feest Corpus Christi en leke hel alsof half Beieren in Bamberg rondliep.
Alle winkels gesloten, straten afgezet, en veel volk.
Over een by the way perfect speakersysteem was in de hele stad de mis te volgen, wat het ons bijzonder lastig maakte om te gidsen. Hier voelde ik me anders supervoorbereid en had r zin in; het gidsen in Bamberg.
Op het moment dat we de stad binnenliepen startte er een processie, richting kathedraal.
Je kunt nooit voor iedereen goeddoen. De helft staat te kirren, joepie, locale cultuur, super!! en de andere helft heeft zoiets van, bweuk, zoveel volk, winkels toe, al dat stomme gedoe, … wegwezen.
Lastig om de middenweg te kiezen dus ik gaf ze de optie, blijven kijken of meewandelen met mij.
Iedereen liep met me mee ;)
(behalve dat pokkewijf dat me vanaf dag 1 al het bloed onder de nagels haalt, persona non grata is bij de crew, gemeden wordt door bijna al haar medepassagiers en na een kleine aanvaring met yours truly bijna altijd met de gele groep meegaat ipv. met de rode, de mijne. Behalve dus vandaag)

Na het proeven van een “gerookt bier”, de plaatselijke specialiteit, nam ik een deel van mijn groep in mijn vrije tijd mee naar de Domplatz om ze de kathedraal en de rozentuin te laten zien. Het event was voorbij, de locale bevolking was de tribune aan het ontmantelen, de altaarstukken werden voorzichtig op vrachtwagens gezet – apart zicht, zo´n levensgrote Christus zieltogend aan het kruis achterin een pick up truck – en een plaatselijk hoogwaardigheids whatsoever kwam ons even eea. toelichten.
Het laatste stuk in de processie was een zilveren schrijn met een heel groot glazen kruis; In dat kruis zat een stuk hout van het heilige kruis, hence de titel van deze blogentry.

Deze middag varen we rustig aan richting Nurnberg dus de dagtaak zit er zowat op.

Gisteren was ook super. Ik moest gidsen in Rhotenburg, ja daar ook al, en dat ging niet zo lekker als ik gehoopt had. Gelukkig deden we eerst een toertje met een grote koets, en daarna deed ik een kort rondje met mijn groep, te voet.
Rhotenurg is echt prachtig, zo schattig allemaal, en in het winkeltje waar ik in januari een flesje schnaps met echt goud heb gekocht voor mama, heb ik Tom teruggezien. To was een lieve dikke zwarte kater en we hebben eventjes gespeeld.

Terug aan boord (na 2,5 uur bus door een mega file) waren we net op tijd voor het diner en avondentertainment. De 2-koppige band Xanadu, een derde-rangs muzikant en zijn halve trouwboek die blijkbaar een zangcarrière ambieert, bracht dansmuziek en gelukkig heeft deze bende niet veel nodig.
Op het gekreun en gehijg van de wulpse blondine – met moeite herkende ik het nummer “Don´t make my brown eyes blue” – vulde de dansvloer zich met stelletjes.
Een mooi moment was het wanneer de muzikant even de microfoon nam en vroeg naar Carolien. Mij dus. Ikke naar voor, een zaal vol rimpelige maar glunderende gezichtjes voor me, en ze begonnen allemaal mee te zingen “Happy anniversary to you”

(de muzikant had het niet goed begrepen en bleef maar “Birthday” kwelen ipv. “Anniversary” tot groot ongenoegen van bijna alle passagiers die hem machteloos probeerden te verbeteren, maar het was we super schattig van ze :)

2 opmerkingen:

marijke en toon zei

hoi..................Tóch je anniversary nog gevierd , mit ein ständchen , lief van de passagiers .Stonden je ogen niet even op sap?? Wij hebben er ook aan gedacht hoor en er een neut op genomen . MM

marijke en toon zei

hoi..................Tóch je anniversary nog gevierd , mit ein ständchen , lief van de passagiers .Stonden je ogen niet even op sap?? Wij hebben er ook aan gedacht hoor en er een neut op genomen . MM