In Vino Veritas

Alexander, 1 van onze beste vrienden, heeft een bijzondere passie. Vastgoed.
Het is dankzij hem dat wij - op onze manier - ook enkele stappen zetten in dat wereldje, maar hij spant de kroon.

Na een aantal wijze investeringen ging het hem meer en meer voor de wind tot hij, een paar jaar terug, een grote droom kon realiseren. Een kasteel kopen in Frankrijk, met een prachtig domein erbij en zelfs een wijngaard.
Hij wilde het ombouwen tot een luxueuse en gezellige Bed&Breakfast. Ondertussen is hij daar bijzonder goed in geslaagd en kan ik iedereen een verblijf in deze prachtige omgeving en het adembenemende chateau aanraden.

Zijn enthousiasme werkt vaak aanstekelijk, en als je hem ergens gepassioneerd over hoort praten, ben je er meteen van overtuigd dat er niets is, wat hij niet kan. Wij waren dan ook helemaal mee toen hij verklaarde dat hij zijn eigen wijn ging maken. Van zijn eigen druiven, op zijn eigen domein in Frankrijk.

Na een paar tripjes over en weer viel hij een avond bij ons binnen voor een klein hapje, samen met zijn vriendin.
Hij had een fles wijn bij.
Op het label lazen wij "Le Clos Valcreuse", een cabernet, mise en bouteile à la propriété, met een oude zwart-wit foto/tekening van zijn recent aangekocht chateau. Een probeersel van de vorige eigenaar. Hij had maar 2 flessen mee kunnen nemen naar Belgie en sprong er zorgvulding mee om.
Wij kregen de eer de eerste van de 2 flessen te proeven.

Met veel egards maakte hij in een eerbiedige stilte een fles open. Plop. De kurk klonk perfect. Ik had onze beste wijnglazen boven gehaald, Alexander schonk 4 glazen in.
Hij sprak een toast uit, en wij brachten het glas vol verwachting naar onze lippen.

Nu ben ik een ontzettende wijnfan, vooral van rode wijn dan. In een ver verleden heb ik nog een curus oenologie gevolgd aan het Stella Maris Instituut in Ekeren, heb ooit eens deelgenomen aan de prestigieuze wedstrijd "World Wine Taster of the Year" en ik kan met smaak genieten van een lekker glaasje.
De voorpret van het openen van een nieuw flesje wijn doet me vaak uitkijken naar valavond, en er kan geen nieuwe wijnbar opengaan in het Antwerpse of ik ga er een kijkje nemen.
Het openen van een fles die helaas minder lekker blijkt te zijn dan gedacht, het overkomt me gelukkig zelden of nooit, kan een enorme domper op elke feestvreugde zetten, maar gezien mijn zuinige Nederlandse roots, drink ik zonder veel morren - doch met iets minder smaak dan anders - ook een inferieure A.O.C op.
Alleen flessen met stopsmaak (al langer hoe zeldzamer door de massale opkomst van synthetische kurken en zelfs draaistoppen, tot mijn grote vreugde) gaan onverbiddelijk de gootsteen in, en als het een zelfgekochte, betere fles was, terug naar de verkoper (meestal het uitmuntende Wijnhuis op het Zuid) die hem die zeldzame keren met de glimlach omruilt.

En dus vol verwachting zetten wij het glas Clos Valcreuse aan onze lippen.
De kleur was mooi, de neus niet echt bijzonder, maar de smaak, de smaak, ... Ik proef hem nog alsof het gisteren was.

Het leek alsof ik een slok geperst groen gras naar binnen voelde glijden. Ik slikte het snel weg, en keek om me heen naar reacties van mijn tafelgenoten.
Kristoffel, mijn man, niet de grootste wijnkenner alhoewel hij rasse schreden vooruit heeft gezet sinds zijn kleine hartaanval en daarop volgende bypass operatie een paar weken geleden, en sindsdien een glas rode wijn aan zijn dagelijks menu heeft toegevoegd, een goed glas wijn wel teverstaan, keek alsof hij een half dozijn oesters in 1 keer had binnengekregen (hij haat oesters).

Om de gevoelens van onze gast niet teveel te kwetsen praatten we er een beetje om heen.
Ja, er zit wel potentieel in. Aparte smaak, heel bijzonder. Het was een erg natte zomer geweest hé. Hij is misschien nog net iets te warm om te drinken. Wat een intense fruitsmaak. Proeven jullie ook een houttoets? Het label is prachtig ...

Na het dessert vertrokken Alexander en zijn vriendin. Ze lieten de halflege fles achter zodat wij nog een glaasje konden drinken op hun gezondheid.
Alvorens af te ruimen, deed ik iets dat ik nog bijna nooit had gedaan.
Ik nam de fles van tafel, en goot die in 1 vloeiende beweging leeg in de gootsteen.
"Ja, hij was echt vies he?" zei Kristoffel.

Plots ging de deurbel. Kristoffel deed open. Het was Alexander die in 3 stappen terug in de keuken stond.
"Zeg Carolien," zei hij, "mag ik die fles anders toch meenemen? Ik zou mijn moeder ook nog een glaasje willen laten proe..."
Zijn stem stokte toen zag hij wat ik ondersteboven in mijn hand hield, boven de gootsteen, terwijl de laatste druppels eruit liepen.
De Clos Valcreuse.

Ondertussen heeft Alexander zijn plannen om zijn eigen wijn te maken voorlopig laten varen (alhoewel de concièrge Noel zich binnenkort aan de productie van een 300-tal flessen rosé wil wagen), maar "de fles" komt nog geregeld ter sprake, en we kunnen er ondertussen hartelijk mee lachen, zoals afgelopen zondag toen we samen gingen brunchen op het Zuid.
De tranen rolden over onze wangen. Vooral bij mij dan.
That's what friends are for.

Chateau Valcreuse