dinsdag 14 juli 2009

The King is dead, long live the Queen

Een paar weken geleden een bericht als donderslag bij heldere hemel. Michael Jackson was dood.
Het duurde even voor het tot me doordrong. Ik was nooit echt een grote fan geweest, had zelfs geen enkele CD (wel heb ik ooit de LP Thriller gehad zoals miljoenen anderen, maar helaas heeft die in ons huishouden de overgang naar de CD niet overleefd).
De man was al 50 maar is voor mij altijd dat kleine jongetje gebleven. Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik me realiseerde dat zijn muziek toch wel een belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld. Kinderfeestjes, jeugdfuiven, iets later discotheken, ... ik kan nog steeds veel nummers meezingen en zoals iemand online neerschreef, bij het beluisteren van een Jackson song, begin je automatisch met je hoofd op de beat mee te knikken en verschijnt er een idiote grijns op je gelaat.
Rock with you, Off the Wal, Billie Jean, Startin' Something, ... Super toch?
Nooit was er een dag in mijn leven geweest zonder muziek van Michael Jackson, hij stond al op de buhne toen ik nog geboren moest worden, en toch schelen we maar 8 jaar. Makes you think.

Het mediacircus rond Michael overschaduwde een beetje de anticipatie voor het allereerste concert van Madonna in Belgie maar na het grijsdraaien van MJ's songs, in 7 haasten van het internet gehaald voor op mijn MP3 speler (die uitdrukking grijsdraaien zal ooit ook wel verdwijnen zeker), switchte ik weer naar Madges playlist, vooral om me te familiariseen met haar nieuwere nummers.

Op 7 februari had ik tickets gekocht, en was er zelfs in geslaagd om Golden Circle tickets te bemachtigen. Hoe gelukkig ik me daarom zou prijzen, zou pas later blijken.
Even heeft het er spannend uitgezien. Kristoffel werd eind mei geopereerd, aan zijn hart, was het wel OK om naar een popconcert te gan? Maar we lieten ons door een kleine bump in the road niet tegenhouden, nee, we zouden gaan.
We namen de trein. Hoe stom dat wel niet van ons was, zou pas later blijken.

De pendeldienst zette ons bij de festivalweide af, tenminste, dat dachten we. Het was nog 1,5km stappen.
Na veel omzwervingen en tijd belandden we uiteindelijk in onze Golden Circle. Geweldig!! Een grote cirkel, frontstage, met massa's plaats. Voor maar 10 euro meer dan een gewoon ticket. Er waren 65.000 tickets verkocht, en 4000 Golden Circle. Man was ik blij dat we niet tussen de 65.000 stonden. Het kwaliteitsverschil was echt niet in verhouding met het prijsverschil.
De concertgangers werden maar met mondjesmaat toegelaten, maar wij beleefden als enkele lucky few de soundcheck. Madonna laat blijkbaar nooit mensen toe bij de soundcheck, maar hier kon het, en ze gaf meteen een show. Wauw, nooit gedacht dat we zo dicht zouden staan. Ze is klein, dat was het eerste wat me opviel.


Een filmpje van de soundcheck vind je hier.


Dan was het wachten, lang wachten, in de regen, ook nog. Bof, niet fijn.
Gelukkig kwam iemand van de entourage waar ik eerder een babbeltje mee had geslagen ons een grote paraplu brengen. Ik gaf hem na de regen terug aan een collega, hem heb ik helaas niet meer gezen. Thanks Wes :)
Om de tijd te doden liep ik wat rond en kwam nog enkele rare snuiters tegen. Hmmm, aan wie deden ze me toch denken?

Looking back begrijp ik dat de media niet weg waren van het concert.
In dit tijdperk van plasma, LCD, Dolby Surround en Imax kon dit alleen maar tegenvallen. Mensen zijn nu eenmaal erg verwend op het gebied van klank en beeld.

Maar ik vond het GE-WEL-DIG!!!
Eerlijk gezegd was dat enkel en alleen te danken aan de Golden Circle tickets. We stonden er met onze neus bovenop, daar waar de tienduizenden anderen enkel maar naar de beeldschermpjes konden kijken. Daar werden prachtige clips op vertoond, blijkbaar niet naar de smaak van de doorsnee journalist, maar ik hoop dat ze op de DVD staan die nu al op mijn verlanglijstje prijkt.

Wij verlieten net voor het laatste nummer het terrein, bang dat we de trein zouden missen. Dat was niet nodig geweest, die trein heeft nog tot kwart voor 3 in het station gewacht op laatkomers, in plaats van om vijf voor één, aangekondigde tijd, te vertrekken (er is een pittige brief onderweg).
Een vriendin die met de auto was gegaan, smste me om vijf voor twee. "Wij zitten in den Hopper, kom je nog even?
Danzij De Lijn en NMBS dus niet."

Iets voor 4u waren we thuis, moe maar voldaan. Madge, you were great!!
We hebben dan onlangs misschien afscheid genomen van de King, de Queen rocks als nooit tevoren!!


Het tribute to MJ was een kippevel moment



Geen opmerkingen: