Een paar pillekes is toch ni erg meneer?

Gisterenochtend kreeg ik telefoon. Een onbekend nummer.
Een man meldde zich aan als van de recherche. “Mevrouw, ik zou u een vraag willen stellen en uw discretie wordt op prijs gesteld. U bent de eigenares van een pand in Antwerpen en zou een appartement verhuren aan de heer H. Woont die daar nog?”
Recherche? Ik wilde toch eerst even weten wat er aan de hand was, maar de man loste niets. “Die persoon moet voorkomen en in het kader daarvan moeten wij een huiszoeking uitvoeren. We hebben de papieren en mogen binnen, maar als hij niet thuis is, moeten wij de deur open breken.” Ik wilde liever geen schade en had al visioenen van omgegooide kasten, uitgetrokken lades, gebroken tafels en stoelen, … teveel films gezien zeker?
We spraken af dat ik de deur zou open doen voor ze. Hij kwam me om 13h halen. “Ja, laat me maar in een politiecombi stappen, dan geven we de buurt nog iets om over te spreken” “Mevrouw, wij komen in een anonieme wagen, en zijn trouwens niet in uniform. Tot straks.”

Toch maar even om legitimatie vragen (weer die teveel films) maar dat was het eerste wat de man liet zien toen hij om 13h voor de deur stond.

Hij stelde zich voor als een medewerker van de drugsbrigade en trad verder niet in detail. Hij legde even uit wat de bedoeling was. Ik moest de deur beneden open doen, kijken of de huurder thuis en indien niet, de deur van het appartement open doen, en getuige zijn van de huiszoeking.

Ik had de huurder in kwestie, een toffe jongen btw, heel verzorgd, vriendelijk, van goeden huize en nog knap ook, een paar weken geleden nog gezien in zijn appartement. Hij had een klein katje op straat gevonden en het in huis genomen.
Volgens zijn contract mag hij geen huisdieren houden, het is er ook geen type voor, altijd weg, veel op stap, dagen afwezig. Ja, wat wil je, een aantrekkelijke jongen die net 18 is geworden … en had hem gezegd dat de kat weg moest.
Op mijn laatste contactpogingen had hij niet meer gereageerd dus ik nam voor de zekerheid een poezenmandje mee, misschien hadden wij tegen het einde van de dag wel poes nummer 3 in huis. Zou leuk worden met die rakkers van ons.

Wij reden voor naar het pand, en daar aangekomen stapte de rechercheur met een collega uit de auto. Op dat moment stapten er nog 2 mannen uit een andere auto, potige kerels, het ruigere type. “Zijn jullie met 4?” vroeg ik nog onnozel? “Ja, want we willen ook graag elke avond met 4 naar huis” en toen kreeg ik het toch even benauwd.
Wat als er daar een stuk of 4 zware jongens zaten te spuiten? Die zouden het zeker niet prettig vinden als er daar 4 agenten binnenvielen. Als er maar niet gevochten werd.

Wij stapten met 6 het pand binnen, de trap op naar de hoogste verdieping. Ik klopte aan, twee keer, een derde keer. Ik hoorde gestommel.
De huurder opende de deur, slaapdronken, in zijn ondergoed, om half 2 op een dinsdagmiddag? Vreemd.
Ik kreeg de kans niet om iets uit te leggen, 3 van de mannen duwden de deur open en stormden naar binnen. Deur weer dicht.

Ik kon flarden van het gesprek opvangen en een paar minuten later kwam 1 van de rechercheurs naar buiten. “Tis pozetief. Twiej doeze pillekes. Da’s ni veur aigen gebroik zene.” Hij ging terug naar binnen. In elk doosje zaten volgens zijn collega een paar zakjes en in elk zakje zitten 25 pillen. Extacy?

Naast de poes vonden ze ook nog een eekhoorn in de badkamer. Ik was vergeten dat hij die ook had. De rechercheur verzekerde me dat ze steeds rekening hielden met huisdieren en die zeker niet onverzorgd achterlieten. Op ons verzoek stelde hij de huurder voor dat wij de beestjes mee naar huis zouden nemen maar dat wilde hij niet. Er zou wel iemand ze komen halen zei hij.

Een van de rechercheurs bleef bij ons staan en legde ons uit wat er stond te gebeuren. Dit voorval veranderde niets aan de relatie huurder – verhuurder die wij hebben, alleen moest ik goede afspraken met hem maken, en eens met de man samenzitten, wanneer hij terug vrij was.
De huurder zou worden meegenomen naar het bureau en zeker tot morgen daar gehouden worden. Dan kwam hij voor een rechter. De rechter zou dan beslissen of hij aangehouden bleef of naar huis mocht tot het proces. In het slechtste geval bleef hij aangehouden, minimaal 5 dagen, maximum 1 maand in de cel.

Ik vond dat ze wel erg streng waren voor de jongen. Een maand in de cel? OK, dealen mag niet maar het waren maar een paar pillen. Dat zei ik dan ook tegen de rechercheur. “U mag hem alvast zeggen dat ik hem hiervoor niet de deur zal wijzen. Een paar pillekes is toch ni erg meneer?”
Ik voelde Kristoffel naar me kijken. Wat zegt ze nu weer?

De rechercheur gaf me een telefoonnummer. Bel me morgen maar op voor een stand van zaken. Bedankt voor uw hulp. En wij dropen af. Met een lege poezenmand.