Het wil maar niet lukken met Holland Casino

Mijn man is een fan van Holland Casino. In het najaar van 2000 vroeg hij er me zelfs ten huwelijk in Holland Casino Breda, op hun oude adres, vlakbij waar mijn oma woonde. Ja, ik ben Nederlandse. Geboren in Deurne, Antwerpen, maar door mijn Nederlandse ouders aangegeven als Nederlandse. En op dat Nederlands paspoort ben ik altijd trots geweest. Tot nu.

Ik had mijn man een Holland Casino avondje cadeau gedaan voor zijn verjaardag via Social Deal, compleet met hapjes en drankjes en een speelbudgetje van 20€, ik zou wel wat lezen in de bar, ben zelf niet zo´n casino speler. We zouden het casino avondje koppelen aan de opening van het Breda Jazzfestival, Hemelvaart 2025, op 29 mei 2025. Tegen de middag waren we in het centrum en genoten van wat dixieland, enkele streetbands, een toffe band in de Stiltetuin en toen het druk en luid begon te worden, trokken we richting Holland Casino.

In 2008, ja lang geleden, waren we eens een weekendje naar Maastricht gegaan. Mijn man en ik en een bevriend koppel, super gezellig. Maar toen we bij Holland Casino Valkenburg aankwamen, mocht ik niet binnen met mijn Belgische identiteitskaart en ook niet met mijn Belgisch rijbewijs. Mijn Belgische identiteitskaart is immers een verblijfsvergunning voor België en niet geldig in het buitenland. Ik heb toen gepraat als Brugman, Nederlanders zullen dit snappen, maar mocht er niet in. Uit solidariteit met mij gingen de 3 anderen toen ook niet naar binnen.

Voor wie het hele verhaal wil kennen, lees het hier.

Deze keer dacht ik slimmer te zijn en nam mijn Nederlands paspoort mee. Maar aan de balie van Holland Casino Breda werd het op gefrons onthaald en vroegen ze mijn BSN nummer. Mijn wat?

Ik googelde BSN nummer en kreeg ´rijksregisternummer´. Oh gelukkig, dat had ik ook, ik ken dat zelfs  vanbuiten, maar een Belgisch rijksregisternummer werd niet aanvaard. Het moest een Nederlands zijn.
Elke Nederlander die in Nederland is geboren en/of in Nederland woont, heeft zo´n BSN nummer. Guess what, ik ben dan wel een Nederlandse, maar geboren in België zonder ooit in Nederland te hebben gewoond. Ik heb dus helemaal geen Nederlands BSN nummer. 

De manager werd erbij gehaald, die nam me apart en begon op zijn pc te tokkelen met mijn paspoort in zijn hand. Ik dacht, 'Nu zal het snel geregeld zijn'.
Maar helaas. Hij zei me na een eindeloze wachttijd: ´Het spijt me mevrouw, u mag niet naar binnen.'
´Ik zei ´dat zullen we nog wel eens zien´, griste mijn paspoort uit zijn handen en wandelde met hoog opgeheven hoofd het Casino binnen, de security met open monden achterlatend.

Aan de bar bestelde ik een wit wijntje. ´Heeft u een Casino pasje mevrouw?' Vroeg de serveuse, ´Nee, maar mijn man wel´.
Dat volstond.

Ondertussen was Kristoffel ook binnen gewandeld, zonder te betalen en zelfs controle, de entree lag er verlaten bij, iedereen was op zoek naar mij.
´Vermom je, verstop je´ smste hij me ´ze zijn op komst´. Ik gooide mijn haar los, haalde de felgroene sjaal van mijn schouders, en dronk rustig van mijn glaasje wijn.

Een kwartiertjer later kwamen drie casinomedewerkers doelbewust op me afgestapt. Bart, Ilse en nog eentje met lange blonde krullen wiens naam ik niet heb onthouden toen ik erom vroeg. Medewerkers van Holland Casino hebben immers geen namen op hun badge, ik begrijp nu waarom. 

Bart was nog redelijk empatisch, maar de twee vrouwen roken bloed.´Mevrouw, u moet het pand verlaten.' 
Ik zei, ´Ok, bel de politie maar´ maar dat deden ze niet. Nadien had ik spijt dat ik mijn been niet stijf heb gehouden, het was een mooi zicht geweest, ik naar buiten onder politiebegeleiding omdat ik geen Nederlands BSN nummer heb.

Na 10 minuten gaf ik toe aan hun dreigende blikken.
Ik zette rustig mijn nog halfvol glas wijn op tafel en wandelde naar de uitgang zonder het drietal nog een blik waardig te gunnen. Mijn frustratie uitte ik door in de entreehal een folderhoudertje om te kieperen.
Mijn driftbuien kan ik zeventien jaar later toch al beter temperen, in Valkenburg was het nog een koperen reclamebord dat tegen de vlakte ging, haha!

Eens buiten, keerde ik op mijn stappen terug en wilde graag een document met daarop de reden waarom ik niet binnen mocht, om mijn case te staven. Dat wilden ze niet geven en ze begonnen me te intimideren en verbaal te bedreigen. 'Wij vorderen u om het bedrijf te verlaten want u vernielt onze eigendommen´ riep 1 van de 2 blonde kenauen, die met de lange krullen.
Ik keek smalend naar de 5 gevallen flyertjes op de grond. 

Een ezel stoot zich nooit twee keer aan dezelfde steen zou je denken. Ik was voorbereid op mijn casinobezoek, maar blijkbaar niet goed genoeg. Eerst ging het fout in Valkenburg, nu in Breda.
In het eerste casino mocht ik niet binnen met mijn Belgisch identiteitsbewijs, in het tweede niet met mijn Nederlands paspoort. 

Qua klantvriendelijkheid is dit echt een dikke dikke nul Holland Casino en, niet dat jullie er wakker van zullen liggen, maar ik vervloek jullie om niet één maar nu al twee avonden van mijn anders best wel leuke leven te vergallen.
Als jullie ook maar een greintje fatsoen en gezond verstand hebben, maken jullie dit goed met een luxe experience voor mij, mijn man, en laat ons het bevriend koppel van het Valkenburg fiasco ook niet vergeten.

Sturen jullie een limo onze kant uit inclusief culinair arrangement, een privé speelzaal, een goed gevulde envelop en honderdduizend excuses?
Dan breng ik mijn Nederlands paspoort mee, mijn Belgische verblijfskaart, mijn Belgisch rijbewijs, mijn creditcard, mijn geboorte- en huwelijkscertificaat, eigendomsakte van ons huis, en een bewijs van goed gedrag en zeden.

Tot snel?

Website Holland Casino
Toegangsvoorwaarden

De NIMBY DIXI

Sinds een tweetal maanden wordt er flink verbouwd in onze straat. Van de twee panden naast onze buren links wanneer je met je gezicht naar de gevel staat, wordt een ééngezinswoning gemaakt. Niets blijft er nog van over, enkel de voorgevels en het dak staan nog recht. Het wordt een stadspaleis volgens mij, met grote tuin. Veel stof, veel lawaai, maar een meerwaarde voor de straat, en een vriendin van me kent de nieuwe eigenaar, een filmregisseur, het zou een tof koppel zijn.

Er staat ook al twee maanden een puincontainer voor de deur, en een DIXI, zo'n mobiele WC.

Ondertussen noem ik het ding de NIMBY DIXI. Niemand wil hem immers voor zijn deur.

Onze buren hebben een garage, zonder auto, maar wilden de container niet voor de garagepoort, en ook de DIXI niet voor hun brede voorgevel.

Dan kwam alles maar voor onze deur. De container, half voor hun gevel, en een stukje voor de onze, en de DIXI, vlak voor mijn voordeur en stukje etalage. Ons pand is één van de weinige commerciële panden in de straat. Er zit naast me een hele goede en vriendelijke pedicure, en aan de andere kant een beetje verder, een toffe kunstgalerij.

Zelf geef ik chocoladeworkshops in eigen atelier, dus ben niet echt blij met die DIXI voor de deur. Dat is toch geen zicht voor mijn klanten? 
Daarnaast krijgen wij onze grote tandem bijna niet meer naar buiten of terug binnen door de zeer smalle opening tussen de container en de DIXI.

Na overleg met de werfleider, de DIXI moet blijven, dat is een voorwaarde van de stad, plaatsten de werkmannen de DIXI een paar huizen meer naar rechts, voor een gesloten en ongebruikte poort van een woning, waar enkel af en toe een fiets naar buiten moest kunnen, prima geregeld.

De bewoners waren echter niet opgezet met het mobiele kakhuis voor hun poort, de DIXI moest er weg.

De werkmannen verhuisden de DIXI dan maar naar de overkant waar hij een discreet plekje kreeg voor de enorme gevel van de voormalige Rijkswachtkazerne. Daar zitten op het gelijkvloers wat kantoren en stoort hij helemaal niemand, Hij valt zelfs nauwelijks op tussen de gigantische grijze afvalcontainers die daar regelmatig staan, perfecte oplossing.

Maar helaas. Ook die bewoners/huurders wilden van geen DIXI weten en ten einde raad zetten de werkmannen hem dan maar weer voor de brede gevel van onze buren die een weekje met vakantie waren.

Onze buren waren nog geen tien minuten thuis, of de DIXI stond weer voor onze voordeur en mijn etalage te blinken in de zon.

Vanmorgen trok ik met mijn grootste glimlach naar de werkmannen. De voorman dook in elkaar: "Het gaat over die WC zeker?"
"Ja", zei ik "Maar geen paniek, we gaan het oplossen." Ik kreeg een verbaasde blik.

"Ik begrijp dat dat onding ergens moet staan, maar jullie kunnen dat echt niet zonder overleg zomaar voor de etalage van mijn zaak zetten. Ik zou hem er liever nooit meer zien, maar we gaan overeenkomen. Hij mag er blijven staan wanneer ik geen workshops geef, maar wanneer ik klanten over de vloer heb, moet hij verhuizen. We gaan dat vanaf nu goed afspreken. Vandaag kan hij blijven staan, morgen ook, maar vrijdag moet hij een paar dagen weg. Geef mij uw telefoonnummer, en ik zal in het begin van de week elke keer een berichtje sturen wanneer ik hem liever niet voor de deur heb."

Die man kon mij wel zoenen. "Mevrouw, u weet niet hoe verschrikkelijk ik het vind om in de stad te werken. Ik heb er een hekel aan. Iedereen is hier zo onverdraagzaam en doet altijd moeilijk, dus dank u wel, dank u. Heel tof van u".

Iedereen gelukkig, en moesten ze hem een keertje vergeten te verhuizen wanneer ik een workshop geef, kan ik op de vraag "Waar is de WC?" gewoon even door het raam naar buiten wijzen.

(NIMBY = Not In My Backyard)

Bedelen

Onlangs zat ik een volledige dag te schrijven in het historische kader van het Plantin Moretusmuseum in Antwerpen. De gelegenheid? Een Wikipedia schrijfsessie naar aanleiding van internationale vrouwendag op 8 maart.

We waren met zo'n twintig vrijwilligers aan het schrijven geslagen, bijgestaan door medewerkers van het museum.

Tijdens een korte pauze zag ik twee jonge meisjes staan. Eentje had een hele mooie gouden ketting aan waar wel vijftien of meer kleine gouden bedeltjes aan hingen.

Wat een mooie ketting!, riep ik uit.

Ik heb hem zelf gemaakt, en zelf de bedeltjes gekozen. antwoordde ze.

Toen ik vroeg of ze wist waarom het bedeltjes genoemd worden, keek ze me vragend aan.

Wel, ik had als kind een bedelarmband, en de gewoonte is, dat telkens er iemand aan een bedeltje komt, om het beter te kunnen bekijken bijvoorbeeld, die persoon je een bedeltje moet schenken.

Ze vond het een geweldig verhaal en ik hoop dat ze haar collectie flink kan uitbreiden nu ze over deze kennis beschikt.

Elizabeth Taylor had er twee, charm bracelets heten ze in het Engels. Zij heeft ze ongetwijfeld ook gekregen zoals ze al haar juwelen heeft gekregen, een prachtcollectie.

Ik was erbij toen die volledige collectie door Christies werd verkocht in New York. Bulgari kocht al de Bulgari stukken terug die Elizabeth van Richard Burton had gekregen. Hij gaf haar een juweel elke keer ze ruzie hadden gemaakt. Daar zou ne mens al eens ambras voor zoeken niewaar?

De bedelarmband op de foto werd verkocht voor 326.000 dollar in 2011. Geen idee wie hem gekocht heeft, maar volgens mij is er geen plaats meer aan om nieuwe bedeltjes af te smeken.

PS. Ik ben bijna jarig ;)