vrijdag 21 januari 2011

De Lijn is vanaf nu niet meer te missen! Alhoewel ...

Bijna een jaar geleden zijn wij van de rand naar het centrum verhuisd.
Zaaalig!! Redelijk snel realiseerden we ons dat we een auto voor de deur hadden staan die amper nog gebruikt werd, en enkel voor parkeerproblemen en dure rekeningen zorgde.

De sportieve sexy zwarte Alfa Romeo Coupe in goede staat met niet teveel kilometers werd tamelijk snel verkocht aan een correcte prijs en we gebruikten onze benenwagen of stalen ros.

Dina, Dienst Inruilen Nummerplaat voor Abonnement, een project van De Lijn, maakt al een paar jaar reclame met een mooie stunt.
Bij inlevering van je enige gezinswagen (verkoop, overdracht, ...), krijgt het hele gezin een gratis abonnement op De Lijn (alle trams en bussen in Vlaanderen) gedurende 3 jaar.

Dina werd een succes.
Zo'n groot succes dat begin vorig jaar beslist werd om de duurtijd van het gratis abonnement terug te schroeven van 3 jaar na 1 jaar. Jammer, verkeerde zuinigheid, toch wel een beetje gezichtsverlies, maar ja, 1 jaar is beter dan geen jaar en bovendien krijg je de kans om na dat eerste jaar een abonnement te kopen aan de helft van de prijs.

Wij wilden wel een Dina-abonnement. De nieuwe slogan 'De Lijn is vanaf nu niet meer te missen!' leek in ons geval terecht. Op wandelafstand van ons appartement bevinden zich haltes van tientallen trams en bussen.
Alvorens de aanvraag in te dienen, zocht ik de voorwaarden even op. Onze auto was destijds immers aangekocht op naam van onze bvba, kwamen wij wel in aanmerking?

In de rubriek
Wie komt in aanmerking voor een Dina-abonnement bij inlevering van een nummerplaat?, lezen we:
Een Dina-abonnement kan alleen worden aangevraagd voor de titularis van de ingeleverde nummerplaat, of voor personen die als gezinslid gedomicilieerd zijn op het adres van de titularis van de ingeleverde nummerplaat.
Niet overtuigd belde ik even met Dina om te vragen of wij wel in aanmerking kwamen voor een gratis abonnement.
De vriendelijke telefoniste vroeg het even na en zei :
"Dat is geen probleem aangezien het gaat om de enige auto binnen uw gezin. Ik zou het wel duidelijk vermelden in uw aanvraag."

Ik stuurde 23 december een brief met aanvraag doch kreeg vandaag een negatief antwoord terug.

"Naar aanleiding van de inlevering van uw nummerplaat blablabla ...

We kunnen het Dina-abonnement echter niet toekennen voor deze inlevering. Het reglement bepaalt immers dat het voertuig moest ingeschreven zijn op naam van een natuurlijk persoon (geen bedrijf of vereniging).
Aangezien het ingeleverde voertuig niet ingeschreven was op naam van een natuurlijk persoon, kunnen we geen Dina-abonnement toekennen.

Wij hopen op uw begrip blablabla ..."

Pffft, flauweriken.
Ik belde ze even op en kreeg een dame aan de lijn.

Ze was onvermurwbaar. Ik zei haar dat ik begreep dat zij er persoonlijk niets aan kon doen, maar dat ik het erg flauw vond, het terugschroeven van 3 naar 1 jaar, en het onvindbare regeltje dat de wagen ingeschreven moest zijn op een natuurlijk persoon. Ik vertelde haar ook van mijn gesprek met de werkneemster dat ze pareerde met "Dat zal wel geen Dina-werkneemster geweest zijn, maar iemand van het call center." Wat maakt mij dat nu uit? Ik ga uit van de informatie die mij verstrekt wordt.
Ik zei haar dat ik vond dat De Lijn, nog maar eens, een slechte beurt maakte.

Daarop zei ze
"U moet niet boos zijn op ons, maar op de regering. Zij hebben dat beslist."
Ik zag mijn kans.
"Mevrouw, we hebben helemaal geen regering. U kunt daarom gemakkelijk mijn aanvraag honoreren, zonder gevolgen zelfs."

Ze grinnikte
"Ik zou wel willen maar ..."
Dat zal wel ja.
Ik heb een idee voor een nieuwe slogan.
De Lijn zet u op het verkeerde spoor.

woensdag 19 januari 2011

Van de raaf, de vos, de rat, de leeuw, het stuk kaas en koeiestront

Gisteren wandelde ik in de late namiddag door het Antwerpse stadpark naar het Theaterplein. Het begon al een beetje te schemeren maar de kale bomen maakten dat het nog best licht leek.
De enige donkere schaduwen boven mijn hoofd waren de grote zwarte raven die druk in de weer waren.

Prachtige maar ook een beetje angstaanjagende vogels zijn het, en ik dacht nog aan wat mijn vader pas zei: "Je zult toch maar een klein musje zijn en er komt zo'n gigantische raaf op je af gevlogen. Je schrikt je rot."

Rakelings langs mijn rechterschouder voelde ik iets naar beneden vallen, met een zware plof op de grond.
Het was een kwart stokbrood, lichtbruin, niet belegd en was uit de bek gevallen van 1 van de zwart gevleugelde kolossen. Hij ging op een tak zitten, hield zijn kopke scheef en keer me even aan. "Wat zal ik ..." zag ik hem denken maar te laat, zijn kompanen hadden de strijd al beslecht en ik zag eentje ervan wegvliegen met de buit.
Het deed me denken aan die fabel van de raaf en de vos en dat stuk kaas en hoe ging dat ook alweer?

Thuis komend even gegoogeld, en voor het eerst het internet beschouwd eerder als vloek dan als zegen.
Waar het wereld wijde web een paar jaar terug overal meteen een duidelijk antwoord op gaf, zaaide het nu eerder verwarring.

De ene pagina maakt immers gewag van de fabel "De Raaf en de Vos" van Jean de la Fontaine. Een raaf zit op een tak en heeft een heerlijk stuk Gouda in zijn bek. Een sluwe vos nadert en begint de raaf te bestoefen. Zo van Oh mijnheer de Raaf, u heeft toch zo'n mooie stem, zing alstublieft voor mij. waarop de domme raaf zijn kwek opent en pardoes het stuk kaas loslaat. En wie gaat daar mee lopen? Juist ja, de vos.

Een andere bron meldt dan weer dat deze fabel helemaal niet van de hand van de la Fontaine is, maar van Aesopus, een Grieks dichter, en dat het geen stuk kaas was dat de raaf in zijn bek had, maar een lap vlees.

Volgens Wikipedia is de fabel van de raaf en de vos dan weer een volksverhaal uit Indonesie, en gaat het er helemaal anders aan toe.
In een land heeft het al heel lang niet meer geregend, met een vreselijke droogte tot gevolg.
Een vermoeide vos zit onder een boom en ziet een raaf met een rat. Hij spreekt de raaf aan en deze wil niet antwoorden, omdat de rat dan uit zijn snavel zal vallen. De vos vertelt dat hij van de koning van het bos hoorde dat de koningin erg ziek is. Genezing is alleen mogelijk als er een raaf voor haar zou zingen, zijn lied is in de droge tijd mooier dan dat van een nachtegaal. De raaf doet zijn snavel open om te zingen en laat de rat vallen.
De vos slikt de rat door zonder te kauwen, maar het beest blijft in zijn keel steken. De vos wil de rat doorslikken, maar de rivier is droog...


Weer wat muisklikken verder kwam die rat weer boven water die per ongeluk in de kooi van een leeuw terecht gekomen was. De leeuw spaarde de rat, en toen hij later in de jungle in een val was gelopen en er niet meer uitkon, knaagde de rat het net door waarin de leeuw gevangen zat.

Nu ja, het maakt eigenlijk niet uit wie welke fabel (als eerste?) heeft neergepend, er zit altijd wel een moraal achter, en dat brengt me bij een leuk verhaaltje dat ik lang geleden eens gehoord heb.

"Het is winter en een klein uitgeput vogeltje strijkt neer in een grote bevroren wei. Hij heeft het koud en kan niet meer. Er loopt een grazende koe langs en die laat een enorme koeienvlaai vallen, boven op het arme vogeltje. Het diertje denkt dat nu echt zijn laatste uur geslagen heeft, en onder welke omstandigheden dan nog, maar na een paar ogenblikken krijgt het vogeltje het weer lekker warm, door de dampende koeienstront.
Hij merkt ook lekkere voedzame graantjes in de vlaai en begint langzaam wat te eten. Na een tijdje is hij weer zo opgeknapt dat hij begint te zingen.
Een kat die langs de weg wandelt, hoort het vogelgezang en sluipt erop af.
In de enorme koeienvlaai ziet hij een klein vogeltje zitten. Voorzichtig met zijn pootjes bevrijdt hij het vogeltje uit zijn benarde positie, veegt de koeienstront van zijn vleugeltjes en Hap, slokt het vogeltje in 1 keer binnen en wandelt verder."

Wat is de moraal van dit verhaal?

Iemand die op je kop kakt, heeft het niet altijd slecht met je voor.
Iemand die je uit de stront haalt, heeft het niet altijd goed met je voor.
En als je eenmaal in de shit zit, hou dan in godsnaam je kop dicht!

donderdag 6 januari 2011

Het perfecte einde

Ik had me nog zo voorgenomen mijn best te doen.
Te luisteren in plaats van te spreken.
Te begrijpen in plaats van te oordelen.

Helaas, helaas, driewerf helaas.

Sinds een paar weken zit ik in een leesclub. Vroeger was lezen 1 van mijn favoriete bezigheden. Verslonden heb ik ze, boeken in alle soorten, maten en gewichten. Tot de overdaad schaadde. De verplichte literatuur op school heeft me de das omgedaan. Verplichte lectuur voor Nederlands, Frans, Engels, Duits, ... Nooit kon ik nog eens iets voor de lol lezen, iets dat ik zelf had gekozen.

Ik begon te skimmen. Zo snel mogelijk door een tekst gaan, of boek, en alleen de essentie proberen te bewaren. Niet leuk, maar wel efficient.
Eens de schoolbanken verlaten begon ik in een vreemde taal te lezen, in het Engels, en las weer even elke zin, elk woord, tot ik het Engels bijna zo goed beheerde als mijn moedertaal en terug aan het skimmen sloeg.
Het Engels lezen beviel me tegen dan zo goed, dat ik niets anders meer las. Originele Engelse of Amerikaanse uitgaven, maar ook vertaalde literatuur. Vertaald naar het Engels

Tijdens mijn opleiding als stadsgids kon ik het me dan weer niet permitteren me te verliezen in een literair werk dat niets met Antwerpen of haar geschiedenis te maken had. Gelukkig zijn de geschiedenisboeken van vandaag iets vlotter geschreven dan die van een paar decennia terug, waar je je nog echt doorheen moest worstelen en sommige zinnen 2 of meer keer hardop moest lezen voor je begreep waar het in godsnaam over ging.
Maar toch knaagde het ergens. Ik wilde weer gaan lezen. Goeie boeken, in het Nederlands. Maar hoe zou ik het kaf van het koren kunnen scheiden in deze maatschappij waar elke dag talloze nieuwe titels verschijnen?

Een klein berichtje op de website van De Groene Waterman sprak me aan.

"Literaire leesgroep:
Boeiende boeken tussen pot en pint: dat zijn de leesgroepen van boekhandel De Groene Waterman. U kan à la carte kiezen per boek of voor de hele cyclus. De deelnemer verbindt zich ertoe om het gekozen boek op voorhand te lezen, zodat een rijke uitwisseling met de ideeën van andere lezers kan plaatsvinden. De leesgroep komt om de zes weken bijeen. Deze bijeenkomsten gaan door in de kelder. Deelname is gratis, maar graag op voorhand inschrijven."


Dat was het, een leesclub! Ik schreef me meteen in en begon vol enthoesiasme aan het eerste boek, '100 Jaar Eenzaamheid' van Gabriel Garcia Marquez. Vanaf de eerste pagina zat ik volledig in het verhaal. Elk vrij moment greep ik naar het boek om de familiekroniek van de Buendia's over me heen te laten glijden. Geweldig vond ik het!! Daaagen aan een stuk zat ik met mijn neus tussen de vele pagina's, vaak schuddebuikend van het lachen of in elkaar stuikend van medeleven.
Ik had het natuurlijk veel te vroeg uit, weeeeken voor de eerste bijeenkomst van de leesclub, dus las ik het gewoon nog eens. Ik kon er geen genoeg van krijgen.

Groot was dan ook mijn verbazing dat weinigen mijn enthoesiasme deelden. Maar ja, daarom was ik hier. Om te begrijpen.

Het tweede boek kon me maar matig bekoren. 'Het Meten van de Wereld' van Daniel Kehlman is een pseudo-historisch werk over 2 Duitse geleerden, Alexander von Humboldt en Carl Friedrich Gauss. Beide figuren deden me niets. Ik kreeg het warm noch koud en het kon me eigenlijk niet veel schelen wat ze dachten en deden. Mijn verbazing dat de anderen het wel goed vonden was iets minder groot dan vorige keer.

Gisteren bespraken we dan 'De Liefde van een Goede Vrouw', een bundel kortverhalen van een gereputeerd Canadees schrijfster, Alice Munro.
Kortverhalen, toch wel lastig. Bijna de moeite niet om je te verdiepen in de personnages, want voor je het weet zijn ze weer weg.
Kwam dan nog bij dat de schrijfster bij de meeste verhalen de lezer in het ongewisse liet over de afloop. Vooral het eerste verhaal, het titelverhaal, had een open einde zo groot als de Grand Canyon.

Er is een opticien dood teruggevonden in zijn auto in een meer en de zaak wordt geklasseerd als een ongeluk. Tot een terminaal zieke vrouw net voor ze sterft aan haar verpleegster vertelt dat haar man de opticien heeft vermoord. Het verhaal lijkt zo ongelooflijk en vergezocht dat de verpleegster twijfelt en op een zeer onverantwoorde manier de 'waarheid' uit de man wilt krijgen. Ze vraagt hem met haar het meer op te varen onder het mom dat ze een foto wil maken, en dan zal ze hem, in het midden van het water vlakaf de vraag stellen, deed hij het of deed hij het niet?
Als de man het niet gedaan had, was er geen vuiltje aan de lucht. Maar als hij de moord wel gepleegd had, had hij 2 opties. Ofwel alles opbiechten en met zichzelf in het reine komen, ofwel van de weeromstuit de verpleegster vermoorden.

Het boek eindigt wanneer de man en de verpleegster naar het bootje wandelen bij valavond.

"Rupert verdween tussen de wilgen om de roeispanen te zoeken. Even later zag ze hem niet meer. Ze liep dichter naar de kant en haar kaplaarzen zakten een eindje in de modder en hielden haar daar vast. Als ze haar oren spitste kon ze Rupert nog horen bewegen in het struikgewas. Maar als ze zich op de wiegende boot concentreerde, op dat lichte en heimelige wiegen, dan leek het alsof alles in de wijde omtrek stil was geworden."

Einde.

Stapt ze in de boot? Stelt ze hem de vraag? Heeft hij de opticien vermoord? Hoe loopt het af?
Geen idee.
Da's toch om te rotten zoiets!! Als je dan zo'n kort verhaaltje schrijft, maak het dan tenminste af.

Veel boeken of films gaan de mist in tegen het einde. Het lijkt me nu wel bijzonder moeilijk om anderhalf uur, of een paar 100 bladzijden, de kijker dan wel lezer te kunnen boeien, prikkelen, ontroeren, shoqueren en het verhaal toch tot een bevredigend eind te brengen.
Denk maar aan de Da Vinci code, een boek met een rotvaart dat leest als een trein en dan in de laatste pagina's helemaal ontspoort. Al de magie verdwijnt, de verwondering, de openbaring, ... En je blijft als lezer ontgoocheld achter. Tenminste, ik toch.

Of die film 'The Piano', met Holly Hunter en Harvey Keitel. Hunter speelt een pianiste die sinds haar 6e jaar geen woord meer heeft gesproken en enkel gevoelens heeft, krijgt, toont, wanneer ze op haar piano speelt.
De plot is me maar vaag bijgebleven, maar er is die ene scene die op mijn netvlies gebrand staat.
Ze zit in een reddingssloep met haar dochter, haar minnaar en haar piano, maar het dreigt fout te gaan. Ze doet teken dat de piano overboord gegooid moet doch wanneer dat gebeurt, draait ze express haar voet in een touw dat aan de piano hangt en wordt mee naar de bodem van de oceaan gesleurd.
De piano komt onzacht neer op de bodem van de zee, en zij hangt daar met haar voet in dat touw, een meter of anderhalf boven die piano, in haar opwellende duistere jurk, wapperende haren. De laatste luchtbelletjes stijgen op uit haar mond, en dan is ze stil.
'Wat een geweldig einde!!!!' dacht ik terwijl de tranen in mijn ogen sprongen. Geniaal!!

Maar ineens komt ze weer tot leven. Ze rukt zich los, en spartelt naar de oppervlakte.
In een volgende scene zit ze in een mooi huis piano te spelen, met een ijzeren wijsvinger. Die had haar minnaar voor haar gemaakt nadat haar man de echte had afgesneden zodat ze niet meer zou kunnen spelen. Ni meer of ze praatte weer ook, dat ben ik vergeten.
Pfffft, stom Amerikaans Happy End.

Ik dacht aan een mooi stuk van Herman De Coninck dat ik jaaaren geleden gelezen heb, en nooit vergeten.

In de film Falling in Love worden Meryl Streep en Robert de Niro verliefd op elkaar. Ze zijn getrouwd, niet met elkaar, dus een affaire is uitgesloten. Ze verzetten zich tegen hun gevoelens en gaan elk hun eigen weg.
Een jaar later komen ze elkaar terug tegen in de boekhandel waar ze mekaar voor het eerst zagen. Ondertussen beiden gescheiden, maar dat weten ze natuurlijk niet van mekaar.
Ze zeggen mekaar gedag, wisselen wat beleefdheden uit en bij het verlaten van de winkel gaat ieder zijn eigen weg.
Een perfect einde vond Herman, en ik ben het helemaal met hem eens.
Maar de film was nog niet afgelopen. Meryl kijkt nog eens om, Robert ook, en ze rennen elkaar tegemoet en vallen in elkaars armen. Happy End.
Bweeeeirk!!!

Herman schrijft hoe hij de videoband terugspoelt naar het stuk waar ze de boekhandel verlaten, en elk een andere kant op wandelen. Dan drukt hij op Erase.
Ziezo, hij heeft zijn perfecte einde.

Ik dacht terug aan Alice Munro en haar verhaal. In de leesclub gisteren zei ik "Ik zou het veel sterker vinden moest het verhaal als volgt eindigen:

"... Maar als ze zich op de wiegende boot concentreerde, op dat lichte en heimelige wiegen, dan leek het alsof alles in de wijde omtrek stil was geworden.
En het laatste wat ze voelde, was een keiharde klap tegen haar hoofd met een roeispaan. Toen werd alles donker."


André, mijn buur in de leesclub bulderde het uit van het lachen. "Geweldig," zei hij. "Schrijf het er toch gewoon zo bij in het boek!"
Bij deze.


Ik wil u het stukje van Herman niet onthouden, tenminste, een fragment eruit:

"Falling in love gezien, op video natuurlijk, met Meryl Streep en De Niro. Vandaar deze bedenkingen. Een mislukte remake van Brief encounter, had ik ergens gelezen. Een hele goeie remake, vind ik, met een mislukt slot.
Een gedurfde film: zonder bedscène, zonder spannende achtervolgingen. Er wordt door Streep en De Niro heel overtuigend geaarzeld en zwijgend gezucht. Daar mag een film van mij anderhalf uur over doen.

Het gaat over twee mensen die op elkaar verliefd worden, maar omdat ze getrouwd zijn willen ze er niet aan toegeven. Juist omdat ze zich verzetten, wordt hun liefde onoverkomelijk. Als De Niro zijn vrouw opbiecht dat er een andere vrouw is die hij dagelijk op de trein ziet, maar dat er verder niets gebeurd is, reageert zij meteen: dàt is pas erg. Een verhouding, tot daaraantoe, maar een platonische, daar valt niet tegenop te neuken. Om zijn huwelijk te redden en om Streep niet meer te zien, neemt hij een job aan in Texas. Streep zelf is inmiddels bij hààr man eveneens door de mand gevallen: hij heeft haar aan de telefoon 'adieu' horen zeggen, dat was duidelijk genoeg. Er is niets gebeurd, en toch gaan beide huwelijken eraan kapot. Zo allesomvattend is dat niets.

De volgende Kerstmis is De Niro opnieuw in New York. Twee scènes zijn precies het omgekeerde van de beginscènes: De Niro luncht met een vriend die hem vraagt hoe het gaat. In het begin van de film was de vriend scheidende en De Niro gelukkig getrouwd. Nu is De Niro scheidende en de vriend staat op het punt om te hertrouwen.
Idem met Streep en haar beste vriending. Vervolgens ontmoeten De Niro en Streep elkaar opnieuw in de boekhandel waar ze elkaar precies een jaar voordien, bij de kerstinkopen, leerden kennen. Volgen beleefdheidsfrases en misverstanden. Alleen de kijker weet op dat moment hoeveel ze van elkaar houden, zijzelf niet. Je bent als kijker geneigd om zoals bij Jan Klaassen te gaan roepen. Maar je kunt moeilijk, in plaats van: pas op, kijk achter je! gaan roepen: 'Zoen elkaar dan toch, godverdomme!'
In elk geval had de film daar moeten eindigen.
Daar eindigt hij bij mij ook: op mijn video heb ik het idiote happy end uitgewist. Ik heb een meersterwerkje dat niet bestaat."


Voor het hele stuk gaat u hier maar eens neuzen. Essay nr 4.


En hieronder een clip van The Piano. Mijn 'perfecte einde. Doe uzelf een lol en klik op de pauzeknop rond 1:25.




maandag 3 januari 2011

Hoe langer hoe gekker

Mensen die hun leven niet niet leiden 'zoals het hoort' worden alsmaar minder terechtgewezen.
Storm van protest onlangs. Het geraakte bekend dat gauwdieven pas vanaf hun 3e inbreuk worden vervolgd.
Dus pas wanneer een winkeldief voor de 3 keer betrapt wordt, gaat zijn dossier naar het parket. Dat is toch te gek voor woorden? Wangedrag wordt niet meer gestraft. Allee, pas vanaf de derde keer.

Zelf zit ik ook verveeld met wangedrag. Geen diefstal in die exacte betekenis van het woord, maar ergens wordt ik toch serieus benadeeld.

Ik verhuur een paar 1-persoonsappartementjes vlakbij het station van Berchem. Het opbrengstpand, een paar jaar geleden aangeschaft, is mijn appeltje voor de dorst.

Al een paar jaar toffe huurders, jong, veelal meisjes, alles wordt netjes onderhouden, ik draag er ook zorg voor, alles koek en ei.

Tot ik in april vorig jaar een nieuwe huurder aanvaarde voor het appartementje op de eerste verdieping. Hij zag er goed uit, verzorgd voorkomen, werkte in Brussel, bij de overheid, de locatie was voor hem perfect ommet de trein naar zijn werk te gaan, en hij zocht iets voor max een jaar. Hij was alleen. Prima. We tekenden een contract en hij trok erin.

De sfeer in het gebouw veranderde snel. Hij had een klein kindje met heel veel kleine vriendjes waar een babysit op paste. Tenminse, paste, ...
Terwijl de peuters met zijn vieren dwars door de geluidmuur gilden, leek het wel alsof de babysit doof was.
De huurder was slordig met een lekkende kraan wat leidde tot flink wat wateroverlast en schade in de hal die oploopt tot 2000euro. En verzekerd was hij natuurlijk niet. Ik wel gelukkig, maar de franchise had ik zitten.
Bovendien kreeg ik voor het eerst klachten van medebewoners over lawaai, ruzies, ... Vervelend.

Een paar keer probeerden we met de kerel te gaan praten. Telkens excuseerde hij zich vriendelijk, het zou niet meer gebeuren.

Na een paar maanden bleek hij ineens niet meer bereikbaar. Hij reageerde niet op emails, nam de telefoon niet op, reageerde niet op briefjes die ik onder de voordeur schoof, er was iets vreemds aan de gang. De klachten over lawaaihinder hoopten zich verder op.
Zo is ook de politie 2 keer langs moeten gaan om de boel te sussen, details kreeg ik niet van de commissaris. De wet op privacy. Komaan zeg, het is toch mijn huis, en ik maakte me zorgen om de medebewoners!? Helaas, ik kreeg geen informatie.

Vanaf oktober betaalde hij geen huur meer. Hij werd daar vriendelijk toe aangemaand. Per mail (ik was achter zijn nieuw emailadres gekomen), per telefoon, (ik was achter zijn nieuw gsmnummer gekomen), per brief, eerst gewoon, dan aangetekend, dan onder de deur geschoven.
Na geen enkele reactie te hebben gekregen, startte ik een gerechtelijke procedure.

Om een lang verhaal kort te maken, de rechter gaf me over de hele lijn gelijk.
Hij werd veroordeeld tot het verlaten van het pand, het betalen van de achterstallige huur van de maand oktober en november en een wederverhuringsvergoeding tbv. 3 maanden huur. Die is wettelijk verplicht bij het vroegtijdig beeindigen van een huurcontract.
Ondertussen zijn we begin januari is hij er nog steeds niet uit.
Deze week zou hij worden uitgezet door een deurwaarder.

Vanmorgen belde zijn zus, die vroeg of hij tot eind januari mocht blijven zitten mits betaling van de huur van de maand januari. Alleen januari. Toen ik haar vroeg of ze misschien een extra effort kon doen en ook een tweede maand (van de 4) kon betalen zei ze "Ja maar, dat moeten mijn ouders en ik voor hem voorschieten!"
En wie was dat dan nu aant voorschieten dacht ze? Juist ja. Ikke. Ze zo het bespreken met haar ouders en me terugbellen. Ik heb haar niet meer gehoord.

Vanmiddag belde de deurwaarder. De woning wordt morgen ontruimd door haar ouders. Zij brengen de sleutels naar het kantoor waar ik ze woensdag kan gaan halen.

En de betaling van de achterstallige huurgelden? Ah, die van oktober en november? Die gaan ze uitvoeren in een afbetalingsplan. Dat kan wel een paar jaar duren.
"Jamaar, en wat dan met de huur voor december en januari?" vroeg ik. "Hij is enkel veroordeeld tot het betalen van de huur voor oktober en november. Voor de andere maanden kunt u de wederverhuringsvergoeding gebruiken, als u die krijgt."
Was ik nu maar op het voorstel van de zus ingegaan. Dan had ik toch tenminste 1 maand gerecupereerd.

Wat leren we hieruit? Steel maar op tot je 2 keer betrapt wordt en stop op tijd met huur te betalen, dat zal iemand anders wel doen.
Waar gaan we toch naartoe?

Is mijn gat niet te dik in deze rok?


Vraag 100 vrouwen op 31 december naar hun goede voornemens. Minder kleren kopen staat zeker ergens in de top 10 maar op 3 januari schiet van dat voornemen weinig over en breekt de hel weer los.

Lang voor openingstijd stonden er een rijen om u tegen te zeggen voor de betere winkels in Antwerpen.
Bij Gucci stonden maandagochtend een paar minuten voor 10 uur al 2 ‘buitenwippers’ met bang kloppend hart te kijken naar de samengedrongen menigte, met moeite in bedwang gehouden door de (luxe)dranghekken. Waar in lang vervlogen dagen de uitverkoop voorzichtig begon met kortingen van -10%, een voorzichtige -20% en een uitschieter met -25% schermden de meeste zaken al met grote borden waarop in luide letters ‘-50%’ geschreven staat. Zoals bijvoorbeeld bij Cora Kemperman, waar het aanschuiven aan de kassa meer tijd in beslag nam dan het aanschuiven aan de pascabines. "Amai, aan den helft? Da's al de moeite he, op den eersten dag van de solden!"

Solden. Een woord dat voor menig vrouw werkt als een rode doek op een stier. Maar ook mannen doen volop mee met de hetze. En als het niet is om voor zichzelf iets te kopen, is het om netjes hun vrouw te vergezellen, haar te bevestigen in haar keuzes, alvast aan te gaan schuiven aan de kassa, en om galant de zware tassen te dragen.
Het was een leuk zicht in de Antwerpse winkelstraten. Duizenden mensen met nog meer plastic draagtassen fleurden het straatbeeld op. Mensen kopen verstandiger, maar meer, werd links en rechts opgevangen aan druk bemande kassa’s.

Van consuminderen is nog niet veel te merken, gelukkig maar. En het blijft nog de hele maand januari solden.
(Als er aan dit tempo tenminste nog maar wat in de rekken blijft hangen)

Wijkcorrespondent Carolien Krijnen voor Gazet van Antwerpen

zondag 2 januari 2011

Happy New Year!!!

Throughout all of 2011...

May you always make the right moves.


May your cup runneth over with love.


May you always find shelter from any storm.


May you remain good looking and looking good!


May you find the perfect diet for your soul.
(If this face doesn't make you want to stop eating sausage, nothing will.)


May you find perfect balance in the company you keep.


May you have as much fun as you can before someone makes you stop.


May you manage to make time for siesta.


May all the new folks you meet be interesting and kind.


May your accessories always harmonize with your natural beauty!


Should your mouth be bigger than your stomach, may you have a chewing good time!


May you always know when to walk away and know when to run.


And may your friends always bring you joy!



MAY YOU HAVE A WONDERFUL NEW YEAR FILLED WITH LOVE, HAPPINESS, AND HOPE!!!!