maandag 19 februari 2007

Muurklimmen


Met bijna 300 waren we, GCT medewerkers op de teambuilding.
Toen ik aankwam waren ze net begonnen. Grappig zicht. Op verschillende plekken op de PTA cruiseterminal waren groepjes van 7 allerlei opdrachten aant uitvoeren. "Lepellopen" (ei in lepel, lepel in mond en lopen maar) "Klompenparcours", "Balletjes in emmers gooien", "labyrinth", ... Zwaar intellectuele proeven dus

Het spectaculairst was "De Klimmuur" in Amsterdam.
Alle 7 teamleden moesten proberen de metershoge muur te beklimmen met behulp van enkel de blauwe uitsteeksels. Als je probeerde, kreeg je 1 punt. Geraakte je tot boven (14 meter hoog!!!), kreeg je er 5, deed je dat onder 2 minuten, kreeg je er 10.
Ik kreeg 5 punten
Viel niet mee hoor, op mijn ouwe dag. De 2 andere meisjes waren van voor in de 20, de jongens waren ook best fit (behalve 1 die meer dan 150 kg woog en verstek gaf) dus ik was best trots op mezelf.

De laatste proef was ook grappig. Een puzel van 240 stukejs in elkaar steken in 30 minuten, maar geen gewone puzzel, nee een bol!
Net niet gelukt, 117 stukjes van de 240, maar hier waren we het tweede beste team in. (zou ik dat wel verkondigen, dat we goed konden puzzelen? Het touwtrekken was misschien wat stoerder, maar daar hebben we grandioos verloren)

Voor de rest was het gewoon gezellig. Kennis gemaakt met Megan, het Amerikaanse vriendinnetje van Mert (inderdaad fijn dat het geen Frans vriendinnetje is). Een schat van en kind, enthoesiast, open, gezellig, druk, ... het klikte meteen. 's Avonds tijdens de disco avond ook, ze was de dansvloer niet af te slaan en tussen wat drankjes en babbeltjes door heb ik ook wat staan shaken.

De volgende ochtend zouden Megan en Mert tegen 10h vertrekken, en wij (Megan en ik) trokken nog even de stad in.
Ik dacht een kortere weg te kennen, hou niet zo van stationsbuurten, en dook een steeg in. Oh-oh! Aan het einde van de steeg een bende leeglopers die stonden te rollen, dealen, roken, ... dat het een lieve lust was. Wij - alsof we dit elke dag zagen - er met een verveelde blik langs, met bonzend hart in de keel, maar geen vuiltje aan de lucht.
Vreemde vogels die Amsterdammers.

We kletsten honderduit en letten niet echt op de weg. We liepen op het fietspad en een haastige fietser vond dat maar niks. Megan verontschuldigde zich (in het Engels) en hij riep uit: "Look where you're walking, BITCH!!"
Het lief ogende meisje dat luttele ogenblikken voorheen nog een ouwe opa die van zijn fiets was gevallen met gevaar voor eigen leven achterna dook in het keldergat waar hij was ingetuimeld om hem recht te helpen, zijn fiets op te rapen en hem nog een paar yoga oefeningen aanleerde om te relaxen was veranderd in een briesende furie.

"WHAT ARE YOU CALLING ME?" Met vuurspuwende ogen haalde ze een literfles spa uit haar tasje alsof het een ploertendoder was en mepte er de fietser keihard mee op zijn schouder. Hij rochelde en spuugde een vieze witte klodder haar richting uit. Gelukkig miste hij.
Megan haalde opnieuw uit met haar waterfles en ik trok haar bij de trui, "Megan, stop it, let it be, come back here, ..."

Ze kalmeerde en de fietser koos het hazenpad.
What a girl ...

Geen opmerkingen: