Van de raaf, de vos, de rat, de leeuw, het stuk kaas en koeiestront

Gisteren wandelde ik in de late namiddag door het Antwerpse stadpark naar het Theaterplein. Het begon al een beetje te schemeren maar de kale bomen maakten dat het nog best licht leek.
De enige donkere schaduwen boven mijn hoofd waren de grote zwarte raven die druk in de weer waren.

Prachtige maar ook een beetje angstaanjagende vogels zijn het, en ik dacht nog aan wat mijn vader pas zei: "Je zult toch maar een klein musje zijn en er komt zo'n gigantische raaf op je af gevlogen. Je schrikt je rot."

Rakelings langs mijn rechterschouder voelde ik iets naar beneden vallen, met een zware plof op de grond.
Het was een kwart stokbrood, lichtbruin, niet belegd en was uit de bek gevallen van 1 van de zwart gevleugelde kolossen. Hij ging op een tak zitten, hield zijn kopke scheef en keer me even aan. "Wat zal ik ..." zag ik hem denken maar te laat, zijn kompanen hadden de strijd al beslecht en ik zag eentje ervan wegvliegen met de buit.
Het deed me denken aan die fabel van de raaf en de vos en dat stuk kaas en hoe ging dat ook alweer?

Thuis komend even gegoogeld, en voor het eerst het internet beschouwd eerder als vloek dan als zegen.
Waar het wereld wijde web een paar jaar terug overal meteen een duidelijk antwoord op gaf, zaaide het nu eerder verwarring.

De ene pagina maakt immers gewag van de fabel "De Raaf en de Vos" van Jean de la Fontaine. Een raaf zit op een tak en heeft een heerlijk stuk Gouda in zijn bek. Een sluwe vos nadert en begint de raaf te bestoefen. Zo van Oh mijnheer de Raaf, u heeft toch zo'n mooie stem, zing alstublieft voor mij. waarop de domme raaf zijn kwek opent en pardoes het stuk kaas loslaat. En wie gaat daar mee lopen? Juist ja, de vos.

Een andere bron meldt dan weer dat deze fabel helemaal niet van de hand van de la Fontaine is, maar van Aesopus, een Grieks dichter, en dat het geen stuk kaas was dat de raaf in zijn bek had, maar een lap vlees.

Volgens Wikipedia is de fabel van de raaf en de vos dan weer een volksverhaal uit Indonesie, en gaat het er helemaal anders aan toe.
In een land heeft het al heel lang niet meer geregend, met een vreselijke droogte tot gevolg.
Een vermoeide vos zit onder een boom en ziet een raaf met een rat. Hij spreekt de raaf aan en deze wil niet antwoorden, omdat de rat dan uit zijn snavel zal vallen. De vos vertelt dat hij van de koning van het bos hoorde dat de koningin erg ziek is. Genezing is alleen mogelijk als er een raaf voor haar zou zingen, zijn lied is in de droge tijd mooier dan dat van een nachtegaal. De raaf doet zijn snavel open om te zingen en laat de rat vallen.
De vos slikt de rat door zonder te kauwen, maar het beest blijft in zijn keel steken. De vos wil de rat doorslikken, maar de rivier is droog...

Weer wat muisklikken verder kwam die rat weer boven water die per ongeluk in de kooi van een leeuw terecht gekomen was. De leeuw spaarde de rat, en toen hij later in de jungle in een val was gelopen en er niet meer uitkon, knaagde de rat het net door waarin de leeuw gevangen zat.

Nu ja, het maakt eigenlijk niet uit wie welke fabel (als eerste?) heeft neergepend, er zit altijd wel een moraal achter, en dat brengt me bij een leuk verhaaltje dat ik lang geleden eens gehoord heb.

"Het is winter en een klein uitgeput vogeltje strijkt neer in een grote bevroren wei. Hij heeft het koud en kan niet meer. Er loopt een grazende koe langs en die laat een enorme koeienvlaai vallen, boven op het arme vogeltje. Het diertje denkt dat nu echt zijn laatste uur geslagen heeft, en onder welke omstandigheden dan nog, maar na een paar ogenblikken krijgt het vogeltje het weer lekker warm, door de dampende koeienstront.
Hij merkt ook lekkere voedzame graantjes in de vlaai en begint langzaam wat te eten. Na een tijdje is hij weer zo opgeknapt dat hij begint te zingen.
Een kat die langs de weg wandelt, hoort het vogelgezang en sluipt erop af.
In de enorme koeienvlaai ziet hij een klein vogeltje zitten. Voorzichtig met zijn pootjes bevrijdt hij het vogeltje uit zijn benarde positie, veegt de koeienstront van zijn vleugeltjes en Hap, slokt het vogeltje in 1 keer binnen en wandelt verder."

Wat is de moraal van dit verhaal?

Iemand die op je kop kakt, heeft het niet altijd slecht met je voor.
Iemand die je uit de stront haalt, heeft het niet altijd goed met je voor.
En als je eenmaal in de shit zit, hou dan in godsnaam je kop dicht!