If you can't beat them, buy them

Dat de impulsieve beslissing om een avondcursus "Gids/reisleider" ooit nog mijn professionele leven zou gaan bepalen, had ik nooit kunnen denken maar ondertussen is het toch maar gebeurd.

De stempel “stadsgids” is er nu niet meteen één die ik graag op mezelf druk, klinkt niet echt glamoureus, “stadsgids”, maar bij gebrek aan een betere benaming, ben ik dus “stadsgids” in Antwerpen, al sinds 2004.

De andere “stadsgidsen” vinden mij niet echt een echte “stadsgids”, maar eerder een entertainer (misprijzend). Ik vertel al wat vaker grappen en anekdotes aan mijn publiek dan dat ik cultuurhistorische feiten en data met hen deel en als ik dan al eens geschiedkundig uit de hoek kom, is het vaak met een kwinkslag.
Historische figuren probeer ik tot leven te brengen door ze te plaatsen in hedendaagse situaties. Hoe zou de wereldtop er nu uit zien als Napoleon over het World wide web had kunnen beschikken bijvoorbeeld.

Ik werk vaak en graag met de toeristische dienst van de Stad Antwerpen samen, we dienen beide het hogere goed, onze stad op een positieve manier onder de aandacht brengen van bezoekers, maar omdat het rondleiden mijn hoofdberoep is, kan ik niet te lang passief zitten wachten op opdrachten en werk ik vooral voor eigen rekening, voor mijn eigen klanten, en bied deze mijn eigen wandelingen of arrangementen aan.
Als voormalig marketeer en eventorganiser was het niet echt een probleem een gemakkelijk navigeerbare en duidelijke site online te krijgen.
Omdat ik die zelf beheer en onderhoud pikt Google hem super snel op. Google maar eens ‘stadsgids Antwerpen’ of ‘stadswandeling Antwerpen’ Mijn site staat in de top 3, mijn kop eraf!!

Via de Stad blijf ik mooi op de hoogte van alle ontwikkelingen en als ik de kans krijg, deel ik mee in de vreugde van een nieuw aanbod.

Zo werd ik vorig jaar na een strenge selectieprocedure uitverkoren om samen met een klein gezelschap “stadsgidsen” het ‘Paleis op de Meir’ te mogen gidsen aan geïnteresseerden. Vrijpostig en hoogmoedig als ik ben, was ik daar natuurlijk niet verbaasd over.
Het Paleis is trouwens wel super om te gidsen. Je komt tijd, oren en ogen tekort om al die verhalen over Napoleon Bonaparte; Johan Alexander van Susteren, LeopoldII, … (en ja; ook de meubeltjes van Prins Filip) in je op te kunnen nemen.

Toen ik vorige zomer dan een oproep kreeg me kandidaat te stellen om het MAS en/of het Red Star Line museum te mogen gidsen, aarzelde ik geen seconde en stuurde een gemotiveerde sollicitatie.

Natuurlijk werd ik in september uitgenodigd voor een gesprek bij 2 jonge dames en na een toffe babbel waarin ze aangaven graag de geschiedenis van het verleden te willen kaderen in het heden en we echt op dezelfde golflengte zaten dacht ik, stapte ik goed gezind naar buiten. Dat was in de sacoche zoals ze bij ons zeggen.

Groot was dan ook mijn verbazing toen ik in november een mailtje kreeg waarin stond dat ik niet weerhouden was, voor geen van beide musea. Nou ja, niet geselecteerd, … Ik was geselecteerd om de quick tour te doen, een overzichtsrondje van de highlights, maar een echt in depth Red Star en/of MAS bezoek was voor mij niet weggelegd. Huh? Tja, hoogmoed komt voor de val.
Na even mijn wonden te hebben gelikt, besloot ik niet op te geven. Eerst wilde ik weten waarom ik niet verkozen was en nam contact op met beide dames.

We hebben gestreefd naar een evenwichtige samenstelling van de gidsenpool met aandacht voor verschillende talen, doelgroepen, achtergrondervaring en vaardigheden.

Ik spreek 4 talen, gids verschillende groepen door deze stad, van kleuterscholen tot CEO's, van vrijgezellenfeestjes tot bouwvakkers, van Amerikaanse toeristen tot het verbond van notarissen, en dit al 5 jaar lang, full time?

Tja, euh, allee, hoe moet ik het zeggen, ...

Daar werd ik niets wijzer van. Ik probeerde via allerlei kanalen te weten te komen wat er aan de hand was, en of er geen enkele mogelijkheid was om de mening van de beslissingsnemers te herzien. Nergens kreeg ik antwoorden.

Ook de gidsenwerking was verbaasd. Er was bijna geen enkele “stadsgids” geselecteerd en er werd zelfs een rondvraag gedaan, wie wel, wie niet. De oogst was schraal. Een stuk of 4 - 5?
(Later zou in de pers verschijnen dat 'Antwerpen Averechts' gekozen is als structurele partner zowel voor het MAS als voor het Red Star Line)

Bon, leuk was anders. Ik profileer me als professioneel “stadsgids” die alle Antwerpse deuren opent voor bedrijven en verenigingen, behalve die van het MAS dan, waar de hele Westerse wereld met argusogen naar zat te kijken.
Dat is verdorie broodroof!!

Ik ging pleiten bij de directeur van het MAS die ik nog kende van toen hij conservator was van het Rubenshuis, ja ik ging er zelfs mee tot het kabinet van Schepen van Cultuur Philip Heylen maar helaas, helaas, driewerf helaas.

Maar goed, het MAS negeren, of erger nog boycotten, dat kreeg ik echt niet over mijn hart. Hoe ging ik dit recht trekken?
Ineens had ik een ingeving. Waarom zou ik gids willen worden van het MAS wanneer ik iets veel beter zou kunnen zijn, partner!
Ik koop potverdorie gewoon een handje op de gevel, nah!!

Dus, beste lezer, ik ben sinds vandaag trotse eigenaar van een handje op de oostzijde van het museum, boven de ingang. Niet alleen heb ik nu een aluminium hand tegen de gevel van het MAS, ik krijg een persoonlijke vermelding op de Walk of Fame in het museum, een certificaat met plaatsaanduiding van mijn stukje MAS, een uitnodiging voor 2 personen voor de exclusieve preview in 2011, een vermelding op de website en in het programmablad en een exclusieve signature ‘partner van het MAS’ voor mijn eigen promotie.
En ze gaan die ‘partner’ toch niet tegenhouden wanneer die met een groep geïnteresseerden langs komt zeker?

En zo hebben het Museum Aan de Stroom en ik mekaar toch nog gevonden.
A match made in heaven. Of toch in elk geval minstens op 60m hoogte.