Net geen zilver

Heel mijn leven heb ik in het Antwerpse gewoond. Ik ben geboren - en heb mijn jeugd doorgebracht - in Deurne, daarna woonde ik een goeie 15 jaar in Berchem, en sinds een paar jaar leef ik met mijn partner en onze twee katten in hartje Antwerpen. In dat hele leven ben ik maar vier keer verhuisd, en ik hoop van ganser harte het niet nog eens vier keer te moeten doen.

Nee, ik ben redelijk honkvast, en val graag terug op routine. Experimenteren is leuk, reizen super, nieuwe dingen leren inspirerend, maar een aantal constanten in mijn leven heb ik echt nodig.

Zo lees ik om de zoveel jaar mijn lievelingsboek “Gone with the Wind” in plaats van een nieuwe bestseller te verslinden. Ga ik om de vijf jaar naar Los Angeles om de dood van Marilyn Monroe te herdenken in plaats van ergens naar toe te trekken waar ik nog nooit geweest ben. Ga graag terug eten daar waar het lekker was in plaats van een nieuwe zaak te proberen. Val ik regelmatig mijn lievelingswijnbarretje int Stad binnen in plaats van een nieuwe trendy hotspot te testen. En naar films met Hugh Grant, daar kan ik naar blijven kijken (vooral ‘Love Actually’).

Trouw, ja ik denk wel dat ik dat ben, en dat geldt voor veel van mijn relaties. Ik heb dierbare vriendinnekes die dat al een paar decennia zijn, een partner waar ik al 15 jaar veel lief en af en toe een beetje leed mee deel, en dan is er natuurlijk de bijzondere relatie die alles in zich had bekroond te worden met een zilver jubileum.

Op mijn 20e verjaardag zond CBS de allereerste aflevering uit van The Bold & the Beautiful en een paar jaar later, toen het bij ons op de buis kwam, was ook ik meteen in de ban van het reilen en zeilen bij de Forresters en de Logans, en later de Spectra’s en de Marones.

Ik ging alleen wonen en had geen geld voor kabel televisie. De binnenhuisantenne die mijn vader installeerde was gelukkig meer dan goed genoeg, en ik racete elke dag van mijn eerste job naar huis om stipt om half 6 de BRT op te zetten voor mijn dagelijkse portie soap. Het eerste salaris werd gebruikt voor een videorecorder zodat een uurtje overwerken geen onoverkomelijke ramp meer was.

Hoe onwaarschijnlijk de verhaallijnen ook waren, hoe tergend langzaam de plotontwikkelingen, hoe ongeloofwaardig het scenario, … geen aflevering sloeg ik over. Alhoewel ik in drukke tijden vaak de tape versneld afspeelde en enkel de ondertitels las.

Ook op vakantie werd de recorder tot in de puntjes geprogrammeerd en na een reisje lag ik steevast een paar dagen op de bank voor een overdosis B&B.

Ik werd ouder, net zoals de kinderen van Brooke, Ridge, Taylor, …. maar voor de hoofdpersonnages bleek de tijd stil te staan. Ridge werd langzaam grijs, maar ineens was zijn haar weer gitzwart. Brookes dochter kroop in een babypakje de tuin in om de volgende aflevering op een brommer de oprit op te rijden, maar alles pikte ik, zonder morren, ik bleef trouw aan mijn 25 minuten glamour per dag. Met de intrede van het internet kon ik me vaak uren amuseren met het herbekijken van oude afleveringen of het uitpluizen van toekomstige verhaallijnen.

Groot was dan ook de schok een paar weken geleden toen aangekondigd werd dat Ridge de soap zou verlaten. En dat net na zijn 7e of 8e huwelijk met Brooke. Oh jee, wat nu?

Tot overmaat van ramp kondigde CBS vorige week aan dat ook Stephanie, de mater familias, de reeks zou verlaten. Waar ze voor Ridge de deur nog op een kier laten staan – hij ‘verdwijnt’ op zijn huwelijksreis en Brooke komt alleen terug, halen ze bij Stephanie de grove middelen tevoorschijn. Zij krijgt een heuse sterfscene, met afscheid van alle, alle personages waar ze de afgelopen 25 jaar mee gewerkt heeft, zelfs Sally Spectra. In het echte leven overleden, in de serie eindeloos op cruise.

Brooke zonder Ridge leek me een onoverbrugbaar obstakel. Dit overleeft de serie niet, dacht ik een paar weken geleden.

Maar nu weet ik wel beter. Het was niet de relatie Brooke – Ridge die de serie al 25 jaar ‘spannend’ houdt. Nee, het was de relatie Brooke - Stephanie die me vooral op het puntje van mijn stoel hield, bijna 25 jaar lang.

Ik zal jullie missen, Ridge en Stephanie, allez, over drie jaar toch natuurlijk, want we lopen hier in België gelukkig wat achter, en wie weet, tegen dan trouwt Brooke nog eens met haar ex Eric, de vader van haar man Ridge, de ex van haar zus Donna, en natuurlijk ook de ex van haar aartsrivale, maar misschien ook wel beste vriendin, Stephanie, als die ondertussen niet terug uit de doden is herrezen net zoals Taylor dat ooit deed, de ex van Ridge, en ook de ex van Nick, een ex van Brooke die een paar keer trouwde met Brookes dochter, een affaire heeft gehad met Brookes zus en een halfbroer bleek te zijn van Ridge, de stiefvader van de dochter van Brooke, waar hij ooit bijna een relatie mee heeft gehad terwijl zijn andere stiefdochter met Brooke ondertussen de strijd heeft aangebonden met zijn echte dochter uit zijn eerste huwelijk met Taylor die een tijd terug bevallen is van de baby die ze kreeg met Nick door kunstmatige inseminatie waarbij door een misverstand niet haar eigen eicel, maar een eicel van Brooke werd ingeplant en haar zoon dus niet haar eigen zoon met Nick is, maar de zoon van Brooke met Nick die een tijd lang werd opgevoed door Nick en Bridget, Brookes dochter, en later door Nick en Katie, Brookes zus, tot Katie Nick in de steek liet om te trouwen met de broer van de allereerste vrouw van Ridge, Caroline, die stierf aan leukemie nadat ze ook nog even met Thorne, Ridges broer, nou ja, halfbroer, getrouwd is geweest die ook iets heeft gehad met Taylor en natuurlijk ook met Brooke.

Geniet nog even mee.

Ik ga je missen Stephanie Forrester