Afgelopen zondagochtend fietste ik naar ATV voor mijn wekelijkse wandeling na Wakker op Zondag. Dat doe ik steevast met een Velo, een prettig ritje van het Zuid tot aan het Eilandje, op een moment dat de stad er nog erg rustig bij ligt.
Ik parkeerde mijn Velo in het station vlakbij ATV, in de Amsterdamstraat en zoals altijd wilde ik netjes 'uitbadgen' (mijn jaarkaart voor de lezer houden zodat de gebruikte Velo 'officieel' terug op zijn plaats staat). Dat lukte me helaas niet 'Er staat reeds een fiets geregistreerd op uw naam' kreeg ik als boodschap.
Lastig.
Ik had minstens 10 minuten gefietst, daar kon het dus niet aan liggen, maar ik wilde zeker zijn dat ik 's middags terug een fiets kon lenen. Via de handige App rapporteerde ik het probleem.
Een jonge kerel kwam zijn velo terugezetten en zag me prutsen met mijn smartphone.
"Lukt het niet?"vroeg hij en ik schudde mijn hoofd
"Kom, mijnen auto staat hier geparkeerd, waar moete zijn, ik zal u efkes brengen."Zo lief van hem. Ik was waar ik moest zijn, maar bedankte hem van harte.
Gisteren was ik nog eens in Oud Berchem. Mijn man en ik hebben er jaaaaren gewoond, en af en toe kom ik nog in onze oude buurt.
Het was 17h40, ik had een afspraak om 18h en had 1) vreselijke dorst en 2) hoge nood.
Café Rood-Wit was helaas gesloten. Dan maar naar Het Anker. Ook dicht. In heel de Driekoningenstraat helemaal niks te vinden naast het ruime winkelaanbod. 'Waar gaan die mensen allemaal plassen?' dacht ik nog.
De moed zakte in mijn schoenen toen ik het ene na het andere gesloten café, broodjesbar, koffiehuis zag. Een man merkte mijn ellendige gelaatsuitdrukking op en vroeg of hij kon helpen. Ik legde mijn probleem uit. Kom maar mee, zei hij, hier bij de tweede straat rechts is een tof cafeetje, de Sanseveria. Ik moet daar toch ook zijn. En hij nam me mee op sleeptouw.
Na mijn afspraak reed ik naar huis. Met een Velo natuurlijk. Op de Grote Steenweg haalde ik een exemplaar uit de stalling, en wilde het zadel wat lager zetten. Muurvast zat die hendel. Geen beweging in te krijgen. Met verhit hoofd keek ik na -tig pogingen op, recht in 2 paar vriendelijke ogen.
"Kom juffrake, kzal efkes helpen"en voor ik het wist stond mijn zadel op de juiste hoogte. Een derde redder in nood.
Ik stapte op mijn Velo alsof het een wit paard was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten