I´m so glad that I´m a woman

Om even in de sfeer te blijven van al die Wereldoorlogen, ... D-day vandaag.
Het zit erop, de Amerikaantjes hangen al hoog in de lucht en ik zit weer tegen een dagje Vienna Airport aan te kijken.

De eerste bus vertrok al om 04h00, onmenselijk, maar niet veel aan te doen. 40 passagiers mee, en Markus kwam me helpen, lief van hem.
Ik heb pas een vlucht om 17h, maar gelukkig is er hier overal wireless internet, zijn er massa´s shops en ga ik regelmatig in een ander cafe zitten om de verveling tegen te gaan.

Het was anders nog lachen geblazen aan de counter van SN Brussels airlines.
Ik probeerde of ik mijn ticket kon omruilen maar helaas. Ik had het allergoedkoopste ticket gekocht, 39 euro incl taksen, en dat was niet inwisselbaar. Een nieuw ticket kopen was de enige optie, maar de 189 euro die dat met zich meebracht kon ik er niet aan geven.

Ik sleurde mijn koffer van de counter naar de check in en daar zat zo´n opgedirkte bitse neus-in-de-lucht domme blonde stewardess arrogant mooi te wezen die me al van in de verte hooghartig aankeek.
Ik til met heel veel moeite mijn zware koffer op de band en nog voor de koffer goed en wel op de band stond vroeg ze met een hautain toontje zonder me aan te kijken: “Did you pay for the extra weight of your luggage”. Alsof ik wist hoeveel mijn bagage weegt buiten dan heel erg veel. Zie ik eruit als een weegschaal?
“You have the lowest fare rate and can only take 20 kg on the plane. You need to pay for 10 kg extra” en ze stuurde me met een misprijzend hoofdknikje naar haar collega aan de overkant. Ik sleurde koffer weer van de band en terug naar de counter.
Dit zag er niet goed uit. Te zware bagage kost 8 euro per kilo te veel volgens mijn Grand Circle collega´s.

Ik wachtte geduldig mijn beurt af aan de overkant (ik had immers nog 9 uur tijd) en toen het eindelijk aan mij was, gooide ik mijn haar achteruit en sprak de kerel aan de balie met een - dacht ik - ontwapenende glimlach zelfzeker toe: “my suitcase is just a little bit overweight”

“10 kilo, I know” zei hij “my colleague called me about it”
De trut, dacht ik, haar collega bellen om er zeker van te zijn dat ik de volle pot overgewicht zou betalen. Wat kunnen vrouwen toch lekker bitchy tegenover mekaar zijn.

De kerel tokkelde wat op zijn computer en gaf me een rekening “80 euro please”
Wat een ramp. Daar moest ik bijna een dag voor werken. Ik had een idee.

Ik deed mijn dikke winterjas open en liet mezelf eens goed zien.
“Now look at me. I weigh at least 20kg less that your average passenger.”
Hij werd even stil. Toen klonk het aarzelend “It´s not about you ma´m but about your luggage and that´s too heavy.” “Well,” zei ik “I will be on the same plane with my luggage so our combined weight should be about average”

Hij lachte en keek naar zijn collega aan de overkant. Die smeerde net wat lipstick op haar gezicht, gooide haar tas over haar schouder en liep naar buiten. “She is just leaving” zei hij, knipoogde en scheurde de rekening kapot.
“I´ll make it 6 kg instead of 10”. Toch weer 32 euro gewonnen.

Ik sleurde mijn koffer weer naar de inchekbalie, naar een andere collega deze keer, ook een man. Hij keek van zijn digitale weegschaal naar mijn betalingsbewijs voor 6 kg overgewicht, trok even 1 wenkbrauw op en vroeg me toen heel beleefd “would you like an aisle or a window seat?”

“Most of all I´d like to sit alone please. I just spent almost 3 weeks on a river boat with 142 American tourists and I could use some privacy”

Hij tokkelde wat op zijn computer, overhandigde me mijn boardingpass en zei poeslief “I locked both seats next to you, enjoy your flight”

I´m so glad that I´m a woman