De NIMBY DIXI

Sinds een tweetal maanden wordt er flink verbouwd in onze straat. Van de twee panden naast onze buren links wanneer je met je gezicht naar de gevel staat, wordt een ééngezinswoning gemaakt. Niets blijft er nog van over, enkel de voorgevels en het dak staan nog recht. Het wordt een stadspaleis volgens mij, met grote tuin. Veel stof, veel lawaai, maar een meerwaarde voor de straat, en een vriendin van me kent de nieuwe eigenaar, een filmregisseur, het zou een tof koppel zijn.

Er staat ook al twee maanden een puincontainer voor de deur, en een DIXI, zo'n mobiele WC.

Ondertussen noem ik het ding de NIMBY DIXI. Niemand wil hem immers voor zijn deur.

Onze buren hebben een garage, zonder auto, maar wilden de container niet voor de garagepoort, en ook de DIXI niet voor hun brede voorgevel.

Dan kwam alles maar voor onze deur. De container, half voor hun gevel, en een stukje voor de onze, en de DIXI, vlak voor mijn voordeur en stukje etalage. Ons pand is één van de weinige commerciële panden in de straat. Er zit naast me een hele goede en vriendelijke pedicure, en aan de andere kant een beetje verder, een toffe kunstgalerij.

Zelf geef ik chocoladeworkshops in eigen atelier, dus ben niet echt blij met die DIXI voor de deur. Dat is toch geen zicht voor mijn klanten? 
Daarnaast krijgen wij onze grote tandem bijna niet meer naar buiten of terug binnen door de zeer smalle opening tussen de container en de DIXI.

Na overleg met de werfleider, de DIXI moet blijven, dat is een voorwaarde van de stad, plaatsten de werkmannen de DIXI een paar huizen meer naar rechts, voor een gesloten en ongebruikte poort van een woning, waar enkel af en toe een fiets naar buiten moest kunnen, prima geregeld.

De bewoners waren echter niet opgezet met het mobiele kakhuis voor hun poort, de DIXI moest er weg.

De werkmannen verhuisden de DIXI dan maar naar de overkant waar hij een discreet plekje kreeg voor de enorme gevel van de voormalige Rijkswachtkazerne. Daar zitten op het gelijkvloers wat kantoren en stoort hij helemaal niemand, Hij valt zelfs nauwelijks op tussen de gigantische grijze afvalcontainers die daar regelmatig staan, perfecte oplossing.

Maar helaas. Ook die bewoners/huurders wilden van geen DIXI weten en ten einde raad zetten de werkmannen hem dan maar weer voor de brede gevel van onze buren die een weekje met vakantie waren.

Onze buren waren nog geen tien minuten thuis, of de DIXI stond weer voor onze voordeur en mijn etalage te blinken in de zon.

Vanmorgen trok ik met mijn grootste glimlach naar de werkmannen. De voorman dook in elkaar: "Het gaat over die WC zeker?"
"Ja", zei ik "Maar geen paniek, we gaan het oplossen." Ik kreeg een verbaasde blik.

"Ik begrijp dat dat onding ergens moet staan, maar jullie kunnen dat echt niet zonder overleg zomaar voor de etalage van mijn zaak zetten. Ik zou hem er liever nooit meer zien, maar we gaan overeenkomen. Hij mag er blijven staan wanneer ik geen workshops geef, maar wanneer ik klanten over de vloer heb, moet hij verhuizen. We gaan dat vanaf nu goed afspreken. Vandaag kan hij blijven staan, morgen ook, maar vrijdag moet hij een paar dagen weg. Geef mij uw telefoonnummer, en ik zal in het begin van de week elke keer een berichtje sturen wanneer ik hem liever niet voor de deur heb."

Die man kon mij wel zoenen. "Mevrouw, u weet niet hoe verschrikkelijk ik het vind om in de stad te werken. Ik heb er een hekel aan. Iedereen is hier zo onverdraagzaam en doet altijd moeilijk, dus dank u wel, dank u. Heel tof van u".

Iedereen gelukkig, en moesten ze hem een keertje vergeten te verhuizen wanneer ik een workshop geef, kan ik op de vraag "Waar is de WC?" gewoon even door het raam naar buiten wijzen.

(NIMBY = Not In My Backyard)

Bedelen

Onlangs zat ik een volledige dag te schrijven in het historische kader van het Plantin Moretusmuseum in Antwerpen. De gelegenheid? Een Wikipedia schrijfsessie naar aanleiding van internationale vrouwendag op 8 maart.

We waren met zo'n twintig vrijwilligers aan het schrijven geslagen, bijgestaan door medewerkers van het museum.

Tijdens een korte pauze zag ik twee jonge meisjes staan. Eentje had een hele mooie gouden ketting aan waar wel vijftien of meer kleine gouden bedeltjes aan hingen.

Wat een mooie ketting!, riep ik uit.

Ik heb hem zelf gemaakt, en zelf de bedeltjes gekozen. antwoordde ze.

Toen ik vroeg of ze wist waarom het bedeltjes genoemd worden, keek ze me vragend aan.

Wel, ik had als kind een bedelarmband, en de gewoonte is, dat telkens er iemand aan een bedeltje komt, om het beter te kunnen bekijken bijvoorbeeld, die persoon je een bedeltje moet schenken.

Ze vond het een geweldig verhaal en ik hoop dat ze haar collectie flink kan uitbreiden nu ze over deze kennis beschikt.

Elizabeth Taylor had er twee, charm bracelets heten ze in het Engels. Zij heeft ze ongetwijfeld ook gekregen zoals ze al haar juwelen heeft gekregen, een prachtcollectie.

Ik was erbij toen die volledige collectie door Christies werd verkocht in New York. Bulgari kocht al de Bulgari stukken terug die Elizabeth van Richard Burton had gekregen. Hij gaf haar een juweel elke keer ze ruzie hadden gemaakt. Daar zou ne mens al eens ambras voor zoeken niewaar?

De bedelarmband op de foto werd verkocht voor 326.000 dollar in 2011. Geen idee wie hem gekocht heeft, maar volgens mij is er geen plaats meer aan om nieuwe bedeltjes af te smeken.

PS. Ik ben bijna jarig ;)

Joepie!

 Bijna elke keer wanneer ik ons huis verlaat en via de Sint Andriesplaats richting Nationalestraat wandel, zie ik een aantal heren op het basketbal pleintje staan die om beurt naar het doel gooien.

Al jaren zeggen we mekaar elke keer vriendelijk goedendag, vaak met een grapje, of een plattitude over het weer, en ze strooien altijd met complimentjes, Wa ziede gij er weer goed uit. Hoe ist vandaag? Amai, ineens gaat de zon harder schijnen. Heerlijk!
Sinds al die me-too toestanden durven mannen nog amper naar een vrouw te kijken, laat staan haar een complimentje geven, maar tussen ons kan dat best hoor ;)

Ik wandel voorbij, zwaai, en één van hen scoort.

"Goal!" roep ik enthousiast. En meteen daarop, "Maar dat zal het niet zijn zeker, 'goal'. Hoe heet dat in basket?"

Ze overleggen even met wat buurtbewoners die op de bank zitten.

"Volgens mij is dat 'punt'" zegt er één.

"Punt?" antwoord ik, "Dat is een beetje pover he.  Is daar geen beter woord voor?" Blijkbaar niet.

"Ik denk dat ik 'Joepie!' zou roepen wanneer ik zou scoren."

Ik zwaai nog een laatste keer en wandel verder. Nog geen minuut later hoor ik: "Joepie!" "Joepie!" en nog een keer "Joepie!"

Er was drie keer gescoord.

 

 

De epidemioloog en de 3 seconden regel

De coronapandemie. Al even geleden, maar het was een lastige periode in mijn leven. Ik kon immers mijn lievelingsjob niet uitvoeren, mensen mee op wandeling nemen, of entertainen in mijn chocoladeatelier. Al mijn activiteiten waren strikt verboden.

Gelukkig was de horeca weer open, en zat ik eind augustus 2020 met een paar vriendinnen een wijntje te drinken bij Think Jazzy. Aan de tafel naast ons zat een bekend gezicht. Professor Pierre Van Damme, de specialist in epidemiologie en vaccinatie die geregeld op tv te zien was in deze bizarre tijden.

Mijn onmin over mijn ongewenste werkloosheid was zo groot, dat ik een fel betoog tegen hem begon af te steken dat het toch moeilijk te begrijpen was waarom wij stadsgidsen, niet met een groepje mensen in de buitenlucht door de stad mochten wandelen terwijl wandelen op ongeveer elk kanaal gepromoot werd.

Hij gaf me gelijk en zijn visitekaartje met de vraag om mijn verzoek te motiveren met een mogelijk draaiboek.

Ik kroop diezelfde dag nog achter mijn PC.

Geachte Professor Van Damme,

Zeer aangename toevallige kennismaking bij Think Jazzy gisterenmiddag.

U raadde me aan u een draaiboek te bezorgen ter bevordering van het optrekken van het aantal deelnemers aan gegidste rondleidingen in Antwerpen dat momenteel door het samenscholingsverbod is vastgelegd op 10 (inclusief gids). Ik heb er meteen werk van gemaakt, echter het draaiboek is eerder een pleidooi geworden.

Het enige excuus dat ik daarvoor heb, is dat ik mijn job al 15 jaar met veel liefde en passie uitvoer, en dat graag nog lang zou willen blijven doen.

Ik wil u bij deze alvast hartelijk danken voor de tijd en aandacht die u aan mijn verzoek spendeert, en het aanbod voor een chocoladeworkshop met uw team mits mondmasker blijft uiteraard geldig ;)

Vriendelijke groet,

Carolien

Ik kreeg snel antwoord. Het item werd op de agenda van Celeval geplaats, èn positief onthaald!!

Groot was de euforie, en mijn dank, ik stuurde de professor een enthousiaste mail om hem te bedanken, en kon weer aan de slag.

Vorige week, in november 2023, was ik te gast op een vernissage bij de WM Gallery in de Wolstraat.

Onder de genodigden bevond zich ook professor Pierre Van Damme. Ik vloog op hem af.

"Professor, u zult zich mij niet meer herinneren, maar jaren geleden geraakten wij hier achter den hoek op een terras aan de praat over de coronamaatregelen voor stadsgidsen. Ik heb op uw vraag toen een verzoekschrift ingediend, en u heeft dat aangekaart bij Celeval".

"Jaaa! ik weet dat nog. Ik heb dat toen op de agenda gezet, en ze gingen meteen akkoord. Heel fijn dat dat toen zo snel geregeld was voor jullie!"

Het was heel tof hem nog eens te zien. In mijn gebruikelijk enthousiamse vertelde ik honderduit, met handgebaren en tijdens één zo'n gebaar mepte ik het vorkje uit het schoteltje lekkers dat me net was aangeboden.

Razendsnel bukte de professor zich, en als een echte gentleman overhandigde hij mij mijn gevallen vorkje.

"Professor,' vroeg ik, "hoe staat u tegenover de 3 seconden regel?"

"Carolien,' zei hij, "dit was zelfs geen 3 seconden. Smakelijk"

PS. De 3 secondenregel bestaat al zó lang dat eigenlijk niemand precies weet waar hij vandaan komt. Het is de tijd waarin je eten dat op de grond is gevallen opraapt, zodat je het nog kunt opeten. In Engeland spreekt men van de '5 second rule'. Daar kan je het dus nog langer op de grond laten liggen ;)

Gun ons september - Coronamijmeringen

Een gevleugeld gezegde van mijn man is 'Het moet eerst slechter gaan, voor het weer beter wordt', een mantra dat toepasbaar is op ongeveer alles, van Hollywood Blockbuster tot het plaatselijk weerbericht, en ook op deze corona pandemie.

Gisteren was het weer tijd voor een langverwachte veiligheidsraad waarin nieuwe maatregelen zouden worden aangekondigd voor België. De vorige veiligheidsraad was bijna een maand geleden. Ik had hoop, nav een artikeltje waarin Toerisme Vlaanderen een lans brak voor de toeristische sector, de eerste keer dat die bij naam en toenaam werd genoemd, en ik dacht bij mezelf, gun ons september.

Het sprankeltje hoop voor Cultuur en Events werd waarheid. Met ingang van 1 september wordt het maximaal aantal toegelaten mensen in een publiek – bij sportwedstrijden, in het theater of bij andere cultuur-activiteiten, gebedshuizen, congreszalen, auditoria - uitgebreid tot 200 personen binnen en 400 personen buiten (ipv 100 en 200). En na een begrafenis mag je eindelijk weer een koffietafel houden, tot 50 gasten. 

De sociale bubbel van 5 blijft behouden, winkelen mag vanaf maandag weer met 2 en langer dan 30 minuten per winkel. Dat de bubbel van 5 behouden blijft, vind ik een goede zaak. Toen de bubbel onlangs werd versoepeld, zaten we in no time met een stijging in het aantal besmettingen. Het winkelen met 2 is ook fijn, die mocht van mij zelfs uitgebreid naar gezinsleden, of zelfs de bubbel, maar we zijn blij met elke vooruitgang.

Versoepeling dus voor events, voor cultuur, voor retail (winkels), maar waar bleef de versoepeling voor toerisme?

Als evenementen in de buitenlucht mogen doorgaan met 400 personen, waarom mogen wij stadsgidsen dan nog steeds maar met maximaal 9 personen op stap?

Ik ben er verder over beginnen nadenken na een wandeling die ik deze week had voor vzw Sporta. Sporta organiseert zomerkampen voor jongeren, zo ook een modekamp. Het is voor dat kamp dat zij al voor de derde of vierde keer op rij, beroep doen op mij voor Modewandeling in Antwerpen. Het is altijd heel leuk. De groep bestaat normaal gezien uit 14 deelnemers en 2 begeleiders.
Omdat ik maar 9 personen mee mag nemen op mijn wandelingen, dacht ik dat deze groep ook weer zou annuleren, zoals tientallen groepen reeds deden sinds 14 maart, maar nee, deze mocht doorgaan;

Op het samenscholingsverbod in Antwerpen geldt namelijk één uitzondering. Samenkomsten van minderjarigen bij een begeleide activiteit in de openbare ruimte.

Dus bij deze mijn dringend verzoek.
Maak een uitzondering voor alle samenkomsten bij een begeleide activiteit in de openbare ruimte. Laat groepen met ons op wandel gaan tot pakweg 20 personen. Met mondmaskers, handhygiëne en afstand. En gun ons september.

Het hoogseizoen in gidsenland voor wat betreft rondleidingen voor groepen loopt enerzijds van maart tot en met juni. Die maanden zijn we misgelopen. In juli en augustus hebben wij soms nog enkele individuele toeristen, maar die hadden we dit jaar ook niet.
De meeste teambuildings, bedrijfsuitjes, activiteiten met sociaal culturele verenigingen gaan door in september met een uitloop naar oktober, maar de nieuwe maatregel loopt al zeker tot en met eind september.

Ons voorjaar hebben wij gemist, alstublieft, gun ons september.

Horeca draait al weer een tijdje, mensen stappen zonder schroom, angst, zorg, op een overvol vliegtuig, de event sector haalt (een beetje) adem, de laatste solden kun je toch nog met z'n 2 gaan scoren, theaters stoffen hun podia af, maar toerisme heeft nog steeds geen perspectief.

In april riep men "Horeca moest als eerste dicht, en kan pas weer als laatste open". In juni riep men "Cultuur moest als eerste dicht, en kan pas weer als laatste open".

Ik zeg jullie "Toerisme moest als eerste dicht, en kan pas weer als laatste open".
Dus alstublieft, gun ons september.

Ik doe een oproep naar alle collega gidsen en aanbieders van toeristische belevingen; City golfs, rondritjes, fietstochten, workshops, ...
Gebruik de hashtag #gunonsseptember, en laat ons hopen op een mirakel.

Radio 2 belde me erover op. Herbeluister het interview hier.

Even kort recapituleren:

Vanaf 14 maart 2020 gingen meerdere maatregelen van kracht. Horeca moest dicht, en een paar dagen later, 18 maart, volgde een complete lockdown. Alle niet-essentiële winkels moesten dicht, burgers moeten thuisblijven en contact met de buitenwereld maximaal vermijden, met uitzondering van gezinsleden of voor het werk. Grenzen werden gesloten.

Alle ondernemers, ook ik moesten verplicht sluiten, mijn chocoladeatelier voor workshops moest dicht, ik mocht geen rondleidingen meer geven, musea en kerken gingen op slot, dierenparken en pretparken sloten hun toegangspoorten, kortom, het kloppend hart van onze stad werd even aan een kunstmatige monotor gelegd, zoals dat ook begin grote delen van de rest van de wereld.

Langzaam maar zeker kwam er beterchap. DIY winkels en tuincentra mochten weer open, stoffelwinkels (dat was vooral om mensen toe te laten zelf mondmaskers te maken (het mondmaskersaga is een verhaal op zich waarover ik hier niet ga uitwijden), je mocht contact hebben met één andere persoon (waar je niet mee samenwoont) en vanaf 10 mei werd die 'sociale bubbel' mensen waar je contact mee mocht hebben, uitgebreid naar 4.

Een week later mochten kappers, schoonheidssalons, pedicures, nagelsalons, barbiers en tatoeage- en piercingsalons opnieuw open. Markten gingen open (met maximaal 50 kramen), sporten in clubverband was opnieuw mogelijk in de buitenlucht (met maximaal twintig personen) en ook musea en dierentuinen mochten weer bezoekers ontvangen.
Huwelijken en begrafenissen waren mogelijk tot 30 personen. Maar dat alles wel nog steeds onder strikte voorwaarden.

8 juni was D-Day. Alle bedrijven mochten hun activiteiten hervatten. Behalve casino's, speelhallen en discotheken. Cafés, bars en restaurants moeten nauwkeurige richtlijnen volgen. Zo moet er 1,5 meter tussen de tafels zijn, mogen er maximaal 10 gasten aan een tafel plaatsnemen, moet iedereen aan tafel bediend worden en moeten obers mondmasker dragen. Alle zaken mogen openblijven tot 1 uur, iets wat voortaan ook geldt voor de nachtwinkels. 

Ook de bubbels worden flink uitgebreid. Ipv 4, mag je 10 verschillende personen per week zien. Social distancing blijft aangeraden, maar niet voor gezinsleden, kinderen onder de 12 jaar onder elkaar en mensen uit de uitgebreide bubbel. Als je iets in groep doet, mag die nooit groter zijn dan 10 personen, kinderen inbegrepen. Zowel bij bezoek thuis, als buitenshuis of op restaurant. In juli ging de bubbel naar 15 personen, en toen ging het fout.

Na een flinke heropflakkering van het aantal besmettingen werden een aantal maatregelingen teruggeschroefd; de sociale bubbel ging terug naar 5, winkelen mocht je nog maar enkel alleen, en max 30 minuten per winkel. En vooral in Antwerpen werden op 28 juli draconische maatregelen getroffen door de aanstelling van een avondklok van 23h30 tot 06h00, een verbod op samenscholingen van meer dan 10 personen.
(De avondklok werd op 6/8 gewijzigd in een nachtklok wegens de hittegolf en horeca mag weer open blijven tot 01h)

Bron

Coronamijmeringen - Kan kunst de wereld redden?

Antwerpen was culturele hoofdstad van Europa in 1993. De slogan luidde 'Kan kunst de wereld redden?' Het was onrechtstreeks de aanleiding tot 'de job van mijn leven', stadsgids, die jammer genoeg in tijden van corona even on hold is gezet.

Bijna alles is even on hold gezet, ook in mijn mooie stad Antwerpen. Er zijn een paar lichtpuntjes. Horeca is weer open (met een maximum van 4 personen aan een tafel en verplichte sluiting om 23h), winkels zijn weer open (doch enkel voor solisten, je mag nl. niet 'samen' winkelen en je mag maar maximaal 30 minuten in dezelfde winkel blijven), pretparken en dierentuinen zijn weer open (met beperkt aantal bezoekers en verplichte mondmaskers voor iedereen boven de 12 jaar), we mogen buiten (met onze nauwe contacten van maximaal 4 per gezin en minder nauwe contacten van maximaal 10 personen tegelijk, en met een mondmasker op drukke plaatsen), etc etc.

In een heel belangrijke sector is het helaas nog muisstil. In die van de evenementen en cultuur.

Mijn volledige professionele leven (op 1 of 2 baantjes na) heeft zich afgespeeld in de eventsector. Ik ben begonnen als hostesse op top events, later als event manager aan de slag bij Tabacofina Van der Elst, De Kie, Gold International, Taste of Art en sinds 15 jaar ben ik zelfstandig stadsgids en chocolatier.

Ik beschouw, en behandel mijn stadswandelingen en chocoladeworkshops allemaal als mini- eventjes op zich, met een link naar cultuur. Mijn klanten zijn mijn publiek, ik heb ze nodig, daarom dat ik deze lockdownperiode ook niet de virtuele tour op ben gegaan zoals een aantal van mijn collega's dat wel hebben gedaan waarvoor respect.

Evenementen en cultuur hebben mij mijn mooiste herinneringen gegeven. En steeds met vrienden erbij.

Dit virus pakt ons daar waar het het meeste pijn doet. In elk geval bij mij toch. Geen feesten, vernissages, optredens, voorstellingen, concerten, zingen, dansen, gezellige groepen, ...

Ik hoop dat we snel weer mogen feesten, en ik weer volop herinneringen kan bijmaken dankzij de cultuursector, en de evenementenwereld. 

Want ik kan niet zonder. Echt niet. 

Antwerpen Zingt op de Gedempte Zuiderdokken, de Bolero in de Stadsschouwburg, Herman Van Veen in de Arenberg, Ramses Shaffy in het Zuiderpershuis, de Spaanse Rijschool in Vorst Nationaal, een Hollywoodiaans feestje op kantoor bij Censydiam, Place Musette op de Gentse Feesten, Frank Sinatra met Liza Minelli en Sammy Davis Jr in Ahoy en een tribute groep (zonder Liza) jaren laten in de Stadsschouwburg, De Reuzen van Royal De Luxe in Antwerpen, meerdere keren, die duizenden mensen dagenlang in de ban hielden, zelfs als ze sliepen, Feest in het Stadspark met Discobar Aa Moeder, de kerstmarkt, Zomer van Antwerpen, Bollekesfeest, Bloemen noch Kransen in het Stadsmagazijn, Pixar met symfonisch orkest in de Elisabethzaal, De Veurleste, West Side Story met Symfonisch Orkest, Sven Ratzke, Julien Clerc, Doe Maar, Soulister en zovele andere in de fantastiche Roma, Madonna in het Sportpaleis, Pavarotti ook, Toots Thielemans in Ancienne Belgique en op Jazz Middelheim, de Grungblavers, Deus en vele anderen in het OLT, de Zoomerbar in Zoo Antwerpen, Tall Ship Race, Doe Maar in den Trix, voor het Trix heette, maar ik kan even niet op de naam komen, Pride Parades, France Gall in Vorst Nationaal (mijn eerste concert ooit), Vitalski in de Harmonie of met zijn 'Levende vrouwen tentoonstellingen', de Zomer(s) van Antwerpen, Priscilla Queen of the Desert the musical op Broadway, Museumnacht(en), een wijnfestival op de Ponte Vecchio in Firenze, ...  💔

Leven en werken na corona - wanneer?

In de onlangs aangekondigde exitstrategie van België in deze coronacrisis ben ik naarstig op zoek gegaan naar maatregelen die voor mij, mijn rondleidingen en chocoladeworkshops van toepassing zijn.

Helaas val ik, samen met alle andere stadsgidsen en organisatoren van teambuildings uit de boot.

• Vanaf 4 mei mogen stoffenwinkels weer open en bedrijven die diensten leveren aan andere bedrijven.
• Vanaf 11 mei mogen alle winkels weer open.
• Vanaf 18 mei mikken musea op een heropening.
• Ten vroegste vanaf 8 juni volgt een gedeeltelijke opening van restaurants, daarna cafés etc.

Grote evenementen waren eerder al gecancelled tot en met eind augustus 2020.

Van De Zevende Dag tot in GVA wordt de (kleinere) evenemententensector aangehaald, en hoe belangrijk die wel niet is, samen met horeca. Het hangt allemaal samen, cultuur, entertainment, genieten.

Je gaat op city trip omdat je favoriete artiest er optreedt (ik had tickets voor Sven Ratzke in Dordrecht eerder deze maand), en je zoekt van te voren uit waar je lekker kunt gaan eten, of je laat je ter plaatste meeslepen door het moment en valt ergens onaangekondigd binnen.
Je pluist uit of er toffe dingen te beleven zijn, een boottochtje, een bijzondere tentoonstelling, een café met live muziek, een citygolf, ... Of je sluit aan bij een workshop macramé, keramiek, chocolade, ...

Maar wanneer die optredens gecancelled worden, de restaurants dichtblijven, de bootjes niet uitvaren, de tentoonstellingen afgelast en de cafés gesloten zijn, waarom zou je dan nog naar die bestemming willen reizen? Om op je hotelkamer te blijven zitten met een zak Doritos en fles witte wijn met draaistop uit de plaatselijke supermarkt want de hotelbar is ook gesloten?

Niettegenstaande ik een bedrijf heb, en diensten lever aan bedrijven, teambuildings B-2-B, zei mijn gezond verstand me dat ik op 4 mei niet open mag gaan, of niet kan gaan beginnen gidsen. In de 11 mei regel, de heropening van winkels, zie ik me ook niet passen, dus al mijn hoop was gevestigd op de aankondiging dat cultuur terug zou heropstarten met de geplande heropening van musea op 18 mei.

Maar toen las ik in een artikel in De Tijd dat:

In eerste instantie worden enkel individuele bezoekers, eventueel met huisgenoten, toegelaten. Groepsbezoeken worden nog niet georganiseerd.

Het ziet er dus niet goed uit voorlopig. Geen groepsactiviteiten.
Ik begrijp best wel dat het nu niet het moment is om gezellig met een groepje van 20 personen op stadswandeling te gaan, of een chocoladeworkshop geven voor 18 jonge meiden tgv een vrijgezellenfeestje.

Maar een privé chocoladeworkshop met 5 personen moet toch gaan kunnen over enkele weken, of een stadswandeling met een groepje van 4, 6, 8, ...?
Maar we weten het niet. Geen richtlijnen, geen aanbevelingen.

Mijn klanten wachten op nieuws, maar ik kan ze dat niet geven. Na het lange binnenzitten willen mensen plannen maken, en samen iets leuks beleven. Maar ik kan geen reservaties aannemen. Niet nu, niet volgende maand, niet in de zomervakantie, niet daarna.

Maar ik blijf hopen. En ik hoop dat politici en virologen ook voor onze sector aan aanbevelingen beginnen denken.

Vergeet ons niet. Alsjeblieft.

Alle maatregelen vind je hier.

Grote verdrietjes - Coronamijmeringen

Op de dag dat het precies 10 jaar geleden is dat mijn lieve vriendin Ann uit het leven is gestapt met behulp van euthanasie omdat ze het zware verdict dat de ergste der erge aandoeningen, ALS, niet langer wilde dragen, en ze degenen die haar het naaste waren, niet langer wilde pijnigen met deze rot ziekte, verneem ik via een comumn van Ilja Leonard Pfeiffer dat in Italie een verpleegster zich van het leven heeft beroofd omdat ze bang was dat ze haar eed aan Hippocrates had besmeurd.

Ann was één van de vrolijkste en mooiste mensen die ik ooit heb mogen kennen. Ik kan heel der dagen doorvertellen over haar, over ons. Over onze avonturen in den Dolce Vita, of den Apropos, onze zondag bruches in het Zuiderterras of de Bourla schouwburg, haar (bijna in het water gevallen) bruiloft met een grandioos geimproviseerd avondfeest in den Engel met verflenst bruidsboeket dat niemand zag door haar stralende ogen en de plateau fruits de mers (en eentje extra, geoffreerd door de cafébaas), onze gedeelde kattenfamilie; onze Tapa en lieve Sushi zaliger zijn de broertjes van Ann's kattineke Bengel die ondertussen het halve wildlife in de Ardennen onveilig maakt, de gesprekken die we voerden voor maar ook nadat ze de diagnose had gekregen, A.LS. Amyotrofische Laterale Sclerose, kloteziekte waarin ik me beet als een pitbull, zonder hem te kunnen verscheuren, en onze laatste keer face to face samen, 15 april 2010, een gesprek zonder woorden, want praten kon ze niet meer. Het was ons afscheid want de dag erna zou ze er niet meer zijn.

Ik weet niet waarom, maar het verhaal van Daniela Trezzi, in Italië, pakte me, en deed me aan jou denken, Ann. De verpleegster die in Monza op de IC unit werkte, en zelf bevangen werd door het virus. En daar niet mee kon leven, omdat ze bang was dat ze misschien anderen besmet had die daardoor het leven hadden gelaten.
Niemand beter dan Ilja kan haar verhaal vertellen, al is het maar in een paar prachtige lijnen.

Dat deze twee keiharde gebeurtenissen vandaag op elkaar botsen vind ik ergens een troostende gedachte, en ik hoop dat Daniela en jij mekaar vinden.

Ann, op verschillende plaatsen in België steken mensen die jou graag zien, vanavond om 19h een kaarsje aan. Als je het niet erg vindt, laat ik mijn kaarsje branden voor jou, en ook een beetje voor Daniela.
Het gaat jullie goed.
Love.

Mijn woorden tijdens Anns uitvaart.

Vriendschap
Je hebt nooit meer vrienden dan vingers aan één hand schreef iemand me pas. Ik denk dat hij gelijk heeft.
Je bent al zo n 25 jaar een constante in mijn leven. Mijn beste vriendinneke. Door dik en dun. We zagen of spraken elkaar niet elke dag, zelfs niet elke week, maar altijd wel echt,    graag.
Heel veel mensen vandaag hier aanwezig kennen jou vooral sinds je ziekte, of door je ziekte. Ik ken je ook anders, niet ziek, en denk daar zooooo graag aan terug.
Als ik mijn ogen dicht doe, zie ik je zitten aan de toog. In den Dolce Vita, of den Apropos, of in het Nicks Cafe, het is laat, het is gezellig, je bent de center of attention.
Van tijd tot tijd een pintje, af en toe een sigaretje, en dan zaten we uren te kletsen over vanalles. Het leven, mannen, werk, vriendschap,... wat we dit weekend zouden gaan doen, nog eens brunchen in de Foyer, of toch liever in het Zuiderterras. Dagje naar zee, of naar je ouders in de Ardennen.
We bestelden een laatste pintje, one for the road, en je reed me vlot naar huis alsof je heel den avond aan het plat water had gezeten.
De volgende dag een lunchke in den Ortelius, ik met donkere bril op om de sporen van de vorige avond te verbergen, jij stralend als altijd, fris als een hoentje met die grote glanzende ogen van je.
Ogen zijn de spiegel van de ziel zegt men wel eens. In de jouwe zag ik ook de weerspiegeling van je hart, het grootste hart dat ik ooit gekend heb.
Die ogen van je, daar kon je mee praten. Vuur zat er in, wanneer je iets onrechtvaardig vond, een twinkel wanneer je op het punt stond een grapje te vertellen. Liefde zag ik erin, wanneer een dierbare in je buurt was.
Ja die ogen van je, daar kon je mee praten. En de laatste tijd nog meer, toen ze zo ongeveer het enige waren waarmee je nog praten kon. Het vuur, de twinkels, de liefde, het zat er allemaal nog in.
Ik zag ook nog iets anders in je ogen, die laatste keer. Rust. Het was goed zo
zeiden je ogen me. Je was blij dat je hondje goed terecht zou komen, je was blij dat je ouders er troost in zouden vinden, je was blij omringd te zijn door de mensen die je zo graag zagen. Zien. Altijd graag zullen blijven zien.
Het geluk was voelbaar die avond, je kon het bijna aanraken en toen tikte je,
‘Ik ben content,   amai.’
Ik zie je nu voor me. Je lacht, je zit aan de toog, drinkt een pintje, rookt een sigaretje.
En je ogen stralen. Ze vertellen me dat het goed is zo.
Je bent content. Amai.

Kleine verdrietjes. Coronamijmeringen

Gisteren keek ik naar #corona2020 op Vier, een tv programma dat snel snel in elkaar is gestoken en ons meeneemt naar de wereld van de Onbekende Vlaming, en hoe die omgaat met de impact van het coronavirus in zijn of haar leven. Het feit dat het snel snel is gemaakt is eraan te zien, maar dat maakt net de charme van dit programma zo groot.

Het item over Oma's Brasserie in Sint Niklaas was aangrijpend. Mark draait elke zondag plaatjes. Live, al 16 jaar, en stond nu met een droeve blik in zijn ogen voor een lege zaal. Maar hij bleef draaien, want oma had een lekkere wafel met aardbeien voor hem bij. Marks stem stokte toen hij Willy Sommers op de draaitafel legde. 'Als een leeuw in een kooi' natuurlijk, en hij zong luidkeels mee, want zo voelde hij zich ook.
Bekijk de eerste vier minuten van aflevering 13 hier, u zult het zich niet beklagen.

Op de website staat dat Oma's brasserie gesloten is tot en met 3 april. Weet u nog, Op 13 maart werden de eerste maatregelen in Belgie getroffen om het coronavirus in te dijken en moest alle horeca gedurende 3 weken dicht. Tot en met 3 april, vandaag.

Ondertussen weten we dat die maatregel uitgebreid is tot en met 19 april, met een mogelijke uitloop tot 3 mei. Dat zijn er nog eens twee, maar misschien wel vier weken bij. Dramatisch want we hebben hier eindelijk eens mooi weer ...

Er staan ons anders nog grote drama's te wachten. Naast de medische ramp, mogen we volgens specialisten 8% meer failissementen verwachten. De Nederlandse Hema vreest voor zijn voortbestaan en de Belgische keten E5 Mode heeft alvast bescherming tegen zijn schuldeisers gevraagd.

En wat met evenmenten? Ik denk aan het Keukenhof dat dit jaar niet opengaat. Duizenden mensen die een heel jaar werken aan een event dat maar een paar weken duurt, en dat nu in het water valt. Of Tomorrowland wat volgens mij ook gaat sneuvelen. En ik vrees voor de Gentse Feesten die ik pas vorig jaar heb ontdekt en waar ik hopeloos verliefd op ben geworden.

Als grote bedrijven het al lastig hebben, hoe moet het dan niet zijn bij de kleintjes? “De helft van de zelfstandige ondernemers vreest dat het lastig wordt om niet failliet te gaan als hun zaak langer dan drie weken gesloten moet blijven”, zegt Christine Mattheeuws van het Neutraal Syndicaat voor Zelfstandigen, op basis van een bevraging bij meer dan 10.000 leden.

En dan denk ik ook aan al die kleine evenementjes. Koppeltjes die hun bruiloft moeten uitstellen, of eerste en plechtige communies die niet doorgaan.
Ik zag pas op tv een kerel die een fortuin had uitgegeven aan het communiefeest van zijn dochter want "trouwen kan ze zo vaak doen als ze wilt, maar haar plechtige communie doet ze maar één keer".

Bejaarden die hun 97ste, 86ste, 103e verjaardag achter glas moeten vieren, vensterglas bedoel ik dan, en hopen dat er iemand voorbijkomt die zwaait.

Een bericht in de krant dat me ontroerde was van de 4-jarige Amirah die politie en zorgverleners trakteerde in plaats van klasgenootjes of andere vriendjes.

Jupiler heeft een leuke actie bedacht voor al diegenen die jarig zijn in maart en april. Als je je verjaardagsfeestje verzet, krijg je van hen 10 pintjes.

Wanneer deze crisis achter de rug is, ben ik stellig van plan ook eens een zondagmiddag te gaan dansen in Sint Niklaas met een stel vrienden. Mark, hou je een tafel van 8 voor ons?
En dankzij Jupiler kan ik nog een rondje geven ook!

We zullen doorgaan - Coronamijmeringen

Wat zou hij trots zijn, Ramses Shaffy, dat zijn geweldig nummer grijs wordt gedraaid deze dagen.

Radio Minerva, mijn favoriete zender, zeker nu, nu ze verzoeknummertjes draaien en het genre dat ze normaal gezien draaien - easy listening, aangevuld met evergreens en oldies uit de jaren 40, 50 en 60, - wordt nu afgewisseld met hits zoals Leef' van André Hazes, 'Oma's aan de top' van K3, carnavalsliedjes van Corrie Conings, af en toe een hard rock nummer, of iets van Stan van Samang, draait het elke dag en Radio1 heeft zelfs een programma dat zo heet en een warme oproeg gedaan aan Vlaamse artiesten om hun eigen versie te maken, met prachtige resultaten.

Het was misschien wel het eerste dat hij zei, toen hij zijn lieve Liesbeth vorige week weer terugzag na meer dan 10 jaar van elkaar gescheiden te zijn geweest, "Heb je het gehoord lieve schat? Iedereen speelt, zingt, en luistert naar 'Wij zullen doorgaan'. Het komt allemaal goed."

Gisteren had ik zin om de handen uit de mouwen te steken. Ik heb niet voor niets een chocoladeatelier waar ik normaal gezien nu volop chocoladeworkshops zou geven, en dat ligt er werkeloos bij.

Ik was bij de plaatselijke supermarkt allerlei heerlijke spullen gaan halen; bloem, suiker, eieren, room, kortom een zeer noodzakelijke verplaatsing, en ik sloeg aan het bakken.

Uren later had ik hele ladingen romige truffels uit mijn mouw geschud, een grote schaal brownie gebakken, een stel brownies-in-a-mug gemaakt, een paar vormen caraques afgevuld en massa's Oreo's en marshmallows ge-enrobeerd.
Mijn man eet geen chocolade noch room, en ik zou toch liever geen 2 maten bijgekomen zijn na de lockdown, dus nam er een paar Chocalicious tasjes bij, vulde ballotins en zakjes, versierde ze met kleurige cadeaulinten, en heb die vanmorgen vroeg buiten gezet voor de vuilnisophalers met een grote brief erbij.

En nu maar hopen dat ze het niet bij het oud papier hebben gegooid ...