De laatste loodjes

Nog 2 busjes. Eentje met 3 personen, en eentje met 3 van de 4 Jewish Princesses.
Was een grapje van Arjan, “what is it about a Jewish Princess? She thinks fucking and cooking are 2 cities in China."

Gloria of zoals de andere passagiers haar noemen “the talking woman” is al een tijdje terug vertrokken. Haar mond stond geen seconde stil. Het begon echt bijna hilaisch te worden. Er wilde niemand meer naast gaan zitten, en zelfs haar vriendinnen begonnen erover te klagen. Ze waren zelfs blij dat ze niet met haar op het vliegtuig zaten. Kun je nagaan. De arme vrouw die er op de heenvlucht naast zat en er 8 uur aan een stuk heeft moeten naar luisteren is nog steeds niet gerecupereerd.
Gloria kwam me gisteren trouwens met een groots gebaar een envelop toesteken. 35 dollar. De richtlijn is 4 tot 6 dollar per persoon, per dag oftewel 44 tot 66 dollar per dag (11 dagen). Ina had me een paar dagen geleden al 50 euro gegeven, de 2 anderen niets of misschien wel het anonieme envelopje met 20 euro, I´ll never know.
En dan maar zeggen dat de Hollanders zuinig zijn.

Talking about zuinige Hollanders, het meest geslaagde souvenir daar was de ondertussen wereldberoemde “bottlescraper”, flessenlikker. En lang plastiek stokje met een rubberen half maantje aan het uiteinde waarmee je tot de laatste druppel vla uit alle flessen en kartonnen kunt krijgen. Bart had ons dit al verteld op de trainingtour, maar you gotta see it to believe it.

We vonden er een stuk of 4 in de Albert Heyn in Amsterdam, Dewi en ik kregen er alletwee eentje cadeau van Arjan, en die avond gebruikte Dewi hem in haar porttalk.
Nou, elke dag werd erom gezeurd. Dewi en ik zijn ook elke keer opnieuw, van Hoorn, Enkhuizen, Volendam, Marken tot Schoonhoven toe alle Blokkers, Marskramers, Hemas, AH´s afgelopen, zonder resultaat. Tja, hoogseizoen, en overal waar wij aanmeerden was er wel een ander GCT schip ons voor.
Sommige dorpjes hadden het al goed begrepen. Prijzen variëren van 0,95 tot 1,79 euro. Voor dezelfde bottlescraper. In Gouda hadden we geluk, ik vond er 15 (aan 1,79) en Dewi 1 (aan 2 euro!!). Te weinig dus om er veel reclame voor te maken, maar links en rechts werd er wel eens om gevraagd.

Vanmorgen realiseerde ik me echter dat ik nog 16 van die dingen in mijn koffer had zitten. Nou, het was genoeg om er even mee in de lobby te gaan zitten, om 4h45, en ik was ze kwijt in no time. “I want 4”, “I´ll take 2”, “Give me 5”, “I´ll take all the others”

Sommige houden riddle games wanneer er vrienden komen dinderen. Als iemand raadt wat het is, krijgt hij of zij er eentje. Natuurlijk wordt het nooit geraden.

Joan Bjarke keek met grote ogen naar de laatste bottlescraper in mijn hand. “I left all the change I have in our room for the girls, what a pity”
Ik stak hem in haar hand “Here you are dear”, zei ik “something to remember me by” ze wilde hem niet aannemen maar ik stond erop. Dat was zelfs nog voor ik een envelopje van haar had gekregen en waar ik eerlijk gezegd niet meer op had gerekend. Maar natuurlijk kenden deze ervaren Grand Circle travellers (26ste cruise) hun wereld. Ze had de envelop al in haar andere hand en zei me dat ze het 1 van de fijnste cruises ooit hadden gevonden.

Daarnet ook nog een kleine Bieberfeld crisis opgelost. Lorraine kwam er gisteren erg laat achter dat ze niet op dezelfde vlucht zat naar Frankfurt met haar kleinzoon. Clayton vertrok om 8h50 en zij om 11h00. Van Frankfurt naar de US zaten ze weer samen. Foutje van Grand Circle, maar die zeiden me dat de passagier eindverantwoordelijk is voor het checken van de vluchten.

Lufthansa gebeld om de vluchten te ruilen, geen probleem, meerkost 200 dollar. Krijgt ze dat terug van Grand Circle? Ze kan proberen, maar ik mocht niks beloven. Ze was erg overstuur. Ze loopt heel slecht, heeft een enorme koffer en rekende op Clayton om haar te helpen. Maar “I won´t pay 200 dollars to the Germans!!” zei ze, zelf geboren in Berlijn heel heel lang geleden. Ze ging alleen, gelukkig zaten er nog 6 andere mensen van haar groep die haar konden helpen.

Ze is ondertussen ook helemaal weg van mij. Clayton zei me vanmorgen nog dat ze zelfs in haar slaap over me bezig is, schattig.

Nou, ik dus met de 2de bus – met mrs Kleinschmidt met 2 gebroken ribben – naar de airport. Rolstoel gaan halen, en het zou mijn laatste niet zijn.
Kan iemand me trouwens uitleggen waarom de ingang van de luchthaven aan het ene uiteinde van de hal zit, de check in daar net naast, de douane er ook niet ver van vandaan, net als de toiletten, krantenwinkel, giftshop en tearoom, maar de plek waar je een rolstoel moet gaan halen, helemaal aan de andere kant van die enorme hal zit? Bovendien moet je dus eerst je boardingpas hebben voor je zo´n stoel meekrijgt.
Volgend scenario doet zich voor: Persoon, niet goed ter been (anders gebruik je nl. liever geen rolstoel) komt de hal links vooraan binnen. Die persoon loopt dan zeer moeilijk helemaal naar de andere kant van de hal om daar een rolstoel op te halen waarmee hij / zij terug naar de incheckbalie kan, vlakbij de ingang. Jammer genoeg zegt de firma die rolstoelen verhuurt dat die persoon pas een rolstoel meekrijgt wanneer hij / zij een boardingpas laat zien, waarop die persoon dan weer moeilijk naar de check in balie loopt om te boarden en dan met boardingpas weer helemaal terug naar de firma loopt om een rolstoel mee te krijgen.

Een paar bussen en een paar mooie afscheidsscènes met hugs later kwam Lorraine Bieberfeld aangestapt. Ze had haar loeizware koffer in de armen van een ander lief oud vrouwtje gepropt bij wie het zweet op het voorhoofd parelde en er een traantje in haar ooghoek blonk. Ik nam de koffer over. In deze groep helaas geen beschikbare rolstoelduwer, dus dan maar de grove middelen. Ik rende terug naar de andere kant van de hal, nadat ik zo slim was geweest om Bieberfelds boardingpas mee te nemen, en vroeg een karretje met chauffeur. Een klein kwartiertje later zwalpte ik in een elektrische kar met chauffeur door de luchthaven – biep biep – en baanden we ons een weg door de menigte bij rij 2. Lorraine stond heel zielig te kijken bij haar handbagage, steunend op haar wandelstok, met haar rode pet op en een trillend onderlipje tot ze me zag aanrijden. “There is my angel” riep ze. “She´s my angel you know" zei ze, tegen iedereen die het wilde horen.

Het was niks te vroeg toen Dewi tegen 12h aankwam met de andere 3 Joodse vrouwen, de hekkensluiters. Susan had weer niet anders gedaan dan zitten zeuren, Dewi haar hoofd barste.
Deze dames hebben we meteen aan hun check in balie gedropt, even gezwaaid en hup wegwezen. We slaakten een zucht van verlichting. “Zo meid”, zei ze “k ben trots op ons, we hebben het supergoed gedaan”

Onze volgende trip is ook weer samen. Ik start op 1 mei en Dewi een dag of 3 daarvoor met een pretrip in Amsterdam. Ik ben blij dat we hem weer samen doen. We waren een geweldig team.