dinsdag 17 april 2007

Tussen hel en vagevuur

De eerste dag wakker geworden om 6h15. Tegen 7h in de lobby, op zoek naar Amerikanen die, getroffen door de jetlag, om een uur of 4 wakker geworden waren. Geen hond te zien. Wel een prachtig opkomende zon boven Enkhuizen. Tegen kwart voor 8 druppelden ze langzaam het restaurant binnen. Goodmorning, how are you? Did you get some sleep? Isn´t it a lovely day? …

Druk programma gisteren. Eerst na het ontbijt de safety drill, iedereen met life vest in de lobby. Daarna een algemene briefing over de reis + verkoop van de optional tours. Dan bezoekje aan het Zuiderzee museum. Lunch gevolgd door een lezing over modern Nederland. Dan een home hosted event waar Enkhuizers (/enaars?) passagiers in huis nemen voor een drankje, hapje, babbeltje, … en tot slot diner en live enterainment in de vorm van Heimo Hauf www.soloentertainer.com

We wandelden naar het museum. Het was museumweekend, alle musea gratis, dus lekker druk. Terwijl de passagiers met gids het museum bezochten, wandelden Dewi en ik allebei onze route voor de home hosted. Ik had de long walk en Dewi de extra long walk, en dat bij deze temperaturen.
Algauw had ik mijn 3 huizen gevonden en keerde terug naar het museum om de passagiers op te vangen. Hilariteit alom bij het museumpersoneel. Mr Irons had in het tuinhuisje geplast. No comment.
Voor ik het wist was het tijd voor de home hosted. Mijn eerste host zou 8 mensen ontvangen. Ze woonde in een schattig huisje in een heel smal donker straatje, luisterend naar de naam “Tussen hel en vagevuur”

Prachtig vond ik dat, en de passagiers ook. De 2de host woonde in het mooiste huis van Enkhuizen, tevens een B&B, aan het water, naast het park. Ik belde aan. Niemand. Er hing een gsm nummer aan de deur, voice mail. Ik belde het nummer dat ik had gekregen van de huiseigenaar, verkeerd nummer.

OK. Wat nu? De 6 passagiers die daar binnen zouden gaan even op een bankje geparkeerd en de laatste 8 naar hun huisje gebracht. Ondertussen proberen rond te bellen. Josette, de organisatrice, had haar nummer niet op het papiertje gezet. Ze zou met Dewi meelopen. Bij Dewi voice mail. Arjan bleef aan boord, voice mail. Het zonenummer van Enkhuizen nagevraagd en die mevrouw nog eens proberen te bellen. De telefoon ging over. “Hallo?” “Hallo met Carolien van Grand Circle. Ik sta met 6 passagiers voor de deur.” Stilte. Dan: “O jee. Vergeten. Ik zit op mijn boot”
Gelukkig lag die net voor haar huis en niet halverwege het IJselmeer. “Kun je de passagiers hier naartoe brengen?” Ik naar de passagiers “I have good news and very good news. I found her, and she invites you over on her sailboat” They loved it!!! Die oudjes aan boord van de zeilboot gehesen, de host trok snel een jurk over haar hoofd en ik maar hopen dat ze genoeg drank en koekjes in huis had. Ik zou het wel horen.

Ondertussen was het 4 uur. Tegen 5 uur kwamen de meesten terug en wilden hun verhaal kwijt. Ik zou de porttalk van vandaag doen, over Enkhuizen en Hoorn, hellep!
Ineens was het kwart over 6. Ik moest dringend met een kam door mijn haar, mijn porttalk voorbereiden, de flipchart voor morgen maken, en dat moest allemaal binnen de 30 minuten gebeurd zijn.

Men moet prioriteiten in het leven stellen, “den opkom is alles”. Eerst de kam, dan de flipchart. En met de microfoon in de hand voor 109 passagiers in de lounge, een porttalk houden van 15 minuten, anders is de keuken niet klaar. Het ging super.
Een paar grapjes, Ina wat laten vertellen over haar home hosted event, programma van morgen overlopen, timing opgesomd, … Precies 15 minuten J
Verschillende passagiers kwamen me complimenteren met mijn porttalk. Eentje zei “I am so glad I am in your group”. Leuk om te horen.
Dewi was naar de visboer op de hoek gerend om kwart voor 7, net voor sluitingstijd en was allerlei vis gaan kopen. Zalm, scholletjes, kibbelingen, … en we wandelden met 3 naar de pier om er even tussenuit te gaan met dit mooie weer.
Langs de pier lag de broedplaats van een hoop futen, prachtig zicht. Er zat een kleintje op de rug van zijn moeder en vader sleepte allerlei lekkers aan. Een kabaal dat die maken, ze klinken net plastic speelgoedtoetertjes, schattig J
Aan het einde van de pier stond een bankje, en een vuurtorentje en vandaar keken we over het meer. Futen zwommen voorbij, verschillende reigers vlogen over onze hoofden, ook een 4 tal zwanen. Het was prachtig. We hadden veel te veel vis en Arjan probeerde de reigers te lokken, zonder veel succes. Er kwam een wandelaar voorbij met 2 honden die ons met heel veel plezier van de restjes hebben afgeholpen, ze waren er dol op.
Een uurtje later gingen we terug naar het schip, uren in de wind stinkend naar vis, maar wel ff relaxed.
De passagiers kwamen net uit het restaurant en trokken richting lounge waar Heimo Hauf zijn installatie stond in te spelen. De Duitser van 2 meter 10, “met zijn schaapjes op het trocken” die voor de lol nog wat muziek maakt op cruiseschepen in Nederland ging er volledig voor. De Paling- oftewel “Eelsound” van Volendam met Jantje Smit. De meezinger “Daar aan de waterkant”, …

De passagiers zaten te dommelen in hun stoelen. Dewi en ik gingen er ook voor. Polonaise. Met zijn 2. Je zag iedereen opflakkeren, heel even. Uit volle borst meegezongen met “O Waterlooplein” iedereen genoot, heel even. Een polka gedanst. Arjan met een oude dame, Dewi met een oude heer – tot zijn vrouw haar ongeveer doodbliksemde met haar ogen en Dewi hem snel terug bracht, en ik met een oude dame, op mijn hoede voor bliksemende dametjes. De Duitse artiest riep een gastvedette on stage. Kapitein Manfred. Die greep enthousiast naar de micro. “Marina, Marina” en een paar andere schlagers.
Ik heb nog nooit zo iets ergs gehoord – of gezien. We deden bijna in onze broek.

Manfred kreeg er niet genoeg van. 3 nummers heeft hij gezongen, en daarna nog een dansje. “If my friends could see me now” (not dus!!) Hier zijn geen bewijzen van en ik strijd af dat het ooit gebeurd is, moest het eens ter sprake komen.

We gingen nog een uurtje door het programma van morgen en toen we naar onze kajuiten trokken was de lounge verlaten, op 4 kaarters na, en Heimo Hauf al lang met de noorderzon verdwenen, in zijn dikke Mercedes.
Vandaag Hoorn, Volendam, Marken en terug naar Amsterdam. Het wordt er niet rustiger op.

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Gaaf verhaal. Ik weet zeker dat het een aanslag op je uithoudingsvermogen is, maar zoals mevrouw "de PD " al schrijft, blijven doen. Het is niet alleen voor ons maar ook voor jezelf, soort van dagboek. Misschien ben jij de toekomstige Anna Krijnen of Carolien Frank wel. Liefs.
April 16 1:58 PM

Anoniem zei

Mevrouw de PD,

Waaaaanzinnich :)
Dank je wel voor de uitgebreide rapporten, leuke sfeerbeelden, anecdotes en zo meer. Dan hebben we er hier met z'n allen een beter beeld van. Blijven doen eh, dan slaap je maar een half uurtje minder ;)
Dikke kussen, en tot babbels straks!

Toffie
April 16 11:52 AM