dinsdag 9 april 2013

Michael's wedding - Part 5

Over Napoleon, Lodewijk IVX, Caligula en een sprookjeskasteel

Na wat opzoekwerk bleken 2 attracties met kop en schouder boven de rest uit te steken. Het Bata Shoe Museum en Casa Loma.

Beiden lagen een flink stuk ten noorden van het centrum en vooral het shoe museum trok me aan. Ik wilde het in eerste instantie zelfs niet voorstellen aan Kristoffel, per slot van rekening was hij ook al voor mij mee naar het King Edward hotel geweest, ik wilde niet overdrijven maar het was Larry, de voiturier van het King Edward hotel, die ons de dag voordien spontaan over het museum was begonnen vertellen.
Hij was eens tegen zijn zin meegesleept door zijn vrouw, maar eens in het museum was hij zwaar onder de indruk geraakt. Veel geschiedenis, toffe verhalen, … de moeite. En ja, nu wilde Kristoffel er ook naartoe. “Thank you Larry!!”

Na een flinke rit met de tram, onder een stralend blauwe hemel, kwamen we bij het museum. We waren bijna alleen op deze mooie dag (de 3e mooie dag van het hele jaar tot nu toe), logisch natuurlijk. Wie gaat er nu op een zonnige dag een museum bezoeken ... Moi natuurlijk. Vooral als het een schoenenmuseum is.

De baliemedewerkster uitte haar bewondering over mijn jas, dat was zonder overdrijven de 5e of 6e onbekende man en/of vrouw die me aansprak over mijn jas en ik prees me gelukkig dat Desigual de Atlantische oceaan nog niet was overgestoken.

Larry had me een bon voor 1 gratis entrée gegeven, dus we konden voor de prijs van 1 naar binnen.
Geweldig interessant was het. Schoeisel door de eeuwen heen. Voor de Egyptenaren, Nepalezen, de Europese aristocratie, Middeleeuwse ridders, Moslims, Japanse geisha’s, Nedelandse smokkelaars, … en het hoe en waarom. Met inderdaad een paar geweldige verhalen.


Caligula droeg als kind, toen zijn vader de troepen aanvoerde, caligae, een soort zware legersandalen, bezet met spijkers. Het kleine manneke in stoere legerboots. Dat leidde tot zijn bijnaam, die toch wel een stuk beter klinkt dan zijn echte naam, Gaius, zeg nou zelf.

Lodewijk IVX voerde in dat enkel zij die toegang hadden tot het hof, en zich konden wentelen in ’s konings gratie, rode hakken mochten dragen zodat iedereen zag hoe belangrijk zij waren. Eens Lodewijk zich van hen afkeerde, werden zij met onmiddellijke ingang verplicht hun rode hakken in te leveren, voor altijd. En meteen was voor iedereen duidelijk dat geliefde pupil van weleer erg diep was gevallen.

Hakken, ook voor mannen tot ver in de 18e eeuw, waren een statussymbool, want met het dragen van prachtige, doch oncomfortabele schoenen laat je de wereld zien dat je vrij bent van dagelijkse beslommeringen en zwaar werk.

Dat heeft een Christian Louboutin goed begrepen. Onmogelijk hoge hakken, met een opvallende rode zool. Status en aanzien is vandaag geen geboorterecht meer, maar voor iedere sterveling te koop. Lodewijk draait zich om in zijn graf.

Het is niet alleen geen geboorterecht meer, het is zelfs geen alleenrecht meer. Yves Saint Laurent heeft onlangs een proces aan zijn broek gekregen door Louboutin die Laurent wil verbieden om schoenen met rode zolen te maken. Dat is immers Louboutins handelsmerk. Ze hebben beiden gelijk gekregen. Louboutins rode zolen zijn beschermd, maar YSL en iedereen die wil mag zijn schoenen ook rode zolen geven, als de hele schoen maar rood is.

We blijven een fascinatie hebben voor rode schoenen. Denk maar aan Dorothy van de Wizard of Oz, of het meisje uit het sprookje van Hans Christian Andersen.
Al die heisa. Mijn vriend Michael schildert al jaren de zolen van zijn zwarte peep toe pumps, met knalrode lakverf.

Napoleons sokken
Op de eerste verdieping werd een hele collectie schoenen en bijbehoren van beroemdheden tentoongesteld en mijn oog viel op een paar sokken van Napoleon.

Momenteel loopt er in het MAS in Antwerpen een tentoonstelling rond Bonaparte en wat hij heeft betekend in Antwerpen, en ik kon het niet laten hem even een Tweet te sturen.

Glimlachend wandelde ik verder, en bleef plots stokstijf staan. Oh ramp, onder een stolp stond een paar sexy rode stiletto’s van Marilyn Monroe naast zilveren sandaaltjes van Elizabeth Taylor. Ik verwachtte elk moment dat de ene een neus naar de andere zou trekken, een gemene trap zou geven, of een flinke hak zou zetten, om even in het jargon te blijven.

In een grote vitrine aan het einde van de rondgang werd ode gebracht aan sterren en hun schoenen. Van Queen Victoria tot Robert Redford. Van Ella Fitzgerald tot Justin Bieber. Van Elton John tot John Lennon.

Wij verlieten het museum (langs de supercoole giftshop) en trokken verder, nog steeds in de zon. Larry had ons de dag voordien verteld dat het stuk van het Bata Shoe museum naar Casa Loma een heel mooi stuk was om te wandelen. We begonnen eraan.

Een onmogelijke droom

Casa Loma betekent letterlijk ‘huis op de heuvel’ en we moesten flink klimmen voor we het huis op de top bereikten.
Het was de moeite waard.
Voor onze ogen doemde een gigantisch kasteel op waar ik elk moment Malificent, of de boze stiefmoeder, misschien zelfs Cruella de Vil of een ander slecht sprookjesfiguur op één van de vele balkons verwachte te zien verschijnen.

Dit huis was het resultaat van een waanzinnig groots plan van Sir Henry Pellatt, een Canadees investeerder die als eerste geld stak in hydro elektriciteit en dankzij de Niagara Falls elektriciteit naar Toronto bracht. Hij werd geroemd om zijn zakeninstinct, en zijn durf, en werd met het grootste respect behandeld. Hij maakte deel uit van de Queen’s own Rifles en was zelfs geridderd door King Edward VII, ja, King Eddy weer, in hoogsteigen persoon.

Schatrijk werd Pellatt, vooral door die hydro elektriciteit en vastgoed, en in 1911 gaf hij opdracht voor de bouw van dit megalomane huis met maar liefst 98 kamers waar hij met zijn vrouw en hun enige zoon, omgeven door de grootste wereldse luxe wilde leven.
300 werklieden werkten er gedurende drie jaar aan, en het budget liep op tot 3,5 miljoen dollar. Een gigantisch bedrag in die tijd.

Helaas deden de Eerste Wereldoorlog en de overheid – die hem onmenselijke belastingen oplegden – hem de das om.
Tot overmaat van ramp ging de bank waar hij aandeelhouder van was failliet en was hij zijn hele fortuin kwijt. In 1923 moest hij zijn paleis verlaten.

Lady Mary, zijn eerste liefje en echtgenote, overleed amper één jaar later en liet een gebroken weduwnaar achter.
Om te redden wat er te redden viel organiseerde Sir Henry een veiling die maar liefst vijf dagen duurde. Al zijn kostbare en met de grootste zorg verzamelde kunstobjecten, waaronder een schilderij van Antoon Van Dijck, gingen voor een habbekrats onder de hamer. Kwatongen beweerden dat de meeste van zijn kunstwerken vervalsingen waren. Dat was niet zo, maar het kwaad was geschied en de veiling bracht amper zoden aan de dijk.

De povere opbrengst ervan kon hem niet redden en in 1933 eiste de stad het huis op in ruil voor afbetaling van zijn schulden maar mèt behoud van zijn titel.

Het huis opende in 1937 als toeristische attractie en op één van de grote banketten die werden georganiseerd werd Sir Henry Pellatt gelauwerd als held en initiatiefnemer.
Twee jaar later stierf hij, 80 jaar oud, en helemaal alleen.

Wij verdwaalden door de bibliotheken, salons, balzalen, slaapkamers, badkamers, kleedkamers, zitkamers, eetkamers en een schitterende veranda en af en toe leek het alsof ik achter me een hoepelrok hoorde ruisen, of een wolk sigarenrook zag opstijgen. Neen, ook hier waren we bijna helemaal alleen, niettegenstaande het huis tegenwoordig 350.000 bezoekers per jaar aantrekt. Aan 22$ per kop, niet slecht.

Een schoonmaakster was de imposante entreehal waarover Sir Henry vanop zijn balkon aan zijn slaapkamer een grandioos zicht had, aan het dweilen, en deze banale daad maakte een einde aan het bezoek aan deze sprookjeswereld. Buiten was het terug grijs, en kletsnat.

We verlieten het domein langs een rij trucks die op de parking geparkeerd stonden voor weer eens een filmopname.
Het huis wordt vak als filmlocatie gebruikt. Van Cocktail tot Chicago, X-men tot Harry Potter. Gelukkig maar. Ik hoop dat het hier nog eeuwen mag staan, en gezien worden.




Met de tram reden we – in de gietende regen – naar the Old Mill, een historische en pittoreske locatie, nu hotel, spa, restaurant en bar, dat we hadden gezien tijdens onze sightseeing met Klaus en waar ik meteen verliefd op was geworden en reden daarna door naar de luchthaven om onze gereserveerde huurauto op te halen want the journey continues.
Op naar Niagara Falls!!


Michael's wedding Part 1
Michael's wedding Part 2
Michael's wedding Part 3
Michael's wedding Part 4
Michael's wedding part 5
Michael's wedding part 6
Michael's wedding part 7
Michael's wedding part 8
Michael's wedding Slot

Geen opmerkingen: