woensdag 10 april 2013

Michael's wedding - Part 6

Over water, heel veel water, een andere Force of Nature en het einde van de wereld

Vanuit Toronto is het maar een dik uur rijden naar Niagara Falls. Het weer zag er niet schitterend uit. Ik had online de vooruitzichten gecheckt en we zaten midden in de regenzone (witte pijl).

We laadden onze koffers in, namen afscheid van Klaus en verlieten Toronto. Eens op de snelweg hielden we ons voorzichtig aan de voorgeschreven snelheid en reden met onze Hyundai Santa Fe door de gietende regen naar één van de drukst bezochte attracties van Noord Amerika.
Tussen de 15 en de 25 miljoen bezoekers per jaar, in 2009 zelfs 28 miljoen. Volgens mij zouden het er vandaag er zoveel niet zijn met dit snertweer.

We stopten eerst even in Niagara by the Lake, volgens reisgidsen het mooiste dorpje van Noord Amerika. Het leek iets uit een sprookje. Prachtige huisjes in mooie pastelkleuren, schattige winkeltjes met een kleurrijk aanbod, en een mooi café op de hoek, Shaw. Hier wordt jaarlijks het Shaw festival georganiseerd in september, de man heeft ook een levensgroot standbeeld in de hoofdstraat.
We stopten voor een romantische wandeling en een hapje.


In de namiddag stelden we de gps terug in op ons hotel waar we iets voor 2 aankwamen. Ons hotel lag bijna vlak onder de Skylon tower,

Een 160m hoge toren met wellicht een onvergetelijk zicht van de Horseshoe Falls, maar belachelijk duur.

Na onze check in wandelden we naar de Falls, nog geen 10 minuten. Al van ver hoor je het water naar beneden donderen en je kunt niet anders dan onder de indruk zijn, wauw!!

Op nog geen 100m werden we plots overvallen door een keiharde hagelbui. Het leken wel knikkers!! We doken onder een afdak en water stroomde langs ons heen door de verlaten straten.
Tja, nat werden we toch, en verbeten zetten we ons tocht verder. Richard Burton had dan misschien de King Edward ballroom afgehuurd voor zijn Elizabeth, wij stonden toch maar (zo goed als) alleen voor wat toch echt wel één van de wereldwonderen had moeten zijn en waar in het topseizoen duizenden, honderdduizenden, ja, zelfs miljoenen mensen elkaar staan te verdringen voor de beste foto … Wie kan van dat voorrecht genieten?

Adembenemend!! Het zicht langs de Canadese kant is inderdaad veel indrukwekkender dan van de US kant, die Horseshoe Falls zijn waanzinnig!


Niagara Falls
50m hoog, 790m breed, met een debiet van 168,000 m3 per minuut, dat zijn de Niagara Falls. 90% van alle water dat naar beneden dondert doet dat langs de Horseshoe Falls. Die kracht moet ergens gevolgen hebben. Erosie is dan ook onvermijdelijk en in de loop der eeuwen is het verloop van de Falls flink veranderd. Er wordt alles aan gedaan om dit wonderbaarlijk fenomeen in ere te houden, en waar de erosie vroeger bijna één meter per jaar bedroeg, is dat al teruggebracht tot een goeie 30cm per jaar. Mede verantwoordelijk hiervoor is … Sir Henry Pellatt van Casa Loma met zijn hydro elektriciteit.

In elk geval, aan dit tempo zijn de Falls binnen 50.000 jaar verleden tijd, dan zijn ze weggesleten tot Lake Erie. We zijn dus net op tijd.


We gingen een cocktail drinken bij het Welcome center met ‘the best view of the Falls’, dat zouden we nog vaker horen, en zagen door de grote ramen nog wat toeristen de elementen trotseren voor een foto om thuis te laten zien dat ze er echt geweest waren.


Het was gestopt met regenen en we besloten op onderzoek uit te gaan. Het werd te laat voor één van de vele attracties dus we trokken richting centrum.

You got to see it to believe it. Mijn mond viel open toen ik Clifton Hill zag.
Verschillende spookhuizen zoals het Frankenstein, het Nightmares Fear, Dracula, het Haunted House, en ga zo maar door.

Een hoop wax museums, natuurlijk een Guiness museum of World Records en een Ripley’s believe it or Not, game arcades, een reuzenrad, alle mogelijke fast food restaurants, en allemaal, allemaal met de meest uitzinnige gevelversieringen en gigantische muziekboxen of Led schermen waarmee ze zichzelf aanprezen. Het was een kakofonie van muziek, geroepen , lachbanden, … dat te luid en bijzonder hol door de verlaten straten weerklonk.

Het leek wel de day after the end of the world waarbij alle leven op aarde vernietigd was en enkel deze attracties overbleven tot ze één voor één het zwijgen zouden worden opgelegd door uitputting van de stroom.


We velden ons als de laatste 2 overgebleven toeristen in een op hol geslagen
Westworld liepen.


Hilarisch was de Dinosaur mini golf waar gigantische dino’s tussen de holes stonden. Hoe verzin je het. Levensecht leken ze, en even leek het of de Tyrannosaurus en de Brontosaurus op het punt stonden een gevecht op leven en dood aan te gaan. Sla daar maar eens een hole in one …


Een streepje zon was mooi geweest, maar toch was ik blij dat we hier niet in het hoogseizoen rondlopen. Ik mag er niet aan denken, aan die mensenmassa die hier over een week of 3 ongetwijfeld neer zal strijken.

Het enige nadeel van het laagseizoen, was dat er veel gesloten was. Zelfs de Dollar Store was dicht ...
Attracties als de Maid of Mist (de boot waarmee je zowel langs Amerikaanse als Canadese kant rakelings langs het neerdonderende water vaart, in een grote regenjas, was nog niet open. Cave of the Wind, een attractie langs de US kant waarvoor elk jaar in de lente een hele stevige constructie wordt gebouwd, die in de herfst weer wordt afgebroken omdat hij anders toch zou bezwijken onder de sneeuw, waren ze volop aan het bouwen.

Aan de Canadese kant, konden we op Journey Behind the Falls, een wandeling door een tunnelcomplex achter de waterval, met af en toe een peephole om naar buiten te kijken.

Het uitkijkplatform, waarvoor je een regenjasje te leen krijgt, was ook nog niet open, er lag nog sneeuw en ijs op ( in midden april …) , maar we konden het hele tunnelcomplex door, aan een gereduceerd tarief, en zouden niet nat worden.

Eindelijk een foto van Marilyn, in de categorie “Famous visitors”. Waar wij nu natuurlijk ook bijhoren ...



Tja, wat doe je in een verlaten pretpark, waar de meeste attracties gesloten zijn, en het pijpenstelen regent …

Naar het casino! Niagara Falls heeft 2 casino’s, een oud en een nieuw. Het nieuwe was het dichtste bij, en was ons aanbevolen door de receptionist. Een massa slotmachines, en 3 bussen oudjes met hun pensioentje in quarters in ellenlange rijen terwijl constant gerinkels van sloten cash bezoekers moet doen geloven in hun kans om multimiljonair te worden. Deprimerend …
Kristoffel nam een kijkje aan de pokertafel maar de buy inn van 100 tot 500 was hem net iets te hoog.

Al vaaf onze aankomst was ik op zoek naar sporen van Marilyn. Een paar dagen geleden had ik nog naar de film Niagara gekeken. Precies 60 jaar geleden was deze film uitgebracht als één van de eerste Cinemascope films, hulde brengend aan twee ‘forces of nature’; Niagara Falls en Marilyn Monroe.


Het was haar grote doorbraak, eerste keer star billing op een filmaffiche, en de film was op locatie opgenomen. Twee weken hadden die opnames geduurd, en gedurende die periode verbleef de hele filmcrew hier, met Marilyn.


Er zijn honderden foto’s gepubliceerd geweest, over heel de wereld, van Marilyn met de Falls, maar vreemd genoeg was er in niet één winkel iets terug te vinden. Ik was ervan overtuigd dood geslagen te worden met T-shirts, postkaarten, dvd’s, figurines, sleutelhangers, badlakens, … noem maar op, maar vond helemaal niks, noppes, nada. Nergens.

Er was maar één plek in de hele stad waar Marilyn nog erg prominent aanwezig was, het Brock Hotel, nu een Crown Plaza, waar Marilyn gedurende de 12 dagen durende opnames van de film verbleef.
Het hotel had op de 10e verdieping een top restaurant, the Rainbow Room, met schit-ter-end zicht op de Falls, daar wilde ik gaan eten.
Celebrity chef Massimo Capra zwaait er de scepter, of eerder pollepel, en het menu zag er mooi uit.

Een vriendelijke dame stond ons te woord – in perfect Frans toen ze ons hoorde praten – en vertelde honderduit over Marilyn toen ik er naar vroeg. Er hangen foto’s in de lobby en op de 8e verdieping – Marilyn's kamer was 801, en in het restaurant zat Marilyn altijd aan 'deze tafel', alhoewel ze daar niet helemaal zeker van was, want het was niet de tafel met het beste zicht en je zou toch veronderstellen dat Marilyn het beste zicht had gewild, de ster die ze was ...

Vanuit het raam zag je de grensoversteek naar de US. waar Marilyn in de film, tevergeefs een bus wilde pakken, op de vlucht van haar echtgenoot, die haar later vermoordde, in de toren.



We reserveerden een perfect tafeltje met mega zicht voor die avond, en namen de lift terug naar beneden.

De foto’s in de lobby, en op de 8e verdieping waren mooi ingelijst, met gegraveerde bordjes met tekst eronder. Toch iemand die de legacy van Marilyn Monroe in ere hield, gelukkig.

Het hotelpersoneel was uitermate vriendelijk en behulpzaam terwijl ik me toch wel een beetje opgelaten en idioot voelde terwijl foto’s nam van de deur naar kamer 801. Ik vond het bizar dat ik me er plots heel dicht bij voelde. Meer dan in Hollywood ooit het geval was, bij Grauman’s Theatre, haar graf, en zelfs voor de deur van haar huis. Misschien omdat die plekken dicht bij het einde zitten en Niagara aan het begin?


Na een babbeltje met de conciërge gingen we aperitieven in het oude casino, veel meer sfeer en zelfs met een tikkeltje grandeur niettegenstaande dezelfde rinkelende slotmachines alle pogingen tot gesprek in de kiem smoren, tot het tijd was om te dineren.

Onze ober Matt begeleidde ons naar een tafeltje vlak voor de Falls, perfect!

Na een glaasje Sparkling wine ($7,50) bestelden we alletwee een ‘Pear Carpaccio’. Prociuto met Gorgonzola, heel dun gesneden schijfjes peer, walnoten en vinaigrette van granaatappel. Gevolgd door een ‘Espresso rubbed Double cut Pork chop’ voor mij, met een gratin van appel en aardappel en gerookte jus, Kristoffel nam de ‘Tenderloin Canadian beef’. We bestelden er een flesje Merlot bij. Om 20h30 gingen de lichten aan die de Falls alle kleuren van de regenboog zouden geven, geen betere plek om dat te zien dan van hier.

Het eten was om duimen en vingers af te likken, zalig!! En de sfeer was top. Slechts een paar tafeltjes, ongetwijfeld hotelgasten. Het was me opgevallen dat wij de enige twee waren die met een jas naar binnen waren gekomen, en de meesten poetsten de plaat tegen 20h. Huh? Net voor de lichten aangaan? Daar kom je toch voor naar hier?


En toen ging het eerste licht aan, fel wit. Gevolgd door rood, blauw, groen, paars, … tot alle Falls eruit zagen als een gigantische suikerspin. Prachtig!!!


We wandelden langs de nog steeds desolate dinosaurus mini golf naar ons hotel, in de gietende regen.

Michael's wedding Part 1
Michael's wedding Part 2
Michael's wedding Part 3
Michael's wedding Part 4
Michael's wedding part 5
Michael's wedding part 6
Michael's wedding part 7
Michael's wedding part 8
Michael's wedding Slot

Geen opmerkingen: