zondag 14 april 2013

Michael's wedding - Slot

Over afscheid, alcohol, Marilyn en opnieuw een grensovergang

Michael verwachtte ons voor het ontbijt, Dave en Tina waren ook al op en even later kwamen Antonia en Cathy aangereden.
Na een uurtje gekeuvel, een stevig ontbijt en wat laatste foto’s besloten we te vertrekken.


Het was goed geweest, een hele fijne vakantie, een geweldig feest, alles prima verlopen, we hadden veel gezien en gedaan, er was maar één ding niet gelukt, een geslaagd bezoek aan de liquor store.

Niet zo lang geleden heeft een slimmerik een Marilyn Monroe wodka gelanceerd, in een prachtfles. Enkel verkrijgbaar in de USA.
Kim wilde dolgraag een fles of 3, ik wilde er ook wel ééntje, maar Michael had ze nergens gevonden. Jammer. Tijdens onze shopping spree naar Wallmart hadden we ook nog gezocht, maar in de enige liquor store die we vonden, haden ze geen Marilyn wodka.

Bij ons kun je in de supermarkt alle mogelijke alcohol inslaan, in de US en in Canada is dat een ander verhaal. Alcohol is enkel te koop in speciaalzaken, en je moest nog opletten hoeveel je kocht ook. Kim zei dat je maar 2 flessen alcohol pp over de grens van Amerika naar Canada mocht meenemen, en ze had haar zinnen op minstens 2 flessen Marilyn wodka gezet.

We beleven de horizon afspeuren naar een bordje ‘liquor store’, maar helaas. Door al dat rondkijken zagen we wel het landschap veranderen naarmate we dichter bij de grens kwamen, deze keer langs de noordelijke kant van Lake Erie, waar de weg veel beter was, en vooral het weer. Het ging een stuk vlotter dan de heenweg. Twee uur vlotter zou later blijken.

We passeerden Detroit, vroeger een belangrijke economische motor van de USA, nu een troosteloos uitziende stad waar armoede troef is, en criminaliteit hoogtij viert. De stad valt als het ware uit elkaar, en huizen verliezen er hun waarde terwijl je ernaar kijkt. Er worden huizen verkocht voor amper 100$, en wie echt wanhopig is, vraagt slechts 1$ voor zijn huis …

Er hing een vieze gele walm boven de stad die uit de schoorstenen van een paar versleten uitziende fabrieken cirkelde, nee, niet echt een uitnodigend.

We naderden stilaan de Canadese grens, en Kristoffel wilde nog even ergens stoppen voor een koffietje. En wat zagen we naast het tankstation? Een enorme liquor store!!

Wij met hoge verwachtingen de winkel in. Gigantisch!! Floor to ceiling drank. Man, man, man. Je wist niet waar eerst kijken. Kim dook meteen de eerste rayon in maar ik stapte recht op de man achter de toonbank af en vroeg of hij Three Olives wodka had. Hij wees achter zich een heel schap aan. En had hij toevallig ook de Marilyn wodka? Zijn laatste drie 3 flessen. Super!!

Kim kocht er 2, plus nog een fles whisky voor haar vriendje, ik kocht de derde en laatste fles en tevreden stapten we de auto weer in.


Een half uurtje later reden we de grens over, alle 3 met een klein hartje. De man die onze 3 paspoorten in handen kreeg, wreef in zijn ogen. Ojee.
“What is your citizenship and where do you live?”
We probeerden het uit te leggen. Hij knikte.
“First time in Canada?”
“No, we flew in a few days ago”
“Who’s car are you driving?”
“It’s a rental” en ik gaf hem de autopapieren en huurcontract.
“Where did you go to in the States and why?”
“We went to Sidney Ohio to attend a wedding”
“Whose wedding was that?”
“Michael and Dave’s, long time friends from us”
Hij keek twijfelend, en ik gaf hem het programmaboekje van de ceremonie dat ik gelukkig nog in mijn handbagage had zitten.
Hij bekeek het programmaboekje zeer aandachtig.
“How do you know people in Sidney, Ohio?”
“We met in NY 14 years ago”
“How did you meet?”
Ja, halloo? Daar gaan we weer …
“We met when I was traveling and we remained friends”
Hij wist niet wat hij ermee moest, en ik zag hem twijfelen. Ineens had ik een ingeving.
“I was one of the lectors at the wedding, my name is on the back of the book. Look.”
Hij draaide het boekje om, vergeleek de naam met die in mijn paspoort en begon te glimlachen, oef.
"That is your name allright!!" en hij gaf me het boekje terug.
Maar we waren er nog niet vanaf.

“Did you buy anything in the States?”
“Yes, we did some shopping at Walmart and bought a few bottles of liquor”
Hij keek Kristoffel aan.
“How many bottles did you buy Sir?”
“None” Hij keek naar mij “What about you?”
“I bought Two”
To slot draaide hij zich naar Kim “And you?”
“I got two too”
“You can only bring 1 bottle per person into Canada. Let’s try this again. Sir, how many bottles did you buy?”
“One”
“And you ma’m?”
“One” zei ik. Hij draaide zich weer naar Kim.
“And you?”
Kim’s gezicht betrok. Ze was ervan overtuigd dat het 2 flessen per persoon waren. Welke moest ze opgeven? Eén van haar twee flessen Marilyn wodka, of de fles whisky voor haar vriendje? Het huilen stond nader dan het lachen.
“Two sir” prevelde ze.
De man keek ons streng aan en leunde iets voorover. Hij gaf ons onze paspoorten terug.
“Have a safe trip” zei hij, en knipoogde naar Kim “Only one bottle next time, OK?”
Lang leve de Canadezen!!!
Hier komen we nog eens naar toe, wat een land!!

We waren uuuuren te vroeg op de luchthaven, maar beter te vroeg dan te laat, en eindelijk, tegen 23h stegen we op.

Het verstandigste wat je kunt doen wanneer je ’s nachts de Atlantische oceaan overvliegt, is slapen, maar de filmselectie bevatte ‘Gentlemen Prefer Blondes’ met Marilyn Monroe, die kans kon ik niet laten liggen. En na het happy end, deed ik mijn ogen dicht.
Terug naar huis nu.


Michael's wedding Part 1
Michael's wedding Part 2
Michael's wedding Part 3
Michael's wedding Part 4
Michael's wedding part 5
Michael's wedding part 6
Michael's wedding part 7
Michael's wedding part 8
Michael's wedding Slot

Michael's wedding - Part 8

Groom and Groom

We zitten op de I-75N richting Detroit. De laatste dag van deze reis is aangebroken. Na een ontbijt bij Michael en Dave thuis zijn we op weg naar Toronto waar we vanavond een vliegtuig pakken naar huis.

De heenrit heeft een stuk langer geduurd dan we hadden gedacht, we zijn 9 uur onderweg geweest waar de Gps aangaf dat het in een goeie 6 uur had moeten lukken. De Gps heeft natuurlijk geen rekening gehouden met Mr Ucci en pauzes om te tanken en/of iets te eten wat we dan ook geregeld hebben gedaan.

Gelukkig maar, of ik had nooit het Waffle House leren kennen waar ik een heerlijke wafel verorberd heb met Pecan noten, chocolate chips en peanut butter. En nog een klodder gewone boter. Over een caloriebom gesproken ...
De peanut butter kwam in dezelfde vorm als de chocolate chips, zalig!! You gotta love this country.

Tegen kwart over zes ‘s avonds, 9 uur nadat we vertrokken waren, parkeerden we de wagen op de oprit van Michaels huis die net op dat moment naar buiten stapte en begon te glunderen toen hij ons zag. Onze timing had niet beter kunnen zijn, hij was op weg naar de kerk om te repeteren voor morgen, nu konden we mee.

We logeerden in een huis van vrienden van Michael die aan het overwinteren waren in Florida en Michael reed ons daar eerst heen om de bagage af te zetten. Kristoffel bleef in het huis, na 9 uur rijden, wat hij zondag nog eens moest doen, was dat een slimme zet.

Kim, Michael en ik reden naar de St Mark Episcopal Church waar een hoop mensen ons vol ongeduld stond op te wachten. Father Aaron was een jonge pastoor die de dienst zou leiden. Vrolijk, open gezicht, zag er een toffe kerel uit. Het homo huwelijk is in de staat Ohio niet erkend. Ik vond het dan ook fascinerend dat zij dit wel in een kerk konden vieren, maar niet voor de wet.

Bij ons in België is het homo huwelijk wel erkend maar een huwelijk kan onmogelijk gezegend worden in een kerk als het niet eerst gewettigd is. Hier is dat blijkbaar anders. Father Aaron vertelde me dat hij niet het woord ‘marriage’ zou gebruiken, maar het woord ‘covenant’. Hij zou het een ‘marriage’ kunnen en misschien zelfs mogen noemen, maar speelde liever op safe. Zo stond het ook op het uitgebreide programma van de grote dag morgen.


Eerlijk gezegd vind ik ‘covenant’ nog niet zo’n slecht woord, misschien zelfs beter dan huwelijk. Een covenant is immers een overeenkomst tussen twee partijen om elkaar wederzijds te steunen.

Het koppel zou wel een register tekenen, samen met de getuigen, maar het woord ‘Marriage’ was doorgestreept en in de plaats waren de woorden ‘Commitment Ceremony’ ernaast bijgeschreven. Het woord ‘Bride’ was ook doorgestreept, en vervangen door een tweede ‘Groom’. Grappig.


Father Aaron ging snel door de dienst. Ik ging de eerste lezing brengen, en Psalm 98. De tekst zou flink uitvergroot klaarliggen voor me. Geweldig.

Cody en Cory, 2 van de 6 kinderen van Dave’s broer Ron, gingen de pastoor bijstaan tijdens de dienst (en staan vermeld in het programmaboek als ‘Acolytes’). Rons echtgenote was aanwezig op deze generale repetitie maar zou er de dag daarna, de dag van de ceremonie zelf, niet bijzijn. Haar vader had gezworen haar te onterven als ze naar een gay wedding zou gaan. De neefjes hadden een paar slapeloze nachten gehad omdat opa hen gezegd had dat ze recht naar de hel gingen als ze deel zouden uitmaken van deze schaamteloze ceremonie volgens hem. De neefjes bleken uiteindelijk minder bang van de hel, dan hun moeder van het onterven, want hun witte gewaden hingen al klaar en de jongens hun oogjes straalden.

Naast de ceremonie was het een full swing religieuze viering, met communiegang, en Father Aaron instrueerde zijn acolieten dat ze de mensen rij per rij moesten laten naar voren komen. Zij die niet ter communie wilden gaan moesten de armen voor de borst kruisen, en blijven zitten. Na afloop vroeg de pastoor of iemand nog opmerkingen had, of ideeën, en ik kon het niet laten.

Bij het overlijden van de moeder van onze Schepen van Cultuur Philip Heylen, had de pastoor iets moois gedaan.
De Carolus Borromeus zat vol die dag, en de pastoor verwelkomde iedereen en was verheugd over de opkomst. Velen kwamen voor Philip, en waren wellicht niet allemaal volgelingen van het Katholieke geloof. De pastoor stelde echter voor dat bij de communie iedereen toch naar voren zou komen, en zij die de communie niet in ontvangst wilden nemen, konden dan hun hand, in plaats van die uit te steken, op hun hart te leggen, als teken van respect, en om te tonen dat hun hart op de juiste plaats zit. Ik vond dat toen zo mooi, dat ik het meegaf aan Father Aaron.

Hij vond het geweldig. Zo maakt elke aanwezige dezelfde beweging in de kerk, iedereen stapt naar voor, mooi vond hij het, en hij had het nog nooit ergens gezien of gehoord. Veel beter dan blijven zitten met je armen gekruist voor je borst.
“If in a few years from now, you are attending mass in any church in de US, and they will tell you to put your hand on your heart instead, you’ll know who started this” zei hij met een knipoog.

Na de generale repetitie nodigde Michael alle aanwezigen uit voor een etentje bij hem en Dave thuis, en een kwartiertje later schoven we met een man of 16 aan, aan 2 prachtig gedekte tafels.



Michael had voor iedereen een cadeautje, en een lief woord. Voor mij had hij een prachtige doos gekocht met allerlei wijn attributen. Wijnring, flesopener, ringetjes om aan stelen van glazen te hangen zodat iedereen kon onthouden wat zijn glas was, een wijnthermometer, … prachtig!

Ik had ook een geschenkje voor hen bij. In het kantwinkeltje Dupon bij de Antwerpse kathedraal had ik een mooie doos gekocht met een prachtstuk antieke kant. Op aanraden van de dame van de winkel zijn we ermee naar een atelier in Essen gereden waar op een bijpassend stukje linnen de initialen ‘M’ en ‘D’ zijn geborduurd want ik wilde er een persoonlijk tintje aan geven. De tranen schoten bij Michael in de ogen en ik was tevreden.

Ook had ik een fotoboekje gemaakt met foto's van al onze ontmoetingen en avonturen dat door iedereen met het nodige gelach en commentaar werd bekeken. Ik had er ook eentje gemaakt voor Tina, zij was er immers van in het begin bij, de Marilyn Monroe veiling in New York in 1999.


We spraken af tegen 12h de volgende dag en na een lange dag kroop ik achter het stuur van de Santa Fe, op zoek naar het huis. Man, wat een geweldige uitvinding, zo’n Gps. Ik mag er niet aan denken wat er anders gebeurd had kunnen zijn.

We deelden het huis met Antonia/Tim en haar/zijn vrouw Cathy. Die hadden we tijdens ons laatste bezoek ook ontmoet en toen heb ik een heel openhartig gesprek gehad met Antonia over het hele transgender gebeuren.

Antonia is een Transgenderist, iemand die zich kleedt en gedraagt als zijnde van het ander geslacht, doch zonder nood aan hormonen of een operatie, en hij/zij is heterosexueel. Michael is eerder Gender Queer. Zich grotendeels kleden volgens eigen geslacht, gepimpt met accessoires en juwelen toebehorend aan het andere geslacht, Michael is homosexueel. Antonia geeft lezingen over het onderwerp en praat er graag over om de vele misverstanden uit de wereld te helpen. Chapeau voor Antonia en Cathy. Het kan niet altijd gemakkelijk voor ze geweest zijn …

Wij werden de volgende ochtend weer lekker vroeg wakker en tegen half 10 stonden we daar, in vol ornaat, ready to go to church! We hadden nog tijd voor een ontbijt, en best wel trek en zo trokken we op onderzoek uit, voor het eerst met een auto.

Amerika zit op dat vlak vreemd maar wel praktisch in elkaar. Ook Sidney.
Sidney bestaat vooral uit woonwijken. Mooie woonwijken met grote dure huizen met beelden in de voortuin. Het Statue of Liberty in de ene, de Holy Virgin in een andere, wijken met iets minder grote maar nog steeds mooie huizen, wijken met in elkaar vallende kramakkelige kleine huisjes waar de front porch door balken worden gestut en de buitenkant toch wel een likje verf kan gebruiken.

Dan is er een klein downtown met mooi gerechtsgebouw, prachtig oud postkantoor, een paar winkels, … en dan de commerciële centra. De Hardy’s, Wendy’s, Betsy’s, … naast de McDonalds, Dominos en Tim Horton’s. Op een steenworp van CVS Pharmacy, Drugstores, Walmart, … en tussenin zagen we plots een … Waffle House!!

Kristoffel in zijn smoking, ik in mijn halter jumpsuit en gouden glitterschoenen, Kim in een diep uitgesneden zwarte top, sjieke broek en rode clutch, … we stapten binnen en voelden alle ogen op ons gericht. De gesprekken stokten en ik dacht dat de hele tent in luid applaus zou uitbarsten.
Net niet.

Na opnieuw een overheerlijke pecan waffle met chocolate chips en peanutbutter voor mij en een meer traditioneel ontbijt met toast en eieren voor Kristoffel en Kim, rekenden we af en stapten we naar buiten. Een grijze man met guitige blik deinsde achteruit. “Wow, that’s quite a nice bow tie you’re wearing today sir!” en tegen de eerstvolgende kerel binnen die hij zag riep hij “And where is your bow tie man?”


Dressed to the nines deden we er nog een schepje bovenop en trokken naar Walmart.
Ik weet niet hoe de mensen het hier volhouden. Ik zou stijf van de stress staan moest ik hier boodschappen moeten doen.

The People of Walmart

De rayon met chips is ongeveer 100m lang, de afdeling flessenwater heeft de afmetingen van een city Delhaize, ze hebben wel 50verschilende soorten peanut butter, om nog maar te zwijgen van de soorten snoep, saus, crackers, …


Kim kocht 2 zakjes mint flavored M&M’s, en wij bezweken voor catbeds die je aan een raam kunt bevestigen met zuignappen zoals ik ze ergens op tv had gezien. Benieuwd of die in de smaak zouden vallen thuis ...

Om toe te treden tot het selecte groepje, the People of Walmart, poseerden we met onze grocery bags voor een Walmart sign. Voila.




We kwamen aan bij Michael en Dave, net op tijd voor de ‘reveal’. Ze zagen er schitterend uit!!! Dave in een zwarte smoking met wit hemd, zwarte strik en met een rode vest, Michael in rokkostuum met een rode cumber band en de antieke juwelen set van aunt Irene. (Na het incident in New York waar Michael één oorbel op straat was verloren maar had teruggevonden had hij de sluiting laten aanpassen, maar het blijft een goed verhaal.)

Ze droegen beiden een corsage die vastgepind zat met een diamanten broche die Tina hen geleend had, en die uit 2 identieke delen bestond. Prachtig!



My first gay wedding

We waren een dik uur te vroeg in de kerk, maar het was al een betrieb van jewelste. Ik gaf Aaron zijn boek terug dat hij de avond voordien had laten liggen bij Michael, “The cross in the closet”. Interessante lectuur.
Father Aaron had al wat muziek opgezet. “World on a string” door Michael Bublé, “I wanna be loved by you” door Marilyn, “You can be my hero”, … persoonlijke keuzes van groom en groom. Je zag dat de pastoor meeleefde.
Hij had ook een levenspartner, een man. Ik begon die Episcopaalse kerk hoe langer hoe leuker te vinden.

Daar waar bij ons het bruidspaar pas binnenkomt als iedereen al lang zit, liepen Michael en Dave vrolijk rond tussen de genodigden die druppelsgewijs binnenkwamen. Ze maakten met iedereen een praatje, poseerden voor foto's, namen gracieus bloemen en geschenken in ontvangst en genoten van elk moment.


Michelle, Michael’s zuster kwam me gedag zeggen. Die had ik voor het eerst gezien in 2001, met haar gezin op een BBQ in Sidney. Ze bedankte me. Michael vond het zo geweldig dat ik hem de armband van Elizabeth Taylor had toevertrouwd. “It meant the world to him!” En dat wij helemaal uit Europa waren gekomen voor de bruiloft, echt super.
Het was tijd, we begonnen eraan. My first gay wedding.

Eerst werd het register getekend, bij ons gebeurt dat aan het einde van de ceremonie, en dan stapten Michael en Dave het altaar op en lichtten een kaarsje aan voor Michael’s moeder, Jo Anne die vorig jaar was overleden. Het kaarsjezat in een mooie kandelaar die door haar zelf gemaakt was, en op de achtergrond klonk het lied “Mama” gezongen door Il Divo.

Na de kaars voor mama staken ze een rainbow kaars aan voor alle:
“Gay, Lesbian, Bisexual and Transgender people – those who cannot be out, those who are out and experiencing trouble, and those who had been killed.”
Mooi.


De ceremonie ging er iets anders aan toe dan wij gewend zijn. Het koppel zit op het altaar, met het gezicht naar de kerkgangers toe, en ze zijn in een soort van halve cirkel geflankeerd door hun ‘presenters’, de getuigen, in dit geval broer van Dave en zus van Michael, en andere dierbaren. Hier Marc en Steve, en Antonia en Cathy. De pastoor staat in het midden, en spreekt iedereen toe.

Na de verwelkoming en eerste gebeden was het mijn beurt voor de eerste lezing, meteen gevolgd door Psalm 98.
De volgende lezer was Kent, de man in wiens huis Michael en Dave mekaar hebben leren kennen ongeveer 7 jaar geleden. Dan was het de beurt aan de presenters die het koppel aanboden, de vows van de heppel, gevolgd door prayers, het commitment met het hele “I will support and care for you, enduring all things, bearing all things. I will hold and cherish you, in times of plenty, in times of want. I will honor and love you, forsaking all others, as long as we both shall live.” Ze gaven elkaar een ring en het paar werd door de pastoor gezegend. Het leek alsof we in een film zaten.


In het programmaboekje stond uitgelegd dat wie geen communie wilde ontvangen, zijn of haar armen over de borst gekruist diende te houden, maar Father Aaron ging voor het hand op het hart. Joepie! De eerste stap tot de hervorming van de kerk in de Verenigde Staten van Amerika was gezet.

De resterende muziek was erg toepasselijk. “I will choose to love” door Ray Bolz, een zanger die uit de kast kwam in 2008, “Safe” door Jason en Dimarco, in 2008 legaal gehuwd als homo koppel in California, en als slotnummer “Color my world” uit de film “Priscilla, Queen of the desert.

Het dankwoord achteraan vermelde de namen van alle deelnemers, en een zinnetje dat me trof. “We pray that some day the state of Ohio and the United States of America will also recognize our union.”

Het feest werd gehouden in een kasteel vlakbij Michaels oude huis. Er werden bijna 100 gasten verwacht.
Ik werd meteen links en rechts aangesproken “Hi, I wore your bracelet”, “Hi, are you wearing the bracelet? Can I see it?”, “I was sick last year and when Michael came to visit me, he always cheered me up with your bracelet. He was so proud you trusted him with that”, “Oh, there is the bracelet. I tried to convince Michael to tell you he had lost it but he wouldn’t.”, …
Elizabeth moest het weten, dat haar bracelet half Sidney Ohio in oproer had gebracht. She’d love it!!!


Het bruidspaar maakte een spectaculaire entree en sneed eerst de bruidstaart aan. Al hun dierbaren stonden er omheen, het was een mooi moment.



Daarna nam iedereen plaats en was het tijd voor speeches. Michael en Dave hadden mij ook gevraagd een toast uit te brengen. Ze vonden het toch wel heel bijzonder dat wij helemaal vanuit België waren overgevlogen. De 2 grooms spraken elkaar daarna nog even toe, en de ceremoniemeester liet de microfoon open liggen. Iedereen die nog een woordje wilde zeggen, was welkom om dit te doen. Zo origineel.


Michelle, Michael’s zuster, nam ons mee naar man Steve wiens leven ik voor altijd veranderd bleek te hebben. Laatste keer dat ik hem sprak, werkte ik nog bij Synovate, een marktonderzoekbureau. Toen was ik ook al onder de indruk van het aanbod in Amerikaanse supermarkten, en ik had net een studie gelezen dat, uit hoe meer verschillende producten men kan kiezen, hoe ontevredener men is met zijn uiteindelijke keuze. Er zijn namelijk zoveel andere keuzes mogelijk, dat de kans dat een ander product beter is, vel groter is dan wanneer je bijvoorbeeld maar uit 3 variëteiten kunt kiezen.

“And everytime I go to the supermarket” zei hij, “and I see those 35 different toothpaste, I start to doubt which one I should buy, and I think about what you said …”
Na 12 jaar …

Tegen 20h was het feestje afgelopen. Ideale formule. Wij trokken naar het huis om te pakken en zouden zondagochtend bij de newly weds gaan ontbijten alvorens we gingen rijden.


Michael's wedding Part 1
Michael's wedding Part 2
Michael's wedding Part 3
Michael's wedding Part 4
Michael's wedding part 5
Michael's wedding part 6
Michael's wedding part 7
Michael's wedding part 8
Michael's wedding Slot


Mijn speech op het huwelijk:
Dearly beloved,
I’ve always wanted to say that. And another one, although less appropriate for the occasion, Follow that car!

For those of you who don’t know me, I am Carolien, Michaels friend from Belgium.
Belgium, the country famous for chocolate, waffles, and diamonds. Now you all start to understand why he likes me that much.

Michael and I met 14 years ago, in New York City, because of a woman we both love. Most of you probably know Michael isn’t that much into women, and neither am I for that matter, but this woman, she is something else.

I am talking about Marilyn Monroe, and the occasion was The Sale of her Personal Property by the famous auction house Christie’s at Rockefeller Plaza. It is there that we met another special lady, Tina, who is also present today. We clicked and spent a wonderful few days together.

I am pretty sure you’ve all experienced something like that. You go on a trip, you meet someone you connect with, you share a few meals, the stories of your life, you exchange phone numbers and e-mail addresses and you promise each other you will stay in touch and then …
You don’t.

Well, not with Michael. We did stay in touch, we really did. My husband Kristoffel and I flew to Dayton two years after that first meeting. The 3 of us continued to Hollywood and hooked up with Tina who came especially from San Francisco to celebrate Michaels birthday on June 1st.

A few years later, Michael travelled to Belgium, they are still talking about that by the way.

And then we were to meet again, in Hollywood, to commemorate the 45th anniversary of the untimely death of Marilyn Monroe, and Michael had brought a date. Dave.
We shared the most wonderful experiences together. The awesome dance performance at Coming out with the Stars the year Obama got elected President of the United States for the first time.
Everybody who’s not smiling now is probably a Republican.

Another Marilyn Monroe Memorial last summer, where we met the lovely Kim, also present today. A cruise we took, Michael and Dave with me and my husband, in the Mediterranean where we had about 6 meals a day together, complemented with gym lessons at 6.30am.

I guess you are the only two guys in the world my husband wouldn’t mind me sharing a room with, and we did, in New York again, almost 2 years ago to be present at the sale of the prestigious jewelry collection of Dame Elizabeth Taylor, again at Christies.

Of course nobody here will be surprised when I tell you the doorman at Christie’s, the same one who was there at the Marilyn auction, recognized Michael, and was thrilled to see him.

That’s just the kind of guy he is, unforgettable, and I am happy he found someone who obviously feels that way about him too.

We have a saying in Belgium. It’s better to have a good neighbor than a friend who lives far away.
Well, I would trade any of my neighbors, for you my friend.

I love you, and I hope you will be happy ever after.

vrijdag 12 april 2013

Michael's wedding - Part 7

Welcome to the United States of America

De volgende uren zitten we op de Amerikaanse highway richting Sidney, Ohio. Kim is ons vanmorgen iets over 09h komen vervoegen en met zijn drieën zijn we onderweg.
De vorige keer dat Kim met haar vriendin Melinda de grens van Canada naar de USA overstak werden ze tegengehouden en duurde het één uur voor ze verder mochten rijden. Kim had sindsdien een heilige schrik om de grens over te gaan en was ervan overtuigd dat ook wij tegengehouden zouden worden. Ik dacht dat het zo’n vaart wel niet zou lopen.


Er stonden zo goed als geen auto’s meer om 9h20, alles wat er stond, mocht zo doorrijden, en toen was het aan ons.
Een Canadees, Belgisch, en Nederlands paspoort werden overhandigd.
“What is your country of residence?”
“We both live in Belgium, she’s from Canada”
“How do you know her?”
“I met her in L A last August”
“What were you doing in LA?”
“You probably won’t believe this. We were there to commemorate the 50th anniversary of the death of Marilyn Monroe”
“You’re right, I don’t believe you. Where’re you guys going to now?”
“To Sidney Ohio”
“What’s the main purpose of your trip?”
“We’re going to a wedding”
(ik liet wijselijk het woord ‘gay’ achterwege. Was wellicht niet goed gevallen …)
“How do you know people in Sidney?”
“I met one of them in NY 14 years ago”
“How did you meet him in NY 14 years ago?”
“We met at Christies, at an auction”
“What auction?”
“The personal property of Marilyn Monroe. We’re fans you see”
en ik rukte mijn vest open, waardoor ik hem mijn Marilyn T-shirt liet zien. Hij haalde zijn wenkbrauw op.
“OK, park your car, enter the building left and go to the second floor.”
Bummer, we hadden het vlaggen.
“Niet moeilijk dat ze ons tegenhouden” zei Kristoffel
“Wat een onwaarschijnlijk verhaal ook …”
Het was nochthans he truth, the whole truth, and nothing but the truth …

In de wachtkamer zaten 2 onguur uitziende individuen, 3 latino’s en een Aziatische familie. Meteen wist ik in welke categorie we waren onderverdeeld. Eén voor één werden zij door een stem via de intercom binnengeroepen. Wij niet, oh nee. Ons kwamen ze persoonlijk halen.

Een zekere Ucci wenkte ons naar binnen. Boom van een kerel, paar sterren op de schouders, dikke snor, en een holster met revolver aan zijn zij. Ik vroeg me af of Ucci zijn voor- of achternaam was en indien het laatste, of zijn moeder hem in een flauwe bui ‘Gerald’ genoemd zou hebben, of ‘George’.

Hij blafte Kristoffel toe.
“You don’t have an ESTA.”
Een ESTA is een formulier dat je elektronisch moet aanvragen en invullen wanneer je naar de US vliegt vanuit een ander land. Het kost 14 dollar en is 2 jaar geldig.
Ik had overal navraag gedaan, en omdat wij de States niet in zouden vliegen doch rijden, was een ESTA volgens de geraadpleegde bronnen niet nodig. De mijne was nog geldig van mijn NY reis van anderhalf jaar geleden. Ucci bevestigde dat het niet verplicht was, maar toch wel nuttig. Ja hallo!

Hij stelde soortgelijke vragen als zijn collega in het hokje aan de grensovergang.
“What’s the main purpose of your trip?”
“We’re going to a wedding”
(ook hier liet ik wijselijk het woord ‘gay’ achterwege. In Ohio is het homohuwelijk nog niet wettelijk. Hij zou ons nooit geloofd hebben)
“How do you know someone in Sidney?”
“I met them in NY a long time ago”
Hij bekeek me en kneep zijn ogen tot spleetjes.
“Name 2 cities close to Sidney Ohio”
Wat? Die pipo gelooft ons echt niet. Ik gooide mijn hoofd achterover en antwoordde zonder verpinken
“Dayton and Cincinatti”
Ha, daar had hij niet van terug.
Hij nam nog even alle vingerafdrukken van Kristoffel en van mij, en een foto (mugshot?), vroeg ons een papier invullen dat hij in ons paspoort vast niette, liet ons 6$ pp betalen en we dan mochten we eindelijk verder.

Pffft, flauw machtsvertoon.

Michael's wedding Part 1
Michael's wedding Part 2
Michael's wedding Part 3
Michael's wedding Part 4
Michael's wedding part 5
Michael's wedding part 6
Michael's wedding part 7
Michael's wedding part 8
Michael's wedding Slot

woensdag 10 april 2013

Michael's wedding - Part 6

Over water, heel veel water, een andere Force of Nature en het einde van de wereld

Vanuit Toronto is het maar een dik uur rijden naar Niagara Falls. Het weer zag er niet schitterend uit. Ik had online de vooruitzichten gecheckt en we zaten midden in de regenzone (witte pijl).

We laadden onze koffers in, namen afscheid van Klaus en verlieten Toronto. Eens op de snelweg hielden we ons voorzichtig aan de voorgeschreven snelheid en reden met onze Hyundai Santa Fe door de gietende regen naar één van de drukst bezochte attracties van Noord Amerika.
Tussen de 15 en de 25 miljoen bezoekers per jaar, in 2009 zelfs 28 miljoen. Volgens mij zouden het er vandaag er zoveel niet zijn met dit snertweer.

We stopten eerst even in Niagara by the Lake, volgens reisgidsen het mooiste dorpje van Noord Amerika. Het leek iets uit een sprookje. Prachtige huisjes in mooie pastelkleuren, schattige winkeltjes met een kleurrijk aanbod, en een mooi café op de hoek, Shaw. Hier wordt jaarlijks het Shaw festival georganiseerd in september, de man heeft ook een levensgroot standbeeld in de hoofdstraat.
We stopten voor een romantische wandeling en een hapje.


In de namiddag stelden we de gps terug in op ons hotel waar we iets voor 2 aankwamen. Ons hotel lag bijna vlak onder de Skylon tower,

Een 160m hoge toren met wellicht een onvergetelijk zicht van de Horseshoe Falls, maar belachelijk duur.

Na onze check in wandelden we naar de Falls, nog geen 10 minuten. Al van ver hoor je het water naar beneden donderen en je kunt niet anders dan onder de indruk zijn, wauw!!

Op nog geen 100m werden we plots overvallen door een keiharde hagelbui. Het leken wel knikkers!! We doken onder een afdak en water stroomde langs ons heen door de verlaten straten.
Tja, nat werden we toch, en verbeten zetten we ons tocht verder. Richard Burton had dan misschien de King Edward ballroom afgehuurd voor zijn Elizabeth, wij stonden toch maar (zo goed als) alleen voor wat toch echt wel één van de wereldwonderen had moeten zijn en waar in het topseizoen duizenden, honderdduizenden, ja, zelfs miljoenen mensen elkaar staan te verdringen voor de beste foto … Wie kan van dat voorrecht genieten?

Adembenemend!! Het zicht langs de Canadese kant is inderdaad veel indrukwekkender dan van de US kant, die Horseshoe Falls zijn waanzinnig!


Niagara Falls
50m hoog, 790m breed, met een debiet van 168,000 m3 per minuut, dat zijn de Niagara Falls. 90% van alle water dat naar beneden dondert doet dat langs de Horseshoe Falls. Die kracht moet ergens gevolgen hebben. Erosie is dan ook onvermijdelijk en in de loop der eeuwen is het verloop van de Falls flink veranderd. Er wordt alles aan gedaan om dit wonderbaarlijk fenomeen in ere te houden, en waar de erosie vroeger bijna één meter per jaar bedroeg, is dat al teruggebracht tot een goeie 30cm per jaar. Mede verantwoordelijk hiervoor is … Sir Henry Pellatt van Casa Loma met zijn hydro elektriciteit.

In elk geval, aan dit tempo zijn de Falls binnen 50.000 jaar verleden tijd, dan zijn ze weggesleten tot Lake Erie. We zijn dus net op tijd.


We gingen een cocktail drinken bij het Welcome center met ‘the best view of the Falls’, dat zouden we nog vaker horen, en zagen door de grote ramen nog wat toeristen de elementen trotseren voor een foto om thuis te laten zien dat ze er echt geweest waren.


Het was gestopt met regenen en we besloten op onderzoek uit te gaan. Het werd te laat voor één van de vele attracties dus we trokken richting centrum.

You got to see it to believe it. Mijn mond viel open toen ik Clifton Hill zag.
Verschillende spookhuizen zoals het Frankenstein, het Nightmares Fear, Dracula, het Haunted House, en ga zo maar door.

Een hoop wax museums, natuurlijk een Guiness museum of World Records en een Ripley’s believe it or Not, game arcades, een reuzenrad, alle mogelijke fast food restaurants, en allemaal, allemaal met de meest uitzinnige gevelversieringen en gigantische muziekboxen of Led schermen waarmee ze zichzelf aanprezen. Het was een kakofonie van muziek, geroepen , lachbanden, … dat te luid en bijzonder hol door de verlaten straten weerklonk.

Het leek wel de day after the end of the world waarbij alle leven op aarde vernietigd was en enkel deze attracties overbleven tot ze één voor één het zwijgen zouden worden opgelegd door uitputting van de stroom.


We velden ons als de laatste 2 overgebleven toeristen in een op hol geslagen
Westworld liepen.


Hilarisch was de Dinosaur mini golf waar gigantische dino’s tussen de holes stonden. Hoe verzin je het. Levensecht leken ze, en even leek het of de Tyrannosaurus en de Brontosaurus op het punt stonden een gevecht op leven en dood aan te gaan. Sla daar maar eens een hole in one …


Een streepje zon was mooi geweest, maar toch was ik blij dat we hier niet in het hoogseizoen rondlopen. Ik mag er niet aan denken, aan die mensenmassa die hier over een week of 3 ongetwijfeld neer zal strijken.

Het enige nadeel van het laagseizoen, was dat er veel gesloten was. Zelfs de Dollar Store was dicht ...
Attracties als de Maid of Mist (de boot waarmee je zowel langs Amerikaanse als Canadese kant rakelings langs het neerdonderende water vaart, in een grote regenjas, was nog niet open. Cave of the Wind, een attractie langs de US kant waarvoor elk jaar in de lente een hele stevige constructie wordt gebouwd, die in de herfst weer wordt afgebroken omdat hij anders toch zou bezwijken onder de sneeuw, waren ze volop aan het bouwen.

Aan de Canadese kant, konden we op Journey Behind the Falls, een wandeling door een tunnelcomplex achter de waterval, met af en toe een peephole om naar buiten te kijken.

Het uitkijkplatform, waarvoor je een regenjasje te leen krijgt, was ook nog niet open, er lag nog sneeuw en ijs op ( in midden april …) , maar we konden het hele tunnelcomplex door, aan een gereduceerd tarief, en zouden niet nat worden.

Eindelijk een foto van Marilyn, in de categorie “Famous visitors”. Waar wij nu natuurlijk ook bijhoren ...



Tja, wat doe je in een verlaten pretpark, waar de meeste attracties gesloten zijn, en het pijpenstelen regent …

Naar het casino! Niagara Falls heeft 2 casino’s, een oud en een nieuw. Het nieuwe was het dichtste bij, en was ons aanbevolen door de receptionist. Een massa slotmachines, en 3 bussen oudjes met hun pensioentje in quarters in ellenlange rijen terwijl constant gerinkels van sloten cash bezoekers moet doen geloven in hun kans om multimiljonair te worden. Deprimerend …
Kristoffel nam een kijkje aan de pokertafel maar de buy inn van 100 tot 500 was hem net iets te hoog.

Al vaaf onze aankomst was ik op zoek naar sporen van Marilyn. Een paar dagen geleden had ik nog naar de film Niagara gekeken. Precies 60 jaar geleden was deze film uitgebracht als één van de eerste Cinemascope films, hulde brengend aan twee ‘forces of nature’; Niagara Falls en Marilyn Monroe.


Het was haar grote doorbraak, eerste keer star billing op een filmaffiche, en de film was op locatie opgenomen. Twee weken hadden die opnames geduurd, en gedurende die periode verbleef de hele filmcrew hier, met Marilyn.


Er zijn honderden foto’s gepubliceerd geweest, over heel de wereld, van Marilyn met de Falls, maar vreemd genoeg was er in niet één winkel iets terug te vinden. Ik was ervan overtuigd dood geslagen te worden met T-shirts, postkaarten, dvd’s, figurines, sleutelhangers, badlakens, … noem maar op, maar vond helemaal niks, noppes, nada. Nergens.

Er was maar één plek in de hele stad waar Marilyn nog erg prominent aanwezig was, het Brock Hotel, nu een Crown Plaza, waar Marilyn gedurende de 12 dagen durende opnames van de film verbleef.
Het hotel had op de 10e verdieping een top restaurant, the Rainbow Room, met schit-ter-end zicht op de Falls, daar wilde ik gaan eten.
Celebrity chef Massimo Capra zwaait er de scepter, of eerder pollepel, en het menu zag er mooi uit.

Een vriendelijke dame stond ons te woord – in perfect Frans toen ze ons hoorde praten – en vertelde honderduit over Marilyn toen ik er naar vroeg. Er hangen foto’s in de lobby en op de 8e verdieping – Marilyn's kamer was 801, en in het restaurant zat Marilyn altijd aan 'deze tafel', alhoewel ze daar niet helemaal zeker van was, want het was niet de tafel met het beste zicht en je zou toch veronderstellen dat Marilyn het beste zicht had gewild, de ster die ze was ...

Vanuit het raam zag je de grensoversteek naar de US. waar Marilyn in de film, tevergeefs een bus wilde pakken, op de vlucht van haar echtgenoot, die haar later vermoordde, in de toren.



We reserveerden een perfect tafeltje met mega zicht voor die avond, en namen de lift terug naar beneden.

De foto’s in de lobby, en op de 8e verdieping waren mooi ingelijst, met gegraveerde bordjes met tekst eronder. Toch iemand die de legacy van Marilyn Monroe in ere hield, gelukkig.

Het hotelpersoneel was uitermate vriendelijk en behulpzaam terwijl ik me toch wel een beetje opgelaten en idioot voelde terwijl foto’s nam van de deur naar kamer 801. Ik vond het bizar dat ik me er plots heel dicht bij voelde. Meer dan in Hollywood ooit het geval was, bij Grauman’s Theatre, haar graf, en zelfs voor de deur van haar huis. Misschien omdat die plekken dicht bij het einde zitten en Niagara aan het begin?


Na een babbeltje met de conciërge gingen we aperitieven in het oude casino, veel meer sfeer en zelfs met een tikkeltje grandeur niettegenstaande dezelfde rinkelende slotmachines alle pogingen tot gesprek in de kiem smoren, tot het tijd was om te dineren.

Onze ober Matt begeleidde ons naar een tafeltje vlak voor de Falls, perfect!

Na een glaasje Sparkling wine ($7,50) bestelden we alletwee een ‘Pear Carpaccio’. Prociuto met Gorgonzola, heel dun gesneden schijfjes peer, walnoten en vinaigrette van granaatappel. Gevolgd door een ‘Espresso rubbed Double cut Pork chop’ voor mij, met een gratin van appel en aardappel en gerookte jus, Kristoffel nam de ‘Tenderloin Canadian beef’. We bestelden er een flesje Merlot bij. Om 20h30 gingen de lichten aan die de Falls alle kleuren van de regenboog zouden geven, geen betere plek om dat te zien dan van hier.

Het eten was om duimen en vingers af te likken, zalig!! En de sfeer was top. Slechts een paar tafeltjes, ongetwijfeld hotelgasten. Het was me opgevallen dat wij de enige twee waren die met een jas naar binnen waren gekomen, en de meesten poetsten de plaat tegen 20h. Huh? Net voor de lichten aangaan? Daar kom je toch voor naar hier?


En toen ging het eerste licht aan, fel wit. Gevolgd door rood, blauw, groen, paars, … tot alle Falls eruit zagen als een gigantische suikerspin. Prachtig!!!


We wandelden langs de nog steeds desolate dinosaurus mini golf naar ons hotel, in de gietende regen.

Michael's wedding Part 1
Michael's wedding Part 2
Michael's wedding Part 3
Michael's wedding Part 4
Michael's wedding part 5
Michael's wedding part 6
Michael's wedding part 7
Michael's wedding part 8
Michael's wedding Slot