Er is nog hoop voor de mensheid.
Eergisteren aan boord gestapt van de MS Concerto. Een mooi schip, groot ook, en we werden meteen vriendelijk onthaald door de crew. Ik kreeg kajuit nummer 331, joepie, op het Sonate dek, geen torpedo room deze keer.
De dag was lang geweest, maar super. Brussel verlaten om 8h, in Antwerpen aangekomen om 9h15, korte stadswandeling (het was koud!!!!) en om 10h30 terug op de bus richting Delft. Op aanraden van Markus was ik constant aan het babbelen. Over Belgen, hun gewoontes, werk, houding, verschillen tussen Nederlanders en Belgen, Hollandermoppen (hoe verwarmen Hollanders hun ziekenhuizen? Ze rijden de patiënten met hoge koorts door de gangen). Ze vonden het geweldig en kwamen me achteraf vertellen dat ze zo genoten hadden van alles wat ik hen vertelde want het was precies wat ze wilden weten.
Ik had ook voor iedereen ee Antwerps handje gekocht, en ze waren allemaal in topstemming.
In Delft vroegen Edith en George me mee voor lunch, lief van ze. We stapten een klein kroegje binnen en namen een kom soep en een appeltaart na. Edith is dol op bier en nu had het kroegje toch geen Antwerps Bolleke zeker. Edith babbelde honderduit. Ze heeft een charmant accent met een zware “rrrrrr”. Ze bleek uit Hongarije te komen. Nou ja, ze had haar George ontmoet in Hongarije toen ze 18 was, maar eigenlijk was ze geboren in Tsjecho-Slowakije. Ze kreeg een trieste blik in haar ogen.
You know, I haven´t had much of a childhood. I am a concentrationcamp survivor”
Ze was op haar 14de gedeporteerd naar Auschwitz en was daarna nog naar 2 andere kampen gegaan voor ze bevrijd werd en is onderweg heel haar familie verloren. In Hongarije vond ze na de oorlog het geluk met George maar is dan in 1956 met een baby onder elke arm de grens over gevlucht net voor de revolutie. Man man man, wat een verhalen.
Ze reist graag, liefst onder hun tweetjes, maar daar worden ze wat te oud voor zei ze. Daarom reizen ze nu met Grand Circle, trip nummer 10 deze keer. “But my husband is not very social” vertelde ze nog, en zij had zo graag gezelschap.
Een schatje. En kranig op die leeftijd, als je bedenkt dat ze 16 was in 1945. Een paar jaar geleden was er een grote tentoonstelling in Brussel met die naam. Ik kijk er nu toch even anders op terug. Toen we om 21h met een groepje de Amsterdamse red light district indoken, in de gietende regen, was ze er ook weer bij, Edith en George.
Het leukste verhaal hoorde ik onderweg van een andere passagier. Die bleek gedineerd te hebben met een medepassagier die 30 mei zijn 90ste verjaardag viert. Bovendien is hij aan het honymoonen, op 18 mei jl. geleden getrouwd. Is dat niet geweldig!
Ze kenden elkaar van hun 17de, zijn allebei gelukkig getrouwd geweest met een ander voor meer dan 60 jaar, en mekaar als weduwe / weduwnaar weer tegengekomen. Ik ga er snel eens wat mee kletsen, moeten leuke mensen zijn, trouwen op je 90
2 opmerkingen:
Over dat verwarmen ken ik wel een andere. In Breda, echt waar , liep de pastoor voor de mis met een brandende krant door de kerk. Door de geur dachten de kerkgangers dan dat de verwarming brandde en kloegen dus niet over de kou. Een hitte-placebo dus.
Leuk honeymoonen. Heb je ze die mop verteld van ""|We had sex twicy weekly". "How do You spell weakly !!!!!!"
Toch vreemd dat concentratiekamp slachtoffers voor hun lol naar Duitsland willen reizen . Daar zou ik toch het fijne van willen weten.
Gelukkig dat je een betere hut hebt . Leuke mop trouwens over die verwarming , kende ik niet !!
Ik was 3 in 45 , hopelijk heb ik ook nog veel gezelligs voor de boeg. Oh, voor de boeg , zou leuk zijn!!! Liefs MM
Een reactie posten