Immer met dem Kopf innen

Ik zit voor een pre tripje in het Brussels Hilton. Ze beginnen me hier al te herkennen, Sebastien en Philippe, de receptionisten, Catherine, van het business center, … grappig.

Gisteren een glaasje (en wel meer) gaan drinken in Cafe Welkom met Joke, Judy, Veronique, Petra en Hilde en tegen 01h in mijn nestje gekropen. De wekker stond om 06h maar ik werd om kwart voor 6 wakker. Sushi hoorde me in de gang en kwam uitgebreid gedag zeggen, ik vertrok stilletjes zonder Kristoffel wakker te maken, die komt morgen toch, dus afscheid nemen kan altijd nog.

Treintje naar Brussel, metrootje naar de Hilton, desk installeren en klaar.
Er lagen papieren van een andere SGE en ik verwijderde die meteen van mijn tafel, hup, in de prullenmand. De eerste passagiers, die gingen landen om 7h30, kwamen pas na 9h. Stom zeg. Dat was les 1.
“check de eerste vlucht op teletekst”

Ik ging een half uurtje naar mijn kamer en toen ik terug kwam, was het verfrommelde papier van de andere trip netjes gladgestreken en weer op de tafel geplakt. Oeps, toen zag ik dat het van Lieven was, een collega uit België, die ook met een pre-trip bezig was.

Ik belde hem meteen om me te verontschuldigen. Dat was les 2 vandaag,
“gooi niet zomaar papieren van de hospitality desk weg”

Met mondjesmaat kwamen ze aan. Lekker relaxed zo´n pre-tripje. Het zijn er maar 30 (in plaats van 100), je weet dat je nog 4 dagen in het hotel zit, en je zit lekker alleen.

Tegen half 1 kwam Thomas (die ik nog kende van de trainingtour) en tegen half 6 kwam Martin, 2 duitsers die de pre trip in Brussel willen leren kennen om hem zelf ook te mogen doen binnenkort.

Om 18h was het tijd voor de welkomsdrink. Iedereen was er, lekker glaasje, ik nam het woord. Stelde me even voor, gaf wat praktische info en vroeg de gasten zich ook voor te stellen. De gekste verhalen kwamen naar boven, er werd veel gelachen, de sfeer zat er meteen in. Martin complimenteerde me met de aanpak, fijn.

Na een korte vicinity walk (waar toch 9 moedige jet lagged Amerikanen aan deelnamen) gingen we met zijn 3-en wat eten.
Martin vertelde sterke verhalen. Over een schip dat pas zwaar was gebotst op de kade, een schip dat tegen een containership gebotst was en waar de hele lounge aan flarden was gereten, en over een PD die zwaar gekwetst was omdat een schip ´s nachts geramd was geweest door een ander schip en hij de boeg van dat schip zowat tegen zijn kop had gekregen. En dat brengt me bij de derde, en de laatste les van de dag:
“Immer met dem Kopf innen schlafen”