vrijdag 11 juli 2008

I’m not

Het is hittegolf in Passau. Zelfs in de schaduw ik kan het niet uithouden. Die arme oudjes. “Imagine you’re 80 in this heat” zei Armin. Liever niet.

Gisterenavond hadden we het officiele Captain’s Welcome Dinner en ze hadden hun best gedaan. Lila had een prachtige rode baljurk aan, Editha een zwarte avondjapon, Hugh strak in het pak met das en Bill in een knaloranje T-shirt, vuile broek en sneakers om een paar voorbeelden te geven.
(Misschien was hij die laatste zonder koffer, maar ik vrees ervoor)

Langzaamaan begin ik er een paar te kennen. Editha en Victor bijvoorbeeld. Tof koppel, geboren in Duitsland, geemigreerd, elkaar leren kennen in New York en nu al meer dan 30 jaar getrouwd. Zij lijkt als 2 drupels water op Iris (maar dan een iets oudere versie natuurlijk) wat me meteen heeft doen voornemen die te bellen zodra ik terug ben.
Ze zaten in de blauwe groep, maar wilden in de rode groep, bij mij, omdat ze me zo leuk vonden. Het streelde mijn ijdelheid natuurlijk, Armin vond dat ik ze moest waarschuwen. Hij heeft groot gelijk.
Ook in mijn groep Joanne en Hugh Crow. Beetje onwennig, ze zaten bij Armin op de pre tour in Wenen en nu bij mij, maar na het Captain’s Dinner zat het helemaal goed tussen ons, tenminste met haar, hij was namelijk net iets minder spraakzaam dan de kapitein (die geen Engels spreekt, alleen Russisch en een heel klein beetje Duits) en het bleef erg stil aan de overkant van de tafel.
Joanne bleek een grote fan van Hillary Clinton te zijn, had zelfs mee campagne gevoerd, en we babbelden honderduit terwijl de wijn rijkelijk vloeide.

Een ander bijzonder geval is Lorraine. Ze kwam gisteren al naar me toe. ‘OK, listen to this. I travel by myself, I am all alone, I have no relatives or friends. Except for a daughter in New York - please don’t send her my luggage should anything happen to me. I take lots of medication since I am very sick. But all the stuff I need is right here in this purse, I’ll tell you which one you should give me in case of emergency. Just thought you should know.’
Gisterenavond liep ze me voorbij in de lounge. Er was live muziek met Bettina en er stonden zowaar een koppel of 8 op de dansvloer te schuifelen.
‘I haven’t danced since my husband died’ zei ze tegen me. ‘When did he die?’ vroeg ik ‘Three monts ago’ zei ze ‘Oh, I am sorry’ ikke weer. ‘I’m not’ was haar antwoord. Einde conversatie.

Degene die me het meest boeit is Denise. Denise is een goedlachse vrouw van begin 50 met een looprekje. Ze loopt heel grappig. Haar hele lchaam wiebelt heel de tijd heen en weer, in mooie vloeiende bewegingen. Het is enorm sierlijk, maar waarschijnlijk lastig en vermoeiend voor haar.
Ze is superslank, heeft heel kort blond haar en er staat constant een brede lach op haar gelaat. Haar man is steeds op minimaal 2m van haar verwijderd en geeft haar de hele tijd wat ze nodig heeft, nog voor ze het nodig heeft.
Ze reist met een groep vrienden, en het is constant dolle pret aan hun tafel.
Ik maakte meteen grapjes over haar wiebelkont, en ze leek me er erg dankbaar voor. Jammer genoeg zit ze niet in mijn groep, maar we lopen elkaar constant tegen het lijf en ze zwaait dan steeds haar arm bijna uit de kom als ze me ziet.
Zo stond ze net in Passau in een juwelenwinkel een paar spectaculaire oorbellen uit te kiezen en was druk aan het converseren met de winkelier.
Hij vond haar heel sierlijk en sexy, eens iets anders dan al die stijve harken zei hij. Grappige opmerking, komende van een Duitser :)
Ze betrok me in het gesprek. Binnenkort wordt ze kaalgeschoren voor een hersenoperatie. Ze gaan elektroden inplanten in haar hersenen, en 2 pacemakers in haar borst die het constant bewegen zouden moeten beheersen. Ze slaapt bijna niet, is ’s avonds dood en doodmoe en moet constant eten omdat ze zoveel calorieen verbrandt door al dat bewegen.

Als ze helemaal kaal is, gaat ze alleen nog maar grote dramatische oorbellen dragen (die ze nu draagt waren ook al indrukwekkend, maar ze wil ze nog dramatischer) en ik vergeleek haar met Samantha van Sex in the City (die is in een paar afleveringen kaal door chemo en verwerkt het door zich zeer vrouwelijk en opvallend te kleden). Denise vond het super en we kletsten nog wat door over de film.

Nog eentje die slecht loopt is Alani, een heel mooi meisje – ik schat haar niet ouder dan 30 – met lang blond haar en grote lichtblauwe ogen. Haar moeder is Duits, hele mooie elegante vrouw van 61 die jaren terug naar Amerika is verhuisd. 48 had ik ook geloofd. Alani loopt met een stok en kan geen trappen lopen, zelfs geen 5.
Sinds een goede vriendin van me loopproblemen heeft gekregen, zoek ik lotgenoten en probeer ervan te leren. We hebben natuurlijk massa’s mensen aan boord die niet of heel slecht lopen, zoals Sam wiens rolstoel geduwd wordt door zijn (zwarte) vriend Wes maar Sam en Wes zijn in de 70, of zoals Rudy die sakkert als hij een trap op moet, maar die is dan weer 83 dus daar maak ik me geen zorgen meer om. Ik hoop dat ze hun mooie tijd hebben gehad.
Nee, Alani en vooral Denise zijn geweldige voorbeelden. Ik weet natuurlijk niet precies wat er bij hen mis is, maar het is fijn hen te zien lachen en leven en er nog veel lol in te hebben ook.

1 opmerking:

marijke en toon zei

Zie je, toch jammer dat je geen dozijn van die opplooiwandelstokken hebt gekocht.
T